สั่งซื้อ หนังสือนิยาย 'หมอเถื่อน' รวมเล่มฉบับแรก ราคา 380 บาท

หกโมงกว่า พระอาทิตย์เดือนธันวาคมเริ่มลับขอบฟ้าแล้ว

โตโยต้าวิออสสีเทาดำ แล่นอย่างช้า ๆ มาบนถนนโครงการหมู่บ้านวินด์มิลล์ ตามทางมีป้ายติดเป็นระยะ

'ทางไปงานเลี้ยงวันคล้ายวันเกิด คุณเฉลา ไตรสรณ์'

วิทย์พูดกระเซ้าเพื่อนขึ้นมา

"รุ่ง งานนี้นายกรัฐมนตรีมาด้วยหรือเปล่าวะ ?"

รุ่งหัวเราะหึ ๆ

"กูน่าจะถามมึงมากกว่า มึงรู้เรื่องครอบครัวนี้ดีกว่ากูซะอีก"

วิทย์เอื้อมมือมาที่เก็บของหลังพนักของเบาะซ้าย แล้วหยิบแฟ้มเอกสารออกมา ยื่นให้รุ่ง

"นี่ คอร์ปอเรทโบรชัวร์ ของไตรสรณ์ พูดถึงธุรกิจทั้งหมดของตระกูล"

ทอมหันหน้าไปดูตาม

รุ่งยื่นเอกสารในแฟ้มสองสามแผ่นให้ทอม เธอพลิกเอกสารดูผังของธุรกิจในเครือไตรสรณ์

"รุ่ง คุณธรรม์นี่คือใคร ?"

เธออ่านชื่อผู้บริหารที่อยู่ในผัง

รุ่งนึกสักพัก แล้วตอบ

"เค้าคือ.... ผู้บริหารคนหนึ่งที่.... ที่... ที่ชื่อธรรม์"

ทอมสั่นหัว

"ตอบเหมือนไม่ตอบ ไม่รู้ก็ตอบไม่รู้ แกจะตอบทำไมวะแบบนี้ ?"

โชเฟอร์หัวเราะ

"คุณธรรม์เป็นหลานของคุณหมอระชด สามีของคุณมัณฑนา เป็นผู้บริหารรุ่นที่สามที่คาดว่าจะขึ้นมาแทนคุณมัณ"

รุ่งปรบมือให้วิทย์

"เยี่ยมมาก ผู้เชี่ยวชาญ ศึกษาประวัติก่อนเข้างาน ถือว่าทำการบ้านมาดี ไหนตอบหน่อยซิว่า หลานชายคนโตมีประวัติยังไง ?"

วิทย์ขยับแว่น แล้วหัวเราะ

"หลานชายคนโตของไตรสรณ์ หน้าตาดี มีความสามารถ แต่ดวงตก ทำห่าอะไรก็ไม่ขึ้น ทำงานเจ้านายก็เกลียด จีบผู้หญิงก็ไม่ติดซักคน จะเข้าบ้านไตรสรณ์ก็ต้องแอบปีนกำแพงตอนกลางคืน ยามที่บ้านเรียก คุณรุ่ง แต่เพื่อน ๆ เรียก ไอ้เหี้ยรุ่ง"

สหายอีกสองคนหัวเราะพร้อมกัน

รุ่งพูดขึ้น

"เวลามึงอยู่ในอาณาเขตของบ้านไตรสรณ์ ถ้ามึงเรียกกูไอ้เหี้ย กูจะให้ยามรุมกระทืบมึง ให้มันรู้บ้าง กูน่ะเป็นเจ้าชายในวังนี้นะเว้ย" พูดแล้วเขาก็หัวเราะตัวเอง

รถแล่นเข้ามาใกล้ถึงคฤหาสน์ของไตรสรณ์ เริ่มเห็นไฟสปอตไลท์ที่ฉายส่องตัวอาคาร รวมทั้งไฟประดับหลากสีที่ติดรอบกำแพง สร้างบรรยากาศของงานรื่นเริงได้อย่างชัดเจน

เจ้าหน้าที่อำนวยความสะดวกด้านการจราจร ใส่สูทดำ ยืนโบกรถให้เลี้ยวไปที่จอดรถ

วิทย์หัวเราะ

"มึงดูคนโบกรถยังใส่สูทเลย งานนี้ใส่รองเท้าแตะคงห้ามเข้า"

ทอมถามขึ้น

"ยังงี้จอดที่ไหน ? เข้าประตูใหญ่เลยได้ป่าวเนี่ย ?"

