สั่งซื้อ หนังสือนิยาย 'หมอเถื่อน' รวมเล่มฉบับแรก ราคา 380 บาท

แคลร์ถามแขกคนสำคัญที่มีใบหน้าอ่อนกว่าวัย

"คุณมาดูคอนเสิร์ตคนเดียวหรือคะ ?"

"ฉันมากับเพื่อน เขากำลังหาที่จอดรถอยู่ พวกคุณมากันกี่คนคะ ?" หงส์ถามกลับ

"เรามากันสี่คน เรียกรถแท็กซี่มา เพื่อนอีกสองคนคงรอเราในห้องโถงรับแขกออดิทอเรี่ยมแล้ว"

หงส์พยักหน้ารับรู้

"ถ้าเช่นนั้น เชิญตามสบายค่ะ !"

แคลร์หันมาพูดกับรุ่ง ซึ่งยืนนิ่งไม่พูดจาใด ๆ

"เดี๋ยวฉันเข้าไปหาซูกับสกลที่ในห้องโถง เธอช่วยอยู่คุยเป็นเพื่อนกับคุณหงส์ จนกว่าเพื่อนของคุณหงส์จะมา ตกลงนะ !"

สาวอินเดียนยื่นหน้าเข้ามาหา แล้วพูดเบา ๆ

"สมน้ำหน้า ! อยากหลบหน้าเธอดีนัก !"

ไม่ทันที่รุ่งจะเอ่ยปาก แคลร์ส่งยิ้มให้แล้วเดินผละออกไป

หงส์มองหน้ารุ่งแล้วอมยิ้ม

"หงส์มากับคุณธรรม์ค่ะ"

"เหรอครับ ? หาที่จอดรถอยู่เหรอครับ ?"

สาวน้อยพยักหน้า

"ค่ะ ! มอแกนมาหรือเปล่าคะ ?"

คำถามนี้ทำให้คนฟังสะดุ้ง เขาพูดพรวดออกไป

"แค่ผมคนเดียวนี่ก็ไม่รู้จะมุดแผ่นดินไปอยู่ไหนแล้ว ถ้ามอแกนมาด้วย ผมคงกลับบ้านไปแล้ว"

สาวน้อยหัวเราะชอบใจ

"หงส์บอกพี่รุ่งแล้วไงคะ วันนั้น พี่รุ่งจำไม่ได้เหรอคะ ?"

รุ่งขมวดคิ้ว

"คุณหงส์บอกอะไรเหรอครับ ?"

เธอพูดด้วยรอยยิ้ม

"หงส์ไม่ได้โกรธ แต่ขำซะมากกว่า"

รุ่งพยักหน้า เขายังระลึกถึงคืนวันนั้นได้เป็นอย่างดี

"แล้วคุณหงส์นอนอมยิ้มด้วยเหรอครับ ?"

คำพูดของเขา ทำให้เธอเชื่อทันทีว่า เขาจำคำพูดของเธอในวันนั้นได้

หงส์พยักหน้า

"ค่ะ !"

รุ่งก้มหน้ามามองแขกวีไอพี

"คุณหงส์หน้าตาก็ปกติดีนิ ไม่น่าจะนอนอมยิ้มเพราะคำพูดของมอแกน"

สาวน้อยเชิดหน้าขึ้น แล้วเอียงคอ

"ใครว่าหงส์อมยิ้มเพราะคำพูดของมอแกน ?"

"อ้าว !"

รุ่งกลอกตาขึ้นข้างบน ทบทวนว่าเหตุการณ์ใดในคืนวันนั้น ที่สมควรแก่การเก็บไปนอนอมยิ้ม

หงส์มองออกไปที่ลานกิจกรรมข้างตึก

"ที่นี่ตอนกลางวัน บรรยากาศดีนะคะ พี่รุ่งเคยมาหรือเปล่า ?"

แล้วเธอก็ค่อย ๆ ก้าวเดินออกมาที่ชานนอกตึก รุ่งเดินตาม

"ไม่เคยครับ แต่ต้นไม้เยอะ ดูน่าจะร่มรื่น คุณหงส์เคยมาที่นี่ ?"

หงส์พยักหน้า

"ค่ะ ! หงส์เคยมาถ่ายรูปที่นี่ แล้วก็มานั่งเล่นที่แถวนี้"

เธอชี้ลงไปที่ขั้นบันไดปูนซึ่งกว้างพอสำหรับเป็นที่นั่งอัฒจันท์สำหรับดูกิจกรรมบนลาน

หงส์ก้าวเท้าลงบันไดไปหนึ่งขั้น

"แต่คืนนี้ คุณหงส์ใส่กระโปรง คงนั่งไม่สะดวก" รุ่งพูดขึ้น

เธอหันมามองรุ่งแล้วอมยิ้ม ก้าวเท้าลงบันไดถัดไปอีกสองขั้น แล้วทรุดเข่าลงนั่ง

รุ่งหัวเราะหึ ๆ เดินลงขั้นบันไดลงมา แล้วทรุดตัวลงนั่งข้าง ๆ

เขาชี้มือไปข้างหน้า

"ตรงโน้นเป็นอะไรครับ ? บ่อน้ำ ?"

หงส์มองตามมือรุ่ง

"ไม่ใช่ค่ะ ! เป็นคลอง แนวโน้นเป็นทางเดินเลียบคลอง"

รุ่งพึมพำเบา ๆ

"โรงเรียนอะไรวะ โรแมนติคชิบหาย !"

เสียงพึมพำได้ยินไปถึงหูอีกฝ่าย เธอหัวเราะเบา ๆ

รุ่งพูดต่อ

"นักเรียนดนตรี ได้อยู่กับเพลง ในสถานที่แบบนี้ ซือก้อย !"

หงส์ล้วงมือไปในกระเป๋าข้างกระโปรง

รุ่งถามขึ้น

"คุณหงส์ชอบดนตรี ? ใครชวนใครมาครับเนี่ย ? พี่ธรรม์ชวน หรือ คุณหงส์ชวนพี่ธรรม์ ?"

"บริษัทคุณธรรม์เป็นสปอนเซอร์คอนเสิร์ตค่ะ คุณธรรม์เลยชวนหงส์มา แล้วพี่รุ่งล่ะคะ ?"

รุ่งหัวเราะเบา ๆ

"ผมเหรอ ? หึ ๆ ได้บัตรฟรีจากเพื่อน ซึ่ง...."

เขาหยุดชะงัก เพราะคิดว่าคงจะอธิบายลำบากในเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับตัวเขา

หงส์เลิกคิ้วแทนคำถาม เป็นการบังคับกลาย ๆ ให้อีกฝ่ายต้องเล่าต่อ

รุ่งขมวดคิ้ว ไม่รู้จะอธิบายอย่างไร ถึงจะไม่เป็นการเข้าข้างตัวเองเกินควร

"คือ.... เพื่อนที่รู้จักกันมาสองปี แต่ไม่เคยเจอหน้า เค้าส่งบัตรฟรีมาให้"

สาวน้อยพยักหน้าช้า ๆ แล้ว อมยิ้ม

"เพื่อนที่ไม่เคยพบ ? เสน่ห์แรงนี่เอง !"

ลมฤดูร้อนยามค่ำโชยมาเอื่อย ๆ พัดกลิ่นน้ำหอมจาง ๆ จากตัวของสาวหงส์มาแตะจมูกของรุ่ง

รุ่งยกนิ้วชี้ ชี้มือไปที่หงส์

"คุณหงส์ ! นี่มัน .... นี่มัน ..."

หงส์ทำหน้าเหรอหรา

"อะไรคะ พี่รุ่ง ?"

รุ่งสั่นหัว

"ช่างเถอะครับ ! ไม่เป็นไร นึกไม่ออก"

หงส์ยื่นโทรศัพท์ไอโฟน พร้อมกับหูฟังให้รุ่ง

"ฟังเพลงสิคะ ! อยู่กับเพลง ในสถานที่แบบนี้ พี่รุ่งคงชอบ"

เขามีสีหน้าแปลกใจ

ครั้งที่แล้ว เพลงที่แขกคนสำคัญคนนี้เปิดให้ฟัง ยังเป็นที่ประทับใจของเขาอยู่

ครั้งนี้ เขาไม่รีรอที่จะรับไอโฟนจากมือของสาววีไอพี รอยยิ้มผุดขึ้นที่ใบหน้า

"มันต้องเป็นอะไรที่ซือก้อยอีกแน่" เขาหยิบสายหูฟังขึ้นเสียบหู

หงส์พยักหน้า

"พี่รุ่งนั่งฟังเพลงตรงนี้ไปก่อนนะคะ เดี๋ยวหงส์เดินขึ้นไปดูว่าคุณธรรม์หาที่จอดรถได้หรือยัง"

รุ่งพยักหน้า

เขากดปุ่ม 'Play' บนหน้าจอไอโฟน

แล้วเสียงเพลงก็ดังขึ้น

เสียงเปียโนพร้อมกับเพอร์คัชชั่นให้จังหวะที่สะดุดหู ไม่มีใครเหมือน ทำให้รุ่งจำได้ทันทีว่า นี่คือ ผลงานของ แพท เมธีนี่ (Pat Metheny)

เขาชื่นชอบผลงานหลาย ๆ อัลบั้มของศิลปินคนนี้อยู่แล้ว อัลบั้มนี้ก็เป็นอีกอัลบั้มหนึ่งที่ประทับใจตลอดกาลสำหรับเขา

แต่ เขาไม่เคยฟังเพลงนี้เดี่ยว ๆ เพลงเดียวโดด ๆ เหมือนเช่นตอนนี้

เสียงร้องของนักร้องชาย ร้องด้วยภาษาที่เขาไม่รู้จัก แต่เมโลดี้กับเสียงร้อง มันช่างโหยหวล เข้ากับเสียงดนตรี และ เสียงกีตาร์ของแพท

ในขณะนี้ที่เบื้องหน้าของเขาคือที่โล่ง เสียงเพลงนี้ฝังเข้าระดับกระดูกได้อย่างรวดเร็ว

เสียงแส้กระทบฉาบเป็นจังหวะ ดังชัดเจนเมื่อฟังจากลำโพงเสียบหู

ภาษาต่างประเทศที่ได้ยินเสียงร้องอยู่นี้ น่าจะเป็นภาษาสเปน ซึ่งเขาไม่รู้จักความหมายแม้เพียงสักคำเดียว แต่เสียงร้องกับทำนองมันกลมกลืน โหยหาอิสระอย่างบอกไม่ถูก

แพท เมธินี่ จัดว่าเป็นศิลปินประเภทแจ๊ส และ นิวเอจ ซึ่งเป็นที่รู้จักดีสำหรับคอเพลงแจ๊สอยู่แล้ว แต่ไม่ใช่สำหรับกลุ่มเด็กไทยวัยยี่สิบกว่าปีทั่วไป

สาวหงส์นางนี้มีรสนิยมการฟังเพลงที่ไม่ธรรมดาเลย ! พี่ธรรม์ไปพบสาวคนนี้ที่ไหนกันนะ ?

เพลงกำลังใกล้จะจบลงแล้ว

หางตาของรุ่งเห็นสาวกระโปรงน้ำเงินเดินกลับมา

เขาลุกขึ้นยืน แล้วก้าวขึ้นบันไดมาด้านบน

สาวน้อยที่ใบหน้ายังดูอ่อนดุจดั่งสาวมัธยม เดินกลับมาด้วยรอยยิ้ม

รุ่งยื่นไอโฟนพร้อมหูฟังคืนให้

หงส์ถามขึ้น

"ชอบมั้ยคะ ?"

รุ่งสูดหายใจยาว ๆ คำว่า 'ชอบ' คงจะน้อยเกินไปที่จะอธิบายความรู้สึกที่มีต่อเพลงนี้ในบรรยากาศแบบนี้

แขกคนสำคัญของฟันปาร์คนางนี้ ช่างมีอะไรที่พิเศษเกินคำบรรยาย

เขาพูดตามที่อารมณ์พาไป

"ซือก้อย ! เคะโคนชิเตะ คึเรรึ ?"

หงส์ได้ยินก็เลิกคิ้วทันที แล้วถามกลับ

"โฮนโตนิ ?"

คราวนี้ รุ่งเป็นฝ่ายที่สะดุ้งอีกครั้ง ใจหายวาบ

"ชิบหาย !" เขาอุทานเบา ๆ

"รุ่ง !"

เสียงของธรรม์ ดังขึ้นข้างหลังของหงส์

รุ่งยกมือไหว้ผู้บริหารหนุ่มแห่งไตรสรณ์

"สวัสดีครับ พี่ธรรม์"

"เจอกันอีกแล้วนะ มาดูคอนเสิร์ตเหมือนกันเหรอ ?"

รุ่งพยักหน้า

"ครับ"

หงส์ถอยออกมายืนข้าง ๆ

รุ่งเหลือบสายตามองหงส์ เธอยืนอมยิ้ม

"พี่ธรรม์ได้ที่จอดรถตรงไหนครับ ?"

"โน่น ! พี่ก็ไม่รู้ว่าเรียกว่าตรงไหน แต่เค้ามีรถชัทเทิ่ลรับจากโน่นมาที่นี่"

เขาหันไปหาคู่ควงสาว

"ได้เวลาเข้าหรือยังหงส์ ?"

เธอพยักหน้า แล้วออกตัวเดินนำ

ธรรม์พยักหน้าให้รุ่ง

"ไป ! เข้าไปกัน ! รุ่งมากันกี่คน ?"

"ผมมากันสี่คนครับ เอ่อ...พี่ธรรม์.."

เขาเดินเข้าไปชิดตัวธรรม์

"คุณหงส์นี่เค้าฟังภาษาญี่ปุ่นรู้เรื่องด้วยเหรอครับ ?"

ธรรม์พยักหน้า

"รู้สิ ! เค้าพูดได้สี่ภาษา รวมภาษาญี่ปุ่นด้วย"

ใบหน้าของรุ่งเริ่มถอดสี เขานึกโทษตัวเองทันที ที่ควบคุมอารมณ์ไม่ได้ ไม่รู้จักระมัดระวัง

ให้ตายสิ ! ได้เจอกันแค่เพียงสองครั้ง แต่เธอกลับต้องระคายหูด้วยคำพูดทั้งสองครั้ง

แต่ครั้งนี้ ถ้ารู้ถึงหูพี่ธรรม์ คงได้มองหน้ากันไม่ติดแน่ ๆ

ธรรม์เดินคู่กับหงส์ เข้าไปในอาคารออดิโทเรี่ยม

รุ่งก้าวตามเข้ามาในโถงรับแขก ชะเง้อคอ มองหาเพื่อนชาวฟันปาร์คทั้งสาม

สกลโบกมือมาจากอีกฝั่งหนึ่งของโถง

รุ่งเดินแหวกผู้คนไปหากลุ่มเพื่อน สกล แคลร์ และ ซูซานสาวผมบลอนด์

สกลถามขึ้น

"เข้ากันหรือยัง ?"

รุ่งพยักหน้า

ทั้งสี่คนเริ่มเดินตรงไปทางบันไดขึ้นชั้นสอง

ซูซานกระเซ้ารุ่ง

"แล้วไม่พาแฟนเธอเข้ามาด้วยล่ะ"

รุ่งแกล้งถลึงตาใส่สาวผมบลอนด์

"แฟนฉัน ! จะหาเรื่องให้ฉันโดนกระทืบหรือไง ? เธอมากับผู้ชายของเธอ"

รุ่งหันมาพูดกับแคลร์เพื่อแหย่ซูซานกลับ

"พวกผู้หญิงผมบลอนด์นี่ ก็คิดได้แค่นี้เนอะ ! ไม่มีวันเทียบได้กับคนผมดำอย่างพวกเราได้หรอก"

ซูซานหัวเราะ แล้วใช้สองมือผลักตัวรุ่งเป็นการลงโทษ

แคลร์ถามรุ่ง

"แล้วสองคนนั้นล่ะ ?"

"ไม่รู้ เพิ่งแยกกันเมื่อกี๊ แล้วต่อไปนี้ ฉันก็จะไม่มีวันจะพบกับเธอคนนั้นอีกแล้ว"

แคลร์ขมวดคิ้ว

"เกิดอะไรขึ้น ?"

รุ่งเล่าเรื่อง ระหว่างเดินขึ้นบันได้

"วันนี้ มันเป็นวันที่ถูกสาปจริง ๆ ! แคลร์ เธอจำได้มั้ย ? วันแรก ๆ ที่เรารู้จักกัน ฉันจะชอบพูดประโยคอยู่ประโยคนึง แต่เธอคงฟังไม่ออก"

"ตอนไหน ? ประโยคอะไรล่ะ ?"

"ก็อย่างตอนเธอยิ้ม หัวเราะ ฉันก็จะชอบพูดว่า เคะโคนชิเตะ คึเรรึ ? แล้วเธอก็ฟังไม่ออก ฉันจะพูดมันตอนที่ฉันชอบเวลาที่เธอทำอะไรถูกใจ"

"ฉันทำอะไรถูกใจเธอเหรอ ?"

รุ่งตอบตรง ๆ

"ยิ้ม ! เธอยิ้มสวย ! พอเธอยิ้ม ฉันก็จะพูดประโยคนั้น เคะโคนชิเตะ คึเรรึ ?"

"จำได้ ฉันเคยได้ยิน มันคือภาษาอะไร ?"

"มันคือภาษาญี่ปุ่น แปลว่า แต่งงานกันมั้ย ?"

แคลร์หัวเราะเสียงดัง เมื่อได้ยินคำแปล

เธอก้าวขึ้นมาถึงชั้นสอง แล้วหยุดยืนหัวเราะ พยักหน้าเข้าใจ

รุ่งถามขึ้น

"เธอเข้าใจความหมายใช่มั้ย ? มันเป็นประโยคพูดเล่น ฉันชอบพูดให้คนฟังแปลไม่ออก มันสนุกดีที่ได้หยอกเล่น แต่ใครจะไปคิดว่า คุณหงส์ ฟังภาษาญี่ปุ่นรู้เรื่อง"

"แล้วคุณหงส์ตอบเธอว่าอะไร ?"

"เธอตอบเป็นภาษาญี่ปุ่น ว่า 'จะแต่งจริงเหรอ ?' "

แคลร์ยื่นมือให้รุ่งจับ แล้วเขย่า

"งั้น ฉันก็แสดงความยินดีด้วย เธอคงได้แต่งงานกับคุณหงส์เร็ว ๆ นี้"

เธอพูดแล้วก็หัวเราะร่วน

รุ่งทำปากเบะ

"ถ้าคุณธรรม์รู้ว่าฉันพูดจาแบบนี้กับสาวของเขา มันจะต้องเกิดความเข้าใจผิดกันแน่ ๆ"

แคลร์ยกมือตบบ่ารุ่ง

"อย่าคิดมากน่า ! พวกเขาสองคนเป็นคนทันสมัย คงไม่ถือสากับคำพูดหยอกเล่นแค่นี้หรอก ? เธอก็แค่หยอกล้อว่าอยากแต่งงานกับแฟนของเขา แค่นั้นเอง !

คงไม่มีผู้ชายคนไหน ที่มีแฟนน่ารักแบบคุณหงส์ ได้ยินประโยคนี้ แล้วจะคิดมากหรอก คงไม่มี !"

รุ่งมองหน้าแคลร์ เขายกข้อศอกขึ้น แล้วทำท่าฟันศอกไปที่คอของเธอ

"ฉันเกลียดเธอจริง ๆ แคลร์ ! ช่างแดกดัน !"

สาวอินเดียนหัวเราะชอบใจ แล้วเดินนำรุ่งตรงไปยังประตูห้องออดิโทเรี่ยม

ใช่ว่าตัวเขาจะมีความเชี่ยวชาญในภาษาญี่ปุ่นนัก ภาษาญี่ปุ่นที่พูดได้ ก็เพียงไม่กี่วลี

สวัสดี, ขอบคุณ, ขอโทษ, สู้ ๆ, สุดยอด, ไม่เป็นไร, แต่งงานกันไหม ?

แต่เขากลับเลือกวลีนั้น เป็นวลีติดปากสำหรับชมหญิง หาเรื่องใส่ตัวจริง ๆ !

************************************************************************

อ่านหน้า > 2 , 3
สั่งซื้อ นิยาย 'หมอเถื่อน' รวมเล่มฉบับแรก กดที่นี่