 |
| ||||||
| |||||||
เพื่อนผิวหมึกผมหยิก ยืนก้มหน้าฟังรุ่งโรจน์ระบายเรื่องราวทั้งหมดของค่ำวันที่เขานัดพบกับนิมดา ทั้งสองยืนอยู่ใต้อาคารหอพักพนักงานชาย มอแกนกำมือ "เราคงต้องรายงานอาจารย์ยาใจ เด็กคนนี้ไว้ใจไม่ได้ อย่างน้อยนายก็ได้เห็นหน้าเด็กคนนี้แล้ว นายก็ไปชี้ตัวได้ที่โรงเรียน อาจารย์ต้องดีใจมากแน่ ๆ ที่เราจับตัวแอ๊ดมินได้" "เสียดายว่ะ ! เราไม่ได้ถ่ายรูปไว้ ไม่งั้น เราก็แค่ส่งรูปให้นายไปจัดการ เราไม่ต้องไปเอง นายอย่าเพิ่งบอกทางโรงเรียน เราอยากจะใช้อีเมล์เดิมนั้น ติดต่อกับแอ๊ดมิน ถามให้มันรู้เรื่องว่าจะทำแบบนั้นทำไม" มอแกนมองหน้าเพื่อน "นายใจอ่อนเหรอ รุ่ง ?" "หรือว่า ให้โรงเรียนจัดการหาตัวซะจะได้หมดเรื่อง ไม่งั้นเราก็ยังระแวงอยู่ว่า เด็กคนนี้มันจะทำอะไรเรากันแน่" มอแกนพยักหน้า "ใช่ ๆ ! ให้โรงเรียนจัดการเลย" "แต่ มันจะมีทางไหนที่เราไม่ต้องไปเจอกับคนที่เราไม่อยากเจอ ? ขอคิดก่อน นายอย่าเพิ่งบอกที่โรงเรียน เดี๋ยวเรามีธุระจะไปที่โรงแรม" มอแกนพยักหน้าหงึก ๆ "นายบอกเราละกันว่าจะให้ทำอะไร เราจะฟังนาย ไม่อยากทำอะไรให้นายเดือดร้อนอีกแล้ว เราตามนายไปที่โรงแรมด้วย อยากไปเดินดู ยังไม่เคยเข้าไปเลย เคยแต่มองจากข้างนอก" รุ่งพยักหน้า "งั้นนายรีบขึ้นไปเปลี่ยนชุดก่อน เรารอข้างล่าง" มอแกนสั่นหัว "ไม่ต้อง ! ไปชุดนี้แหละ" รุ่งมองเพื่อนหัวจรดเท้า เสื้อกล้ามสีแดง กางเกงขาสั้นสีเขียว รองเท้าแตะ "ถ้านายจะไปชุดนี้ นายรอให้เราเดินไปล่วงหน้าสิบนาทีก่อน แล้วถ้าเกิดไปเจอกันในโรงแรม ไม่ต้องเดินมาทักเรานะ" รุ่งพูดเสร็จ ก็หันหลังกลับ จ้ำเท้าเดินอย่างเร็วออกจากอาคาร *********************************************************************************
รุ่งโรจน์เดินมาจากทางเชื่อมพลาซ่า ผ่านหน้าร้านอาหารจีน กำลังมุ่งไปสู่ล็อบบี้โรงแรม "รุ่ง !" เสียงเรียกทำให้เขาหยุดชะงัก หันหลังกลับ คุณวิบูลย์ กิจบูรณา ชะโงกหน้ามาจากห้องอาหารจีน รุ่งยกมือไหว้ "สวัสดีครับ อาวิบูลย์ ! มาเยี่ยมชมโรงแรมหรือครับ ?" วิบูลย์กวักมือเรียกเขา "มานี่ก่อน !" แล้วยื่นหน้ากลับไปในห้องอาหาร "แพม ! มาดูนี่ ใครมา ?" ลูกสาวคนโตเดินออกมาจากร้านอาหารจีน ในชุดกระโปรง.... ไฟเหลืองดาวน์ไลท์ของห้องอาหารส่องกระทบผิวที่นวลเนียน ขับให้ผิวพรรรณของสาวผู้ดีนางนี้เด่นยิ่งขึ้น "อ้าว รุ่ง !" "พี่แพม มาด้วย !" ชายหนุ่มในชุดลำลองเสื้อยืดคอปกเดินออกมาด้วย รูปร่างสูง สมส่วน เสื้อยืดรัดกล้ามหน้าอกและกล้ามแขนอย่างแน่นเห็นเป็นเนินชัด "นี่พี่ปลิว นี่รุ่ง รุ่งเป็นน้องชาย ลูกของลุงแพมค่ะ !" ประโยคสั้น ๆ ที่พี่สาวนอกสายเลือดคนนี้นิยามตัวเขา ทำให้เขารู้สึกประหลาดใจ ความคิดที่แล่นเข้ามาในสมอง ณ เวลานี้ คือ ครอบครัวกิจบูรณา นับถือพ่อของเขาด้วยความเคารพ และ ระลึกถึงอย่างจริงใจ รุ่งยกมือไหว้ "หวัดดีครับ พี่ปลิว !" วิบูลย์ถามขึ้น "รุ่งกินข้าวมาหรือยัง ?" "ทานแล้วครับ ! ผมมีนัดคุยธุระในล็อบบี้โรงแรมครับ" แพมพยักหน้า "อือ ! พี่ก็กะว่าจะเดินไปที่ล็อบบี้โรงแรม ยังไม่ได้เข้าไปดูเลย เดินแต่โซนพลาซ่า พอดีทานข้าวกันเสร็จแล้ว เดี๋ยวปล่อยพ่อคุยต่อ" เธอหันหน้าไปทางเพื่อนหนุ่ม "ไปกันพี่ปลิว ! เราเดินไปดูล็อบบี้ดีกว่า" วิบูลย์เพยิดหน้า "โอเค ! ตามสบาย ! รุ่งผอมลงไปหรือเปล่า ? กินให้เยอะ ๆ หน่อยนะ เดี๋ยวอากลับเข้าไปก่อน" พ่อของแพมเดินกลับเข้าร้านอาหาร รุ่งพยักหน้า "ไป ! เดี๋ยวผมพาทัวร์ในฐานะพนักงานฟันปาร์ค" ปลิวถามขึ้น "รุ่งทำงานที่นี่เหรอครับ ?" "ครับ ! แต่ผมอยู่ในส่วนฟันปาร์ค" รุ่งก้มหัวเล็กน้อย แล้วผายมือ "เชิญครับ !" ปลิวเดินออกนำไปก่อน เมื่อแพมเดินผ่าน เขายักคิ้วให้ แล้วแสยะยิ้มที่มุมปาก กลอกสายตากลับไปที่ปลิว แพมรู้ทันทีว่ารุ่งทำสีหน้าเพื่อกระเซ้า "อาราย !" เธอพูดเสียงยาน "แฮะ แอ้ ! เปล่านิ ! มิน่า วันนี้ดูสวยเป็นพิเศษ" เขาพูดเบา ๆ แพมยักไหล่ "พี่ก็สวยของพี่เป็นปกติทุกวัน" เธอสาวเท้าเร็วขึ้นจนทันปลิว รุ่งโรจน์มองเพื่อนชายของแพมจากด้านหลัง เห็นกล้ามแขนบึกบึน ไหล่และบ่าหนาเหมือนชายชาตรีที่สมบูรณ์แบบ เขาเหลือบมองแขนตัวเอง.....'หรือว่าเราขาดสารอาหารวะเนี่ย ?' รุ่งก้าวเท้ามาทันทั้งคู่ "ส่วนพลาซ่าเริ่มมีร้านมาลงห้าสิบเปอร์เซนต์แล้วครับ ร้านที่เปิดก่อนคือ พวกร้านอาหาร คอนเซ็ปท์ของพลาซ่าที่นี่ คือ อีสเทอร์นมอลล์ มีของนานาชาติจากเอเซียที่หายาก เช่น อินโดนีเซีย ญี่ปุ่น อินเดีย...." ปลิวพยักหน้า "อือ น่าสนใจ ! ต้องเชียร์ให้มีคนมาเยอะ ๆ ไม่งั้น ลูกค้าน้อย เดี๋ยวก็ปิดไป หายากที่จะมีพลาซ่าที่มีของแตกต่างจากห้างอื่น ๆ" รุ่งพาสองอาคันตุกะมายืนหยุดอยู่ที่หน้าร้านขายของอินเดีย "ร้านนี้เป็นไงครับ ?" หนึ่งห้องขนาดกลางของพลาซ่า