รุ่งสั่นหัว

"จอด ๆ ไปตามที่เค้าโบกเหอะ ไอ้พวกเข้าประตูใหญ่คงเป็นรถที่เค้าจดเลขทะเบียนไว้แล้ว รถวีไอพีพวกนั้น"

วิทย์พยักหน้า

"อือ.. รถญี่ปุ่นคงห้ามเข้าว่ะ เหอ ๆ"

เจ้าหน้าที่โบกเรียกรถให้เข้าไปจอดในลานสนามหญ้านอกกำแพงบ้าน

วิทย์จอดรถเรียบร้อย สามเกลอเปิดประตูลงจากรถ

โชเฟอร์อยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตสีเทา กางเกงแสล็คสีน้ำเงิน รองเท้าหนังสีดำ

ยิปซีสาวตะโกนบอกเพื่อน

"เฮ่ย !... อย่าลืมบัตรเชิญ"

วิทย์หัวเราะ

"มากับทายาทพันล้านอย่างไอ้เวรนี่ เรายังต้องถือบัตรเชิญด้วยเหรอ ?"

รุ่งหัวเราะ

"อย่าว่าแต่มึงสองตัวเลย ลองกูเอง ถ้าไม่ถือบัตรเชิญเข้าไป เค้าจะให้กูเข้าหรือเปล่า กูยังไม่รู้เลย"

วิทย์มองหน้าเพื่อน

"มึงอย่าเว่อร์ ใครจำมึงไม่ได้ มึงไล่ออกเลย"

รุ่งหัวเราะหึ ๆ

"ถ้ากูเป็นเจ้าของบ้าน กูไล่มึงออกก่อน"

สาวยิปซีเดินจ้ำนำหน้าเพื่อนสองคนไปหลายก้าว แล้วหยุดเดิน หันมาเรียกสหายหนุ่มทั้งสอง

"วิทย์ รุ่ง ... มานี่ดิ แกเห็นกลุ่มนั้นหรือเปล่า ?"

ทอมชี้มือไปทางหน้าประตูใหญ่ของบ้าน หนุ่มสาวกลุ่มหนึ่งประมาณสี่ห้าคน กำลังเดินตรงเข้าไปที่ประตูรั้ว

สองสหายมองตาม

วิทย์พูดขึ้น

"ไอ้แป๊ะกับไอ้เขียว ห้องซี ชั้นรู้จัก"

ทอมพยักหน้า

"อือ... เคยเห็นหน้า แต่ไม่รู้จักชื่อ เค้ามาทำไมวะ ?"

รุ่งพูดขึ้น

"แวะมาเยี่ยวมั้ง"

วิทย์หัวเราะ

"ถ้างั้น ไม่ต้องเข้าไปในบ้านหรอก กลางทุ่งนี่เลย กูเคยเยี่ยวมาแล้ว"

สามสหายค่อย ๆ เดินจากลานจอดรถชั่วคราว มาที่หน้าประตูใหญ่

ด้านหน้าคฤหาสน์มีไฟสปอตไลท์สองดวงจากเสา ฉายสว่างจ้า ประตูรั้วถูกเปิดออกทั้งสองข้าง บนรั้วกำแพงมีไฟประดับดวงเล็กต่างสีเรียงรายยาวเป็นแนวตามขอบกำแพง

วิทย์สะกิดรุ่งให้ดูที่กำแพง

"มึงปีนเข้าบ้านวันนี้ ไฟช็อตตายห่าแน่"

รุ่งมองตามแล้วหัวเราะ ยักคิ้วเห็นด้วย

วิทย์มองเพื่อนสาวในชุดแม่มดที่เดินอยู่ข้างหน้า เขาเอียงหน้ามาทางเพื่อน แล้วพูด

"กูอยากจะเอาไฟแช็กมาจุดกระโปรงอีนี่ ดูมันแต่งตัว มั่นเหลือเกิ๊น"

ทอมหันหลังขวับกลับมาทันที

"กูได้ยิน ! เดี๋ยวมึงได้ตายก่อนกูไปเยอรมัน"

รุ่งหัวเราะก๊าก

"อย่าไปยุ่งกับแม่มด เดี่ยวมันเสกหมาเข้าปากมึงเพิ่มอีก เหอ ๆๆ"

ทั้งสามคนเตรียมชูบัตรเชิญในมือ แล้วเดินเข้าไปที่ประตูใหญ่

เจ้าหน้าที่ต้อนรับหญิงใส่สูทสีดำสองนางยกมือไหว้ ทั้งสามคนชูบัตรเชิญให้เห็น เจ้าหน้าที่หญิงผายมือให้เดินมาทางโต๊ะ

ถัดไปไม่ไกล มีโต๊ะต้อนรับสำหรับแจกเอกสาร และ ของที่ระลึก มีเจ้าหน้าที่ชายหนึ่ง หญิงหนึ่งนั่งประจำ

ทั้งสามเริ่มมองเห็นความสวยงามของพื้นที่ภายในรั้ว

คฤหาสน์หลังใหญ่ของบ้านไตรสรณ์ ถูกไฟสปอตไลท์แรงสูงนับสิบดวง ยิงจากเสาที่ตั้งอยู่บนสนามหญ้า ไฟกระทบตัวอาคาร มองดูสวยเด่น ตัดกับท้องฟ้าที่มืดมิด

ทอมยืนหยุดอยู่กับที่ แล้วมองดูตัวอาคาร

"โห... สวยจังเลย มีใครเอากล้องมาหรือเปล่า ?"

วิทย์สั่นหัว

"ไม่มี ไป เดินไปเหอะ ไปมอบตัวที่โต๊ะโน้น"

สามสหายเดินมาที่โต๊ะต้อนรับ เจ้าหน้าที่หญิงยืนขึ้น แล้วพูดเป็นภาษาอังกฤษ

"Do you speak English ?"

รุ่งหัวเราะ เขามองดูตัวเอง และ เพื่อน ๆ

การแต่งตัวของพวกเขา ไม่ได้มีอะไรบ่งบอกว่าเป็นชาวต่างชาติ แต่ นี่คงเป็นธรรมเนียมที่การจัดงานแบบนี้ ต้องเตรียมการต้อนรับเผื่อไว้สำหรับแขกต่างประเทศ

รุ่งตอบกลับ

"โน โน โนสปี๊ก อิ๊งแล่นด์.... ไอ โน แคน"

สองสหายกับเจ้าหน้าที่ทั้งสองหัวเราะ รู้สึกขำกับคำตอบของรุ่ง

เจ้าหน้าที่หญิงยิ้มแล้วยื่นเอกสารกับกล่องของชำร่วยให้

"ค่ะ งั้นนี่ค่ะ เอกสารภาษาไทย กับ ของชำร่วยค่ะ"

ทั้งสามรับเอกสาร แล้วต่างหยิบของชำร่วยกล่องเล็ก ๆ ใส่กระเป๋าของตัวเอง

รุ่งเปิดใบแนะนำรายการอาหารที่อยู่ในชุดเอกสารขึ้นอ่าน เขายิ้ม แล้วร้องออกมาเบา ๆ

"โอ๊ย... เฮ่ย ! ไปที่ซุ้มอาหารก่อนเลย อยู่ไหนวะ ? หาซุ้มอาหารเลย"

เขายื่นให้วิทย์อ่านรายการอาหารแนะนำ

วิทย์อ่านออกเสียง
"กั้งหินจักรพรรดิ์ หมูย่างยัดไส้แอ๊ปเปิ้ล ซาซิมิท้องปลาทูน่า ผัดไทล๊อบสเตอร์...."

รุ่งพยักหน้า

"ซือก้อยปะ ? รีบ ๆ ไปแดกก่อนเลย ช้าเดี๋ยวหมด"

ทอมสั่นหัว

"อ้ายบ้าเอ๊ย ! งานนี้ไม่ใช่งานเทกระจาด มีผู้ดีที่ไหนมางานแบบนี้แล้วแย่งกันกินอาหารจนหมด ? เป็นหลานผู้ดีซะเปล่า"

วิทย์ถามขึ้น

"อือ... แล้วมึงต้องไปไหว้ใครที่ไหนก่อนหรือเปล่า ?"

"ไม่ต้อง กูเคลียร์กับคุณย่าแล้ว เรามางานนี้เสมือนกับแขกผู้มีเกียรติคนอื่น"

วิทย์พยักหน้า แล้วหัวเราะ

"อือ... แต่เราไม่ค่อยมีเกียรติ เหอ ๆ"

แขกหนุ่มสาวคู่หนึ่ง เดินผ่านประตูหน้าเข้ามา รับเอกสารแล้วค่อย ๆ เดินผ่านสามสหาย

รุ่งหันไปมอง แขกรับเชิญสาวหน้าตาน่ารักผมยาว วัยประมาณเดียวกับรุ่ง ใส่กระโปรงชุดสีชมพูอ่อนยาวเหนือเข่า ควงแขนกับแฟนหนุ่มในชุดเสื้อเชิ้ตน้ำเงินแขนยาว

รุ่งส่งยิ้มให้ สาวเดินผ่านไปแล้ว หันหน้ากลับมาแล้วส่งยิ้มกลับให้รุ่ง

ไม่พ้นสายตาของเพื่อนสองสหาย

วิทย์พูดขึ้นