 |
| ||||||
| |||||||
ขอบคุณที่แสดงความคิดเห็นเลือกระหว่าง หวั่นตัน และ เกี๊ยวซ่า สรุปว่าจำนวนคนตอบว่า ชอบหวั่นตัน กับ คนตอบว่าชอบเกี๊ยวซ่า พอ ๆ กันเลยค่ะ ขอตอบคำถามแฟน ๆ ที่โพสต์มาในส่วนแสดงความเห็นตอน 24 ก่อนนะคะ nok_nathamon : คำถามเดิมๆ หลังอ่านจบมันคือเรื่องจริงหรือแต่งขึ้น 555 : เกี๊ยวซ่า ถามเดิม ๆ ก็ตอบแบบเดิม ๆ นะคะ คือ บางส่วนจริง บางส่วนโกหกพกลม มุสาวาท มิควรเอาเป็นเยี่ยงอย่างอย่างยิ่ง เกี๊ยวซู่.. คุณ nok แสดงความคิดเห็นเป็นคนแรกเลย กลัวไม่ได้อ่านตอนต่อไปเหรอคะ ? อิอิ ขอบคุณมากค่ะ Vorathep : เขียนเหมือนเป็นเรื่องจริงมากครับ อ้าว... หาว่าเราโกหกซะงั้น ! 555 ขอบคุณนะคะ ที่แสดงความเห็น ถือเป็นคำชมได้มั้ยคะ ? ้Hideuki : ทอมยึดความนึกคิดของตัวเองเป็นหลักเลย อัตตา ใช่ไหมครับ นั่นน่ะสิคะ เดี๋ยวจะไปเตือนทอมให้นะคะ แย่จริง ๆ ping_linuxman : เกี๊ยวซ่า ครับ แต่ว่า นี่ผมกำลังอ่านนิยายอยู่ใช่ไหม??? ซาลาเปาค่ะ นี่คุณกำลังเตะบอลอยู่ค่ะ !!!! ขอบคุณนะคะ ถือเป็นคำชมมั้ยเอ่ย ขอบคุณ ขอบคุณ ratsirichanya : ได้ความรู้เรื่องเกี๊ยวก็สนุกแล้วคะ สถานที่ปฏิบัติธรรมยังมีอยู่ไหมคะ ขอตอบว่า หาเกี๊ยวง่ายกว่าค่ะ ไม่ทราบตอบตรงคำถามมั้ยคะ ? อิอิ ส่วนของสถานที่นี้ ยังเป็นประเด็นที่มีเรื่องจะเปิดเผยต่อไปในนิยาย ซึ่งไม่สะดวกที่จะเปิดเผยสถานที่จริง หากอ่านต่อไป จะรู้เองค่ะว่า ทำไมถึงไม่ควรบอกว่าเป็นที่ไหน Israel : คือเหมือนเค้าเก่งขึ้น จากที่ได้ทำงานสำคัญๆ ที่ทำอยู่....ทำให้เค้าเปลี่ยนไป แต่ว่า.... ไม่เหมือนคุณป้า คุณป้าเก่งจะตาย แต่คุณป้าไม่สำคัญตนว่าดี ไม่ยกตน คุณป้าน่ารัก ความรู้สึกต่างกันระหว่าง ป้า กับหลาน คู่นี้ ในตอนนี้ คนฉลาดจริง ไม่เป็นงี้หรอกในทัศนะของเรานะ ถ้าทอมได้อ่านความเห็นนี้ เชื่อว่าเธอต้องน้อยใจแน่ ๆ คุณ israel ใจร้ายจัง ! Perry : เราอยากจะบอกผู้เขียนให้ทราบว่า 'ทีมผู้เขียนทุกคนได้ทำให้แต่ละตอนของนิยายหมอเถื่อน + อภิญญาฆราวาสบรรลุเป้าหมายในทุก ๆ ตอนที่ผ่านมาแล้วค่ะ!' รู้มั้ยคะ คุณ Perry.... ว่าทีมวีรยาติทุกคน อ่านความคิดเห็นที่คุณได้แสดงไว้ทั้งหมด แล้วน้ำตาซึม เพราะ คุณไม่ได้เงินไม่ได้ทองจากการที่ต้องมาติดตามอ่านนิยายเรื่องเล็ก ๆ ที่ไม่รู้ว่าจะมีกำหนดออกวันไหนกันแน่ แต่ก็รออ่าน แล้วก็เขียนความคิดเห็นมาให้กำลังใจแบบนี้ ความคิดเห็นของคุณ มันคืออาหารใจที่ทำให้พวกเรามีพลังในทุก ๆ วัน ขอบคุณจากใจค่ะ Korn191 : ขอบคุณนะคะ ที่ช่วยบอกคำสะกดผิดมาด้วย น่ารักถึงแก่น arunsaku : ผมคิดกับทอมเหมือนหลายท่านคือ เธอเปลี่ยนไป ว๊าว ! ช่างเปรียบเปรย ช่างสรรหาภาษามาบรรยาย เห็นภาพจะจะเลยค่ะ jira2510 : อุเบกขาจนบรรลุแล้วหรือยังคะ ? Natetip : ปีก่อนยังได้ตามรอยไปที่วัดโขงขาวเลย จะมีแฟนกี่คนรู้เหมือนกับที่คุณ Natetip ไปสืบมาจนได้ว่า สถานที่จริงที่อ่านในนิยาย คือ วัดโขงขาว ? พวกเราขอน้อมศรีษะ คารวะค่ะ 9tai : ขอบคุณนะครับที่สนใจเสียงเล็กๆของคนอ่าน พวกเราต่างหาก ต้องขอบคุณเสียงจากสวรรค์ของคุณ 9tai ความคิดเห็นที่คุณโพสต์ไว้ก็สนุกไม่แพ้นิยายเหมือนกัน paidej : ขอให้ทีมงานทุกท่านมีสุขภาพร่างกายที่แข็งแรง และมีเวลาพบกันบ่อย ๆ เพื่อที่พวกเราจะได้อ่านตอนใหม่กันไว ๆ นะครับ สาธุค่ะ ! ถึงพวกเราจะแข็งแรง พบกันบ่อย ๆ แต่ขอรับปากตรงนี้ว่า ตอนใหม่... ก็ยังช้าเหมือนเดิม อิ อิ ไม่โกรธกันนะค๊า papada : ทีมงานมีกี่ท่านกันหนอ ถึงได้มีข้อมูลมากมายแบบนี้ บ้านไม้ชายน้ำ เป็นร้านอาหารที่มีชื่อเสียงอยู่แล้วที่ปากช่อง ทีมงานที่ตะกละ เห็นแก่กินนั้น .... ทุกคนเลยค่ะ ขอบอก viwat : อ่านแล้วเนือหาบางอย่างผมแยกไม่ออกเรืองจริงหรือแต่งเอามันส์ เรื่องจริงก็คือ พวกเราก็แยกไม่ออกค่ะ ว่ามันส์ หรือไม่มันส์ _____________________________________________________________________________________________ ระหว่างสองเดือนที่แฟน ๆ พิเศษรออ่านอยู่นี่ มีเหตุการณ์เกี่ยวกับนิยายหมอเถื่อนเกิดขึ้นมากมาย เหตุการณ์แรก คือ ปลายเดือนสิงหาคม 2557 พ็อคเก็ตบุคนิยายหมอเถื่อน ภาค 1 เล่ม 2 3 4 ออกจำหน่ายแล้ว แต่ไม่ได้วางตลาดทั่วไป ต้องสั่งซื้อเท่านั้น หลังจากที่เล่มแรก ออกจำหน่ายไปเมื่อปี เมษายน 2555 ห่างกัน 2 ปี เหตุการณ์ที่ตามมา คือ แฟนนิยายที่ยังไม่เคยอ่านหมอเถื่อนในเว็บ เมื่อได้อ่านนิยายเล่ม 2 3 4 ก็เริ่มมีผลตอบกลับมาอย่างรุนแรง รุนแรง คือ อารมณ์ของช่วงที่อ่านเล่ม 2 โยนกนคร ได้เห็นตัวอักษรโบราณบนหน้ากระดาษ ทำให้รู้สึกอินในอารมณ์ จนต้องติดต่อสื่อสารเข้ามาเพื่อระบายความในใจ หนึ่งในเหตุการณ์ประทับใจทีมงาน คือ รศ.ดร.เกียรติวรรณ อมาตยกุล (ซึ่งพวกเราไม่เคยรู้จักท่านมาก่อน) หลังจากนั้น ทีมวีรยาติ ก็ได้รับทั้งโทรศัพท์ อีเมล์ และ จดหมายที่ส่งมาทางไปรษณีย์ จากแฟน ๆ ที่ได้อ่านจบเล่ม 4 มากมายจนเกินคาด ทำให้เราตระหนักอีกครั้งว่า เหตุการณ์ในนิยายตั้งแต่ช่วงโยนกนคร เป็นต้นมา ต่อด้วย สุขสันต์ฟันปาร์ค และ งานเลี้ยงแห่งปี นั้น เป็นจุดเริ่มต้นของความสนุกที่ทำให้แฟน ๆ เปลี่ยนมุมมองที่มีต่อนิยายหมอเถื่อน มุมมองอะไรบ้างที่เปลี่ยนไป ? 1. แฟนหลายท่านสารภาพว่า อ่านพ็อคเก็ตบุคหมอเถื่อนเล่ม 1 คิดว่าแต่งเอามันส์ สะใจ แล้วจบ ๆ ไป แต่เมื่ออ่านตั้งแต่ช่วงโยนกนคร เป็นต้นมา ก็พบว่า นี่เป็นนิยายที่เขียนอย่างซีเรียส จริงจัง (ถึงแม้ว่าการบรรยายจะทำให้ไม่เครียด) 2. มุมมองต่อตัวละคร ที่มีพัฒนาการ ทำให้ความรู้สึกผู้อ่าน เปลี่ยนได้ ตัวอย่างที่ชัดที่สุด คือ ตัวละครเอกที่ชื่อว่า ซีฟ่ง หรือ เลอหงส์ แฟนหลาย ๆ คน (ส่วนใหญ่เป็นหญิง) ที่สารภาพว่า เริ่มแรกไม่ชอบบุคลิกของหงส์เลย แต่พอเหตุการณ์ย้อนไปโยนกนคร ทำให้แฟน ๆ เข้าใจเธอมากขึ้น แล้วพอกลับมาในช่วงท้ายของภาคหนึ่ง ที่บทบาทของหงส์เด่นขึ้น เมื่อตอนพี่ชายป่วย ทำให้แฟน ๆ ยอมรับเธอ ในสิ่งที่เธอเป็น เพราะเริ่มเข้าใจ แฟนกลุ่มเดิมนี้ ซึ่งชอบรุ่งเป็นอันดับ 1 มาตั้งแต่ต้น วางหนังสือแล้วมาติดตามภาค 2 อภิญญาฆราวาสในเว็บ ได้เห็นพัฒนาการของตัวละครตัวนี้ ซึ่งเปิดเผยความเป็นตัวตน ได้รับบทที่เด่นมาก ๆ ดราม่าที่สุดในบรรดา 4 ตัวละครหลัก เธอเป็นตัวละครที่มีด้านมืด (dark side) เห็นชัดกว่าตัวละครอื่น และ มีความลึกลับเล็กน้อยที่ทำให้แฟน ๆ เดาทางไม่ถูก บุคลิกที่ค่อย ๆ เปิดเผยมาในหลาย ๆ แง่มุม ทำให้ แฟนบางคน ที่เดิมเกลียดนังหงส์หยิ่ง เปลี่ยนมาเป็นรัก หงส์น้อย แฟนสาวบางท่าน บอกว่าเธอได้เพิ่มระดับความรัก เลอหงส์ มาเทียบเท่า รุ่ง จนได้ เพราะเข้าใจในสิ่งที่เธอผ่านมา หากไม่มีแฟนแจ้งความเรื่องเหล่านี้เข้ามา พวกเราก็ไม่มีทางรู้ได้เลยว่า แฟน ๆ คิดเห็นอย่างไร นับว่าเป็นปรากฏการณ์ที่สำคัญในชีวิตของเพวกเราจริง ๆ ที่ช่วงนี้ ได้รับผลตอบรับกลับมามากมายเกินคาด ___________________________________________________________________________________________ ได้มีโอกาสพบปะแฟนนิยายแบบตัวเป็น ๆ หลายท่าน ได้รับคำถามที่ซ้ำกันมากที่สุด คือ มีหลักการเขียนนิยายอย่างไร ? คำถามประมาณนี้แหละค่ะ บางทีพวกเราก็ตีความไม่ตรงว่า คำถามแบบนี้อยากรู้เรื่องอะไร เราจะได้ตอบให้ตรง จนกระทั่ง ได้พบกับ ท่าน รศ.ดร. เกียรติวรรณ นี่แหละค่ะ ท่านเป็นคนถามตรง ใช้ภาษาได้ดี เราจึงเข้าใจหัวอกของท่านว่า ท่านต้องการให้เราเล่าเบื้องหลังตรงไหน คำถามที่สำคัญสำหรับท่าน คือ มีอะไรเป็นแกนหลักของการทำงานแต่งนิยาย ให้มีเอกลัษณ์ ไม่โอนเอียงไปตามกระแสนิยายประโลมโลก ? ขอบพระคุณท่านอาจารย์ ที่ใช้ภาษาไทยง่าย ๆ ทำให้เราที่ไม่ค่อยจะเข้าใจภาษามนุษย์ได้เข้าใจ คำอธิบายหลักการ ก็ง่าย ๆ แต่อาจไม่เข้าหู ไม่เข้าตา คนส่วนใหญ่ หลักการ คือ ..... เอาสิ่งที่เรารักเป็นที่ตั้ง แล้วมุ่งไปตามนั้น จบ !!!! เปรียบเปรยอะไรสักนิดให้เข้าใจภาพนะคะ ศิลปิน กับ ดารา นั้น ไม่ใช่สิ่งเดียวกัน แต่ในคนหนึ่งคน อาจจะเป็นทั้งสองอย่างก็ได้
ความคิดของศิลปิน จะเอาความรักของตนเองเป็นที่ตั้ง แล้วใช้ความสามารถ ถ่ายทอดศิลปะนั้น ให้คนเข้าใจ ทำได้ ก็ถือว่าสำเร็จ ทำไม่ได้ ก็ถือว่าไม่สำเร็จ ดารา คู่กับคำว่า ป๊อปปูล่า คือ คนที่เป็นที่รู้จักของคนหมู่มาก อยากเป็นดารา ก็ควรเอากลุ่มคนเป็นหลัก เขาชอบอะไร เราพยายามทำตามสิ่งที่พวกเขาชอบ ถ้าเดาใจคนหมู่มากได้ ก็สำเร็จดังหวัง ดังเร็ว ดังมาก ถ้าเดาใจคนหมู่มากผิด ก็ดับเร็ว ดับนาน เช่นกันค่ะ ทีมวีรยาตินี่หรือ.... เราไม่เคยสนใจอยากจะเป็นดารา (เพราะเราไม่สวยไม่หล่อ 5555) เราเป็นศิลปิน เรามีเนื้อเรื่องที่เรารัก นอกจากเรื่องนี้ เราไม่เขียนเรื่องอื่นแล้ว เพราะเราไม่ได้รัก แล้วเราก็พยายามใช้ศิลปะ เพื่อสื่อสารให้คนเข้าใจนิยายเรื่องนี้ ซึ่งแน่นอนว่า ในเมื่อเราไม่ได้ไปวิ่งดูชาวโลกว่าเขาอยากเสพนิยายอะไร เราไม่สนใจทั้งนั้น ฉะนั้น นิยายที่เราพยายามสื่อสาร ก็อาจจะไม่มีคนเข้าใจ ไม่มีคนชอบเลยก็ได้ แต่.... แต่ ถ้าเรามั่นคงในนิยายที่เราจะเล่า แล้วทำให้คนอื่นมาเข้าใจศิลปะของเรา แม้จะมีเพียงแค่คนเดียวเท่านั้น เรากลายเป็นศิลปินที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในโลกทันที ! ! ! มันจะใหญ่ได้ยังไง มีคนชอบแค่คนเดียว ? ก็ท่านลองถามตัวท่านเองสิคะ ท่านทำอะไรก็ไม่รู้ มะงุมมะหงาหรา ตั้งอกตั้งใจทำในสิ่งที่ ไม่รู้มีใครจะเข้าใจหรือเปล่า แล้ววันหนึ่ง มีคนเห็นสิ่งที่ท่านทำ แล้วบอกว่า เขาชอบ เขารัก เขาเข้าใจ เขาอยากติดตาม... ท่านรู้สึกใช่มั้ยคะ ว่านั่นมันยิ่งใหญ่ระดับโลก ? เขาชอบ ไม่ใช่เพราะเราตั้งใจทำเพื่อเอาใจเขา แต่ เขาชอบ ในสิ่งที่เราเป็น ! ! ! ความเป็นดารา จะดับลงวันไหน มหาชนเป็นคนตัดสิน แต่ ความเป็นศิลปิน จะดับ เมื่อไฟในการทำงาน หมดลงเท่านั้น (แปลว่า หากเรายังมีไฟในการสร้างศิลปะ ความเป็นศิลปินของเรา จะอยู่ไปถึงวันที่เราตาย) สมัยที่นิยายหมอเถื่อนบนเว็บ ยังมีคนติดตามไม่เกิน 50 คน พวกเราเคยถามกันเองว่า บุคลิกแบบรุ่งนี่ จะมีแฟนนิยายชอบเหรอ ? เขาจะทำให้คนติดตามได้ไหม ? เราเล่าชีวิตเขาแบบแบน ๆ เลยนะ ? ด้านมืดของเขา ข้อเสียของเขา เราเล่าหมดเลยนะ ชีวิตจริงเขาเป็นยังไง เราเล่าแบบนั้นนะ ? ถ้าคนอ่านไม่ชอบ ก็ให้เขาเลิกติดตามไปเองนะ ? ..... ก็... นี่ไงคะ ! ที่ทุกท่านยังติดตามอยู่ ก็ตามนี้แหละค่ะ _____________________________________________________________________________________ ตอนที่ 25 นี้ เริ่มแทรกเนื้อหาที่เกี่ยวกับการทหารเข้ามานิดหน่อย แต่ต่อไป คงจะได้สัมผัสกับบรรยากาศเกี่ยวกับการทหาร ยุทโธปกรณ์ การป้องกันชาติ มากขึ้น เพราะ เจ้าหน้าที่ของกระทรวงกลาโหมมานั่งอยู่ในทีมวีรยาติหนึ่งท่าน
ใคร ไม่ชอบอ่านในส่วนเนื้อหาที่เกี่ยวข้องกับการทหาร ลองส่งเสียงมานะคะ (จะได้ส่งคนไปเก็บค่ะ..... เก็บเสียงไงคะ) _____________________________________________________________________________________ สุดท้าย.....คำถามท้ายบท เราพยายามถามเรื่องที่ไม่เป็นเรื่อง เพื่อที่ คำตอบของท่าน จะได้ไม่มีผล สั่นประสาท คนเขียน ท่านคิดว่าเหตุใด งูตัวนั้น จึงเลื้อยเข้าหาพิจิตร ? เลือกคำตอบ ข้อใดข้อหนึ่ง ระหว่าง ก. งูปกป้องไม่ให้คนเข้าไปใกล้ศาล หรือ ข. งูปกป้องไม่ให้พิจิตรเข้าใกล้ทอม
ผู้ที่แสดงความคิดเห็น และ ตอบคำถามนี้ รออ่านตอน 26 ได้ก่อนใครเลยนะคะ ขอเชิญแสดงความคิดเห็นได้ โดยกดที่นี่
|
|||||||
 |
|||||||
 |
|||||||
หวังว่า เนื้อหา คงไม่ไปทำให้นิยายต้องถูกแบนจากส่วนงานราชการ เพราะ ทีมวีรยาติ ก็พยายามที่จะเลี่ยง ไม่บอกชื่อจริง เหตุการณ์จริง ที่เป็นความลับของทางทหารให้คนอ่านได้รู้ ซึ่ง หากเราฝืนไปบอกสิ่งที่ไม่ควรบอก ได้รับข้อหาทำตนเป็นภัยคุกคามต่อระบบความมั่นคงของชาติแน่นอน คราวนี้ได้เป็นดาราแน่ ๆ ค่ะ