 |
| ||||||
| |||||||
แอนดี้แต่งตัวด้วยเสื้อยืดคอปกสีดำ... ... เป็นเสื้อยืดที่ตัวเล็กที่สุดเท่าที่มีอยู่ในขณะนี้ หวังว่าเสื้อตัวนี้คงจะเล็กสมสัดส่วนพอที่จะทำให้เขาไม่ดูผอมโกรกเกินไปนัก กางเกงยีนส์สีดำ คาดเข็มขัดที่รัดแน่น ทำให้บุคลิกเขาดูมีชีวิตชีวาขึ้นเล็กน้อย สิงห์ในชุดดำ เดินตรงรี่ไปที่โรงรถ การเดินเหินของเขามั่นคงยิ่งขึ้น น้ำหนักตัวคงเพิ่มขึ้นมากกว่าเดิมสองสามกิโล พนักงานขับรถชายสองคน กำลังยืนสูบบุหรี่โต้ลมหนาวอยู่ในโรงรถ รีบดับบุหรี่ แล้วเดินออกมาต้อนรับ พนักงานขับรถชื่อวินัยทักขึ้น "คุณแอนดี้จะไปไหนครับ ? ตอนนี้ รถกระบะว่าง คืนนี้น้าชวนแกจะกลับพิษณุโลกครับ เดี๋ยวผมขับแทนให้ครับ" แอนดี้เหลือบมองไปที่รถกระบะวีโก้สีดำในโรงรถ เขายิ้มทันที "อือ... รถสีดำซะด้วย เข้ากับชุด" เขาหันมาทางวินัย "ไม่เป็นไร วันนี้ผมขับเอง ขอกุญแจผมแล้วกันนะ วินัย" วินัยรีบควักกระเป๋ากางเกง ยื่นพวงกุญแจให้แอนดี้ "นี่ครับ คุณแอนดี้ ขับไหวนะครับ ? แต่ท่าทางวันนี้คุณแอนดี้ดูสดชื่นขึ้น อาจารย์เก่งนี่คงเก่งสมชื่อนะครับ" แอนดี้พยักหน้า แล้วฉวยกุญแจ "เก่งมาก เค้าทำให้ลูกแมวกลับมาเป็นสิงห์ได้อีกครั้ง" เขาโบกมือให้วินัย แล้วเดินตรงไปยังรถกระบะ **************************************************************************************************************
เบาะหน้าด้านซ้าย มีกระดาษที่ถูกเขียนด้วยลายมือของอาฟ่ง จดบ้านเลขที่ และ ชื่อซอย ของเธอวางอยู่ ด้วยสภาพการจราจร ณ ขณะนี้ เขาคาดว่า จะพาตัวเองไปถึงหน้าบ้านของเธอได้ในเวลาก่อนสามทุ่ม สิ่งที่เขาต้องทำ ก็เพียงแค่มองตาของเธอ แล้วทุกอย่างก็จะเป็นไปได้ด้วยดี คำพูดต่าง ๆ ก็คงจะถูกปล่อยออกมาอย่างเป็นธรรมชาติ เพียงแค่ได้มองตาเธอเท่านั้น อะไร ๆ ต่อจากนั้น ก็จะออกมาดีพร้อม ไม่ต้องมีการเตรียมการณ์ใด ๆ ที่เป็นพิเศษ แอนดี้บังคับรถให้เลี้ยวซ้ายเข้าถนนแจ้งวัฒนะ ปัจจุบัน เธอไม่ใช่แม่หญิงอำไพ เธอไม่มีภาระใด ๆ อันหนักหน่วงที่จะต้องแบกรับ เขาก็ไม่ใช่สิงห์ที่มีภารกิจกู้ชาติรอให้ปฏิบัติ จะมีกำแพงใดมาขวางกั้นความสัมพันธ์ของเขาและเธอ ไม่ให้สานต่อจากอดีต ? สองทุ่มห้าสิบนาที... รถวิ่งมาถึงหน้าโครงการหมู่บ้าน สิงห์ชุดดำบังคับรถเลี้ยวเข้าโครงการ ป้อมยามของโครงการไม่มีไม้กั้นรถ ปล่อยให้รถยนต์วิ่งผ่านได้เป็นปกติ วีโก้สีดำวิ่งตามถนนหลักของหมู่บ้าน แอนดี้เริ่มชะลอรถ แล้วหยิบกระดาษที่เบาะซ้ายขึ้นมาอ่าน เลขที่บ้านถูกเขียนด้วยลายมือหวัด ดูสับสันระหว่างเลขที่ 468 และ 488 เขาหยิบโทรศัพท์มือถือ กดหาน้องสาว สัญญาณสายปลายทางว่าง แต่ไม่มีคนรับสาย เขาตัดสินใจขับรถหาบ้านเลขที่ 468 เป็นหลังแรก กระจกหน้าต่างรถถูกเลื่อนลง ทำให้แอนดี้มองเห็นบ้านเลขที่ได้ชัดขึ้น ลมเย็นโชยเข้ามาอย่างต่อเนื่อง รถกระบะจอดสนิทที่หน้าบ้านเลขที่ 