ถูกตบแต่งด้วยบรรยากาศพระราชวังอินเดียหน้าร้านมีรูปแกะสลักช้างอินเดียทำด้วยไม้หนึ่งคู่ ประดับอยู่ซ้ายขวาของทางเข้า รุ่งผลักประตูกระจกเปิดเข้าไป กลิ่นกำยานหอมอบอวลโชยมาจากในร้าน "ชื่อร้าน เดอะพาเลซ ขายของที่ระลึกจากอินเดีย เนปาล ภูฎาน" แพมก้าวเข้าไปในร้าน ปลิว และ รุ่ง เดินตามเข้าไป สิ่งแรกที่เตะตาเธอ คือ โคมไฟพลาสติคทัชมาฮาลที่มีแสงสีนวลจากหลอดไฟภายใน ถัดจากโคมไฟไป คือ ทัชมาฮาลจำลองประดับด้วยทองเหลืองและลูกแก้ว เธอชี้ไปที่ทัชมาฮาลจำลอง "อันนี้ สวย ! ชอบ !" รุ่งก้าวออกมายืนอยู่บริเวณหน้าประตูร้าน ปล่อยให้สองหนุ่มสาวเลือกชมร้านได้ตามสบาย ข้างหน้าทางเดิน ไอ้เพื่อนผิวหมึกหัวหยิก อยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตแขนยาว กางเกงแสล็คทำงาน รองเท้าหนัง กำลังเดินตรงมา เมื่อมอแกนมองเห็นรุ่ง เขารีบเดินให้เร็วขึ้น แล้วเบือนหน้าขึ้นมองเพดาน รุ่งหัวเราะหึ ๆ มอแกนเดินผ่านหน้าไปโดยไม่ทัก เหมือนกับคนที่ไม่เคยรู้จักกัน เขาเรียกเพื่อนด้วยเสียงที่ดัง "มอแกน !" เพื่อนหันกลับมา ทำหน้าเหรอหรา เลิกคิ้ว "คุณเรียกผมเหรอครับ ?" รุ่งเกาหัว "กูจะบ้าตาย ! เรายืนอยู่คนเดียว ใจคอนายจะไม่ทักเราหรือไง ?" "อ้าว ! ก็นายบอกว่า ถ้าเจอกันในนี้ อย่าทักนายไง" "ก็ถ้าแต่งตัวแบบนี้ ก็ทักได้ นี่นายไม่มีชุดที่มันลำลองกว่านี้เหรอ ? ใส่ซะยังกะมาทำงาน" "พี่โรมิโอ !" เสียงผู้หญิงเรียกชื่อเขา รุ่งหันไปหาต้นเสียง สาวลูกครึ่งฟิลิปปินส์อยู่ในชุดฟอร์มพนักงานโรงแรมมีสูทสีเทาเข้มสวมทับ ยืนส่งยิ้มมาให้ ลักยิ้มบุ๋มลึกโดดเด่นเช่นเคย "นาน่า !" "พี่รุ่งมาเที่ยวเหรอคะ ? หรือว่า ทำงานวันอาทิตย์ด้วย ?" "มีนัดคุยธุระที่ล็อบบี้โรงแรมครับ วันนี้ นาน่าทำงานเหรอ ?" "ค่ะ ! วีคนี้นาน่าได้หยุดวันอังคาร ตอนนี้ต้องไปประจำล็อบบี้" มอแกนกระเถิบเข้ามายืนชิดกับเพื่อน จนเพื่อนต้องหันไปมองหน้า "มาเบียดเราทำไม ?" "มอแกนครับ !" เพื่อนหัวหยิกแนะนำตัวกับสาวลูกครึ่ง เธอส่งยิ้มให้มอแกน "อยู่ฝ่ายไอทีฟันปาร์คครับ เป็นเพื่อนรุ่ง" ไอ้หัวหยิกแนะนำตัวเองโดยไม่ต้องอาศัยเพื่อน ประตูกระจกร้านเดอะเพาเลซถูกเปิดออก แพม และ ปลิว เดินออกมาจากร้าน ในมือแพมมีถุงติดมือออกมาด้วย รุ่งหันไปทางแพม "ได้ของมาด้วย !" ปลิวตอบ "ก็ทัชมาฮาลที่มีคริสตัลนั่นแหละ" รุ่งชี้ไปที่สาวลูกครึ่งก่อน "นี่นาน่าครับ เป็นเจ้าหน้าที่โรงแรม แล้วนี่มอแกน อยู่ฝ่ายไอทีฟันปาร์ค นี่พี่แพม พี่ปลิว" นาน่ายกมือไหว้พี่ทั้งสองคน แล้วหันมาพูดกับรุ่ง "นาน่าขอตัวก่อนนะคะ ต้องรีบไปประจำล็อบบี้ แล้วค่อยคุยกันนะ พี่โรมิโอ !" เธอเรียกเขาด้วยโค้ดชื่อย่อ พร้อมส่งยิ้มให้เห็นลักยิ้มอีกครั้ง แล้วผละจากไป รุ่งมองหน้าเพื่อนทันที นัยน์ตามอแกนเบิกโต จ้องไปที่นาน่าขณะที่เธอกำลังเดินจากไป ฮอร์โมนของเพื่อนพุ่งพล่านถึงขนาดที่รุ่งโรจน์รับรู้ได้ เขายกมือตบหัวเพื่อนเบา ๆ แล้วชี้มือไปทางนาน่า "สาวคนนี้ นายอย่าฝัน ! บอกไว้ล่วงหน้าก่อนที่นายจะเสียใจ เค้ามีคนที่เค้าชอบแล้ว นายไปเลือกคนอื่นเถอะ" แพมหัวเราะคิกคัก รุ่งหันมามองหน้า สาวกิจบูรณาพยักหน้าหงึก ๆ หรี่ตา แล้วพูดขึ้น "มิน่า ! วันนี้พี่โรมิโอหล่อเป็นพิเศษ มีนัดกับน้องจูเลียตนี่เอง" ปลิวหัวเราะตาม "พนักงานโรงแรมนี้ น่ารักแบบนี้ทุกคนหรือเปล่านะ ?" "แค่คนนี้คนเดียวก็น่ารักพอแล้ว" รุ่งพูดแล้วก็หัวเราะตัวเอง "ผมมีนัดที่ล็อบบี้ ต้องรีบไปแล้วครับ" แพมพยักหน้า "ไปสิ ! ตรงไปล็อบบี้เลย" มอแกนพูดขึ้น "เดี๋ยวเราไปเดินในพลาซ่าก่อนนะ แยกกันตรงนี้" รุ่งพยักหน้ารับรู้ *********************************************************************************
ล็อบบี้ของซีดาร์ฟันปาร์คโฮเทล และ รีสอร์ท ถูกตบแต่งแบบโมเดิร์น ห้องโถงรับแขกเพดานไม่สูงมากนัก ให้บรรยากาศที่เป็นกันเองมากกว่าความหรูหรา ถึงแม้ส่วนโรงแรม และ พลาซ่า ยังไม่เปิดตัวอย่างเป็นทางการ แต่ก็มีแขกวีไอพีที่ผู้บริหารได้เชิญเข้ามาลองใช้บริการ รวมทั้งผู้เช่าร้านในพลาซ่า เริ่มเข้ามาลงสินค้า และ ทดสอบระบบต่าง ๆ ของพื้นที่ แอนดี้กับพิม นั่งอยู่ที่โซฟาในส่วนคาเฟ่ของล็อบบี้ รุ่งมองเห็นเป้าหมายที่นัดไว้ จึงเดินตรงเข้าไปหา เขาหยุดยืนยกมือไหว้ทั้งคู่ แอนดี้ชี้ให้น้องชายต่างสายเลือด นั่งลงบนเก้าอี้อีกตัว "นั่งนี่เลยรุ่ง ! นี่คุณพิม เป็นแม่ของแพทตี้" แอนดี้เริ่มเท้าความสั้น ๆ "เมื่อกี๊เล่าให้คุณพิมฟังแล้วว่า รุ่งจะช่วยเป็นพี่เลี้ยงให้น้องแพทตี้ เกี่ยวกับเรื่องธรรมะในแนวทางของหลวงพ่อ ถ้าแพทตี้มีความรู้เรื่องของศาสนาพุทธอย่างถูกต้อง ก็ถือว่าเพอร์เฟค เพราะแพทตี้มีความสามารถพิเศษเรื่องพลังอยู่แล้ว มีธรรมะพร้อมพลัง ก็ถือว่าสมบูรณ์แบบ" รุ่งพยักหน้า "ผมได้ยินเรื่องความสามารถของน้องแพทตี้มาจากพี่แอนดี้ อยากเจอตัวจริงครับ" พิมส่งยิ้มให้ "เดี๋ยวได้เจอค่ะ ! แพทตี้กำลังเดินมาจากสวนสนุก ต้องรบกวนรุ่งเป็นพี่เลี้ยงให้น้อง รุ่งเก่งจัง หน้าตายังเด็กอยู่สนใจธรรมะแล้ว อายุเท่าไหร่แล้ว ?" "ปีนี้ยี่สิบแปดครับ ! แต่ไม่เก่งครับ คือ ผมจะอาศัยหนังสือของหลวงพ่อเป็นหลักครับ คงจะให้น้องเค้าอ่าน แล้วถ้าไม่เข้าใจ ก็ถาม" พิมเลิกคิ้ว "ยี่สิบแปด ก็ถือว่ายังเด็ก แต่หน้าตารุ่งเหมือนประมาณยี่สิบสามยี่สิบสี่" รุ่งอมยิ้ม แล้วพูดกลับ "แล้วพี่พิม อายุถึงสามสิบหรือยังครับ ?" ทั้งพิม และ แอนดี้ หัวเราะ พิมยกมือข้างหนึ่งขึ้น "พี่พิมน่ะ สี่สิบกว่าแล้วค่ะ ลูกพี่อายุสิบเจ็ดแล้ว" รุ่งขมวดคิ้ว "ไม่น่าจะใช่นะ ! หน้าตาพี่พิม เหมือนกับเป็นแค่พี่สาวผมได้เลย น่าจะสามสิบขวบพอดีมากกว่า" สาวรุ่นแต่งตัวในชุดเสื้อยืดคอป้านสีชมพู กางเกงขาสั้น รองเท้าผ้าใบ เดินมาหยุดยืนข้าง ๆ โซฟาของพิม เธอเงยหน้าขึ้นมอง "อ้าว มาแล้ว แพทตี้ ! นั่งนี่เลย" เธอชี้ให้ลูกสาวนั่งบนโซฟากลมไม่มีพนักที่วางอยู่ข้าง ๆ แพทตี้ยกมือไหว้แอนดี้ "สวัสดีค่ะ ครูแอนดี้" สาวน้อยทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้ แล้วหันหน้ามามองทางรุ่ง "คนนี้ที่จะมาเป็นพี่เลี้ยงแพทตี้ ชื่อพี่รุ่ง" คุณแม่ยังสาวแนะนำลูกสาวให้รู้จักกับพี่เลี้ยง แพทตี้มองหน้ารุ่ง เธอมองหน้าแอนดี้ แล้วสลับกลับไปมองหน้าแม่ตัวเอง รุ่งจ้องหน้าแพทตี้ แล้วเริ่มยกมือขึ้นกอดอก แอนดี้สังเกตจากท่าทางของลูกศิษย์สาว แสดงความเป็นปฏิปักษ์กับรุ่งอย่างเห็นได้ชัด แพทตี้หลบสายตาลงต่ำ พิมก้มหน้าพูดกับลูกสาวตัวเอง "ไหว้พี่เค้าสิ แพทตี้ !" เธอเงยหน้าขึ้นมองรุ่ง แล้วยกมือไหว้ รุ่งยกมือรับไหว้ แล้วยิ้มที่มุมปาก เขาทวนชื่อของเธอซ้ำช้า ๆ "แพท...ตี้.... ! อื้อ !.... ชื่อเพราะนิ !" รุ่งผงกหัวช้า ๆ สามสี่ครั้ง สายตาจ้องไปที่ใบหน้าสาวน้อยโดยไม่ละ แพทตี้เบือนหน้าไปอีกทาง แอนดี้พูดขึ้น "ก็ถือว่า แพทตี้มีครูเพิ่มอีกคนนึง รุ่งก็ถือว่ามีศิษย์คนแรก" รุ่งยิ้มที่มุมปาก เขาเอนหลังพิงพนัก กอดอก กวาดสายตามองศิษย์สาวตั้งแต่หัวจรดเท้า จู่ ๆ แพทตี้ก็ลุกพรวดขึ้นยืน แล้วพูดกับพิม "เดี๋ยวแพทตี้ไปห้องน้ำก่อน !" ลูกสาวเดินจากไป พิมได้แต่อุทาน "อ้าว ! แพทตี้ !" รุ่งยกมือขึ้น "ไม่เป็นไรครับ ! น้องเค้าเห็นหน้าผมคงจะปวดถ่าย เดี๋ยวผมไปคุยกับศิษย์ผมเอง ผมคิดว่าผมจัดการได้ครับ" แล้วเขาก็ลุกจากเก้าอี้ เดินตามศิษย์ไป **********************************************************************************