468 บ้านสองชั้น ที่มีประตูรั้วสีเหลือง หน้าประตูรั้วปิดประกาศขายบ้าน พร้อมเบอร์ติดต่อ ป้ายอันนี้ทำให้แอนดี้ตัดสินใจได้ง่ายขึ้น เขาเลื่อนรถทันที บ้านที่ห่างไปอีกยี่สิบหลัง คงต้องเลยบล็อคนี้ ข้ามถนนที่ตัดแยกหน้าไป รถถูกชะลอ เพื่อที่จะข้ามถนนสองเลนที่ตัดข้างหน้า หน้าต่างรถยังไม่ถูกเลื่อนขึ้น เสียงฟืดฟาดเหมือนกับใบหญ้าถูกเสียดสี ดังมาเข้าหูแอนดี้ เขาชะโงกหน้าออกมานอกตัวรถ มองไปที่ท้ายรถเพื่อฟังเสียง แต่เสียงนั้นไม่ได้มาจากทางท้ายรถแน่นอน เขามองกลับไปทางด้านหน้ารถ ภาพที่เขาเห็น ทำสร้างความประหลาดใจให้กับเขาอย่างมาก หน้าปากซอยแยกถัดไป งูหลามสีเหลืองขนาดความยาวไม่ต่ำกว่าสี่เมตร กำลังเลื้อยออกจากพงหญ้าข้างทาง
ลำตัวที่ใหญ่และยาว ทำให้เกิดเสียงดังฟืดฟาดเมื่อยามเลื้อยแหวกพงหญ้า แอนดี้ดึงก้านไฟเลี้ยว เปลี่ยนไฟหน้าเป็นไฟสูง แสงไฟสว่างจ้า ส่องเจ้างูหลาม เห็นลายเลื่อมเป็นแวว เจ้างูใหญ่ไม่สนใจไฟที่ส่องหน้า ค่อย ๆ เลื้อยพาดผ่านถนน จนลำตัวทั้งหมด ขวางถนนไว้ แทนที่เจ้าหลามจะเลื้อยผ่านไป มันกลับหยุดนิ่ง แล้วหมอบหัวลง นอนแช่ขวางถนนไว้อย่างนั้น แอนดี้รู้ทันที นี่ไม่ใช่งูธรรมดาทั่วไป บริวารของแม่หญิงนวล ! สิ่งเหล่านี้ติดตามข้ามภพข้ามชาติด้วยหรือนี่ ? ภาพที่แอนดี้จำได้ แม่หญิงร่ำเรียนวิธีเลี้ยงชาวโลกทิพย์เพื่อเป็นบริวารมาจากครูบาดำ ไฟหน้ารถถูกปิด เครื่องยนต์รถถูกดับ เขาคงไม่ได้มาถึงที่นี่ เพื่อที่จะมาทะเลาะกับงู ถนนนี้คงต้องมีรถยนต์คันอื่นจำเป็นต้องผ่านอีก หากงูยังไม่หลบให้ เจ้าของรถคันอื่นคงจะต้องหาวิธีจัดการกับงูตัวนี้ เขาก็แค่นั่งรอให้คนอื่นจัดการแทน แอนดี้เอนหลังพิงพนัก ลมที่เย็นสบายทำให้เขารู้สึกเคลิ้มขึ้นมาทันที ความง่วงจู่โจมเขาอย่างฉับพลัน ทำให้เขาต้องหลับตาลง ทันทีที่หลับตา แสงสว่างโพลง ดึงเขามาอยู่ต่อหน้าพรหมหนุ่มที่แต่งกายในชุดพรหมเต็มยศพร้อมชฎา แอนดี้ทักขึ้น "ท่านลุง ท่านจะมาห้ามผมเหรอครับ ?" ท่านลุงสั่นหัว "เปล่า ชั้นคงไม่ห้ามแก แต่เป็นหน้าที่ของชั้น ที่จะบอกทางเลือกให้แก สุดท้าย ไม่ว่าแกจะเลือกอะไร ชั้นก็จะไม่ขวาง" "ทางเลือกอะไรเหรอครับ ?" "ทางเลือกที่แกกำลังจะเลือก หากแกคิดจะเล่าเรื่องทั้งหมดที่แกระลึกย้อนไปในอดีต ให้เธอฟัง แกก็จะประสบความสำเร็จในสิ่งที่แกต้องการในคืนนี้ ด้วยอำนาจราชสีห์ของแก หากแกต้องการเป็นเจ้าของเธอภายในคืนนี้เลย แกก็จะได้ตามนั้นทันที" แอนดี้นิ่งฟัง สีหน้าเขาดูจริงจัง พรหมหนุ่มพูดต่อ "หลังจากคืนนี้ผ่านไปแล้ว จิตของเธอ ก็จะถูกผูกกับแก ด้วยบุญเก่าที่สร้างสมคู่กันมา เธอจะรักแกชนิดยอมทั้งกายและใจ จนกระทั่ง วันหนึ่ง ในอนาคต เธอจะได้เจอกับเนื้อคู่ของเธอ ไม่ว่าแกจะกักเธอไว้ในที่ที่มิดชิดขนาดไหน วันนั้นก็จะมาถึง เมื่อเธอได้เจอเนื้อคู่ของเธอ เธอก็จะรักเขาหมดหัวใจ ยอมทั้งกายทั้งใจของเธอ ให้กับเขา ไม่มีที่เหลือไว้ให้แก" แอนดี้มองหน้าท่านลุง สีหน้าของพรหมหนุ่มมีรอยยิ้มบาง ๆ "หากแกเลือกวิธีนี้ ก็ขอให้แกทำใจว่า แกจะสามารถครอบครองผู้หญิงคนนี้ได้ชั่วคราว หลังจากนั้น แกจะกลายเป็นคนที่ไม่มีค่าในสายตาเธออีก" แอนดี้ถามขึ้น "ถ้าผมเลือกวิธีนี้ ผมยังสามารถบวชเรียนได้ตามที่ตั้งใจไว้หรือไม่ครับ ?" "ก็ยังได้ หากแกเลือกที่จะเป็นเจ้าของเธอตอนนี้ แกยังบวชไม่ได้ในตอนนี้ เพราะจิตของแกก็จะไม่นิ่งพอ แกคงต้องใช้ชีวิตกับเธอไปอีกสักพัก จนเมื่อเธอเจอเนื้อคู่ของเธอ วันนั้น แกกับเธอ ก็จะต้องแยกทางกัน ถึงตอนนั้น แกก็มีสมาธิพอที่สามารถจะบวชได้อีก" "ถ้าผมเลือกวิธีนี้ ท่านลุงจะไม่โกรธผมใช่มั้ยครับ ?" ท่านลุงหัวเราะเบา ๆ "เจ้าลูกแมว ชั้นน่ะร่วมบุญกับแกมาหลายชาติแล้ว สิ่งที่แกตัดสินใจทำในแต่ละชาตินั้น เป็นสิ่งที่ทำได้ยากสำหรับคนธรรมดา ไม่ว่าแกจะตัดสินใจเลือกคู่ครอง หรือ ตัดสินใจบวช ชั้นก็ไม่เสียใจที่ได้ผูกพันกับแก แกจงใช้สติ แล้วเลือกตามที่แกต้องการเถอะ" รอยยิ้มของท่านลุงในวันนี้ เต็มไปด้วยความเมตตา และ อบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก แอนดี้รู้สึกได้ด้วยจิต เขาค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง ไฟหน้าถูกเปิด ส่องไปยังถนนข้างหน้า ....ไม่มีงูหลามตัวนั้นอีกแล้ว พื้นถนนข้างหน้าว่างเปล่า.... ไม่มีอะไรสามารถขวางกั้น เขา และ แม่หญิง ได้อีกแล้ว ในชาติปัจจุบัน แอนดี้ตัดสินใจสตาร์ทเครื่อง เลื่อนหน้าต่างรถขึ้น แล้วออกรถ แทนที่จะบังคับรถ ตรงข้ามไปซอยฝั่งตรงข้าม เขากลับบังคับรถเลี้ยวขวา วิ่งมาจนสุดถนน แล้วเลี้ยวขวาอีกครั้ง มุ่งหน้าไปทางป้อมยามหน้าโครงการ กระบะวีโก้สีดำ กลับมาวิ่งบนถนนวิภาวดีรังสิตอีกครั้ง สิงห์ชุดดำขับรถด้วยความมีสติมากขึ้น เขากลับตระหนักในความสัมพันธ์ที่เขามีต่อผู้หญิงคนนี้ ความสัมพันธ์ที่มีความลึกซึ้งมากกว่าการได้เป็นเจ้าของ คุณค่าของเธอผู้นี้ มีมากกว่าเพียงแค่การต้องตกมาเป็นของเขา หรือ ตกเป็นของใคร "วิภาดา... มันไม่สำคัญหรอก ว่าเธอจะได้ยินความในใจของฉันก่อนที่เธอจะสิ้นลม หรือ ไม่ เพราะ ถึงแม้เธอจะสิ้นลมไปแล้ว ฉันก็ยังรอบอกเธอได้ ในวันที่เธอมีลมหายใจใหม่ อีกครั้ง" __________________________________________________________________________________________ โดย วีรยาติ นิยาย 'หมอเถื่อน' รวมเล่มฉบับแรก เปิดให้จองแล้ว กดที่นี่
1. สมัครสมาชิก เว๊บบอร์ดที่นี่ (หากไม่สมัครสมาชิก จะโหวต หรือ แสดงความคิดเห็นไม่ได้) และ 2. แสดงความคิดเห็น หรือ โหวต - ชอบตัวละคร ขอเชิญโหวตได้ที่นี่ - อ่าน หรือ แสดงความคิดเห็นที่นี่ เชิญเยี่ยม Facebook หมอเถื่อน (ให้กำลังใจโดยเข้าไป แล้วกด Like หรือ เขียนคำวิจารณ์)
|
|||||||
 |
|||||||
 |
|||||||