แพทตี้เดินเลยทางเข้าห้องน้ำ ตรงไปยังส่วนของพลาซ่า เธอหันหลังกลับมามองที่ทางเดิน ไม่พบว่ามีใครเดินตามมา เธอจึงเปลี่ยนความเร็วมาเดินช้าลง แต่กลับต้องชะงัก เมื่อข้างหน้าเธอห่างออกไปไม่กี่ก้าว พี่เลี้ยงที่เพิ่งได้รู้จักอย่างเป็นทางการเมื่อครู่ ปรากฏตัวยืนขวางทางเดินอยู่ รุ่งเดินอย่างช้า ๆ เข้ามาหา "ว่ายังไงจ๊ะ น้องแพทตี้ ? น้องจะไปเข้าห้องน้ำที่อยุธยาเหรอ ? เดินเลยห้องน้ำมาตั้งไกลแล้ว ยังไม่ราดอีกเหรอ ?" แพทตี้ยืนนิ่ง พี่เลี้ยงเดินเข้ามาประชิดตัว แล้วยื่นหน้ามาจ้องหน้าเธอ กวาดสายตามองลงช้า ๆ จากใบหน้า จนจรดรองเท้า เขายื่นปากไปกระซิบที่ข้างหู "วันนี้พกถุงยางมาด้วยหรือเปล่า ?" ศิษย์ใหม่เดินผละสวนออกไปทันที รุ่งหันหลังกลับมา สาวเท้าอย่างเร็วตามมาทัน แล้วฉวยข้อมือเธอ เบี่ยงตัวเข้าชิดกับประตูกระจกผลักประตูกระจกเข้าไป แล้วฉุดเธอเข้ามาในห้อง ห้องนี้เป็นห้องโล่งที่ยังไม่ได้ตบแต่ง กระจกทุกบานถูกปิดด้วยหนังสือพิมพ์ ไม่มีทางที่คนภายนอกจะมองเข้ามาเห็น เขาลากเธอมายืนอยู่กลางห้อง แล้วยืนกอดอก "ที่โรงแรมนี่มีห้องว่างเยอะ จะขึ้นไปเปิดห้องเลยมั้ยล่ะ ?" เสียงของรุ่งดังก้องไปทั่วห้องโล่ง แพทตี้หายใจแรง แต่เธอยังนิ่ง ไม่ปริปากพูด รุ่งยกมือชี้หน้า "ถ้ายังไม่อธิบายอะไรออกมา พี่จะไปเล่าเรื่องทั้งหมดให้แม่แพทตี้ฟัง" ได้ผล สาวน้อยจ้องหน้ารุ่งกลับทันที "งั้น เรื่องของคนไข้วันพุธนี้ ก็ช่วยไม่ได้ !" รุ่งเอียงคอ "เธอพูดอะไร ? ไม่เข้าใจ" "ทำไมพี่รุ่งไม่ลองถามครูแอนดี้ดูล่ะว่า คนไข้วันพุธ คือใคร ?" รุ่งเดินมาใกล้ประตู ควักโทรศัพท์มือถือขึ้นมา โทรออกไปหาแอนดี้ "เป็นไงรุ่ง ? ไปคุยกันที่ไหนน่ะ ? คุยกันโอเคมั้ย ?" "พี่แอนดี้ครับ ! แพทตี้พูดถึงคนไข้วันพุธ มันเรื่องอะไรเหรอครับ ?" "วันพุธที่วิภวาจะพาพี่ไปหาคุณเอก แพทตี้ต้องไปด้วย แพทตี้เท่านั้น ที่ช่วยคุณเอกได้" "อ้อ ครับ !" "รุ่งจะเดินกลับมาที่นี่หรือยัง ?" "อ้า.... ! ครับ ! เดี๋ยวจะกลับไปแล้วครับ" เขาตัดสาย แล้วคิด เด็กระยำนี่ไม่มีความสำนึกผิดในสิ่งที่ตนเองกระทำ แถมยังเอาเรื่องคอขาดบาดตายของคนอื่นมาต่อรอง ! แต่ ณ เวลานี้ ปัญหาเรื่องส่วนตัว คงไม่สำคัญเท่ากับการช่วยคุณอา พี่เลี้ยงหันมามองลูกศิษย์ที่ยืนอยู่กลางห้อง "เธอรู้มั้ยว่า คนไข้คนนี้เป็นใคร ?" แพทตี้ยักไหล่ สั่นหัว "เป็นใครไม่ได้สำคัญสำหรับแพทตี้ รู้แค่ว่า สำคัญสำหรับครูแอนดี้" เธอพูดด้วยสีหน้านิ่งเฉย เหมือนกับว่า เธอคิดว่าเธอถือไพ่ที่เหนือกว่า รุ่งพยักหน้า "ได้ ! เพื่อพี่แอนดี้ พี่จะปล่อยเรื่องนี้ไปก่อน แต่เธอจะต้องเชื่อฟังพี่แอนดี้ ช่วยคนไข้คนนี้อย่างสุดความสามารถ" แพทตี้ยกข้อมือขึ้นมาดู รอยนิ้วมือของรุ่งประทับอยู่เป็นสีแดงเห็นได้ชัด "มันก็ไม่แน่ เพราะถ้าร่างกายและจิตใจแพทตี้ไม่พร้อม คนไข้ก็ไม่รู้ว่าจะดีขึ้น หรือ จะแย่ลง" รุ่งท้าวสะเอว "แปลว่าอะไร ? ร่างกายจิตใจไม่พร้อม อะไรของเธออีก ?" เธอยกข้อมือชูขึ้น "พี่รุ่งทำร้ายร่างกาย ทำร้ายจิตใจของแพทตี้ จะให้ทุกอย่างจบง่าย ๆ อย่างนี้เหรอ ?" รุ่งเบิกตาโต "หา ! นี่ ตกลงว่า ใครเป็นคนผิด ? ใครที่ควรสำนึก ?" ศิษย์สาวพยักหน้า "โอเค ! งั้นก็บอกครูแอนดี้ว่าช่วยกันเองแล้วกัน" เธอเดินตรงไปที่ประตูห้อง พี่เลี้ยงขยับตัวมาขวางไว้ "เดี๋ยวก่อน ! จะไปไหน ?" แพทตี้จ้องหน้า "พี่รุ่งต้องการอะไรอีก ?" "พี่ต้องการให้เธอ ช่วยคนไข้คนนี้ ตามที่พี่แอนดี้บอก" ศิษย์ตัวแสบก้มหน้ามองพื้น "ได้ ! แพทตี้มีเงื่อนไข ข้อนึง พี่รุ่งต้องทำเดี๋ยวนี้ ที่นี่" รุ่งส่ายหัวช้า ๆ 'อีเด็กเวร ! นรกขุมไหนส่งมาเกิดวะเนี่ย ?' เขานึกในใจ "ว่ามา จะให้พี่ทำอะไร ?" เธอล้วงกระเป๋ากางเกง หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา แล้วกดเรียกแอพพลิเคชั่นที่ต้องการ "แพทตี้จะพูดครั้งเดียว ถ้าพี่รุ่งไม่ทำ วันพุธ แพทตี้จะบอกครูแอนดี้ว่า แพทตี้ไม่สบาย ไปไม่ได้ " "จะให้ทำอะไร พูดมา !" ศิษย์จากนรก เดินเข้ามาประชิดตัวรุ่ง "จูบปากแพทตี้ เดี๋ยวนี้ !" เธอเชิดหน้าขึ้น แล้วค่อย ๆ หลับตา __________________________________________________________________________________________ โดย วีรยาติ หากท่านต้องการอ่าน อภิญญาฆราวาส ตอน 29 ท่านคิดว่ารุ่งจะทำตามที่แพทตี้ต้องการหรือไม่ ? เลือกคำตอบ ข้อใดข้อหนึ่ง ระหว่าง A. ทำ หรือ B . ไม่ทำ กลับขึ้นด้านบน
สมัครสมาชิก เว๊บบอร์ดที่นี่ (หากไม่สมัครสมาชิก จะโหวต หรือ แสดงความคิดเห็นไม่ได้) และ อ่าน หรือ แสดงความคิดเห็นที่นี่ < | |||||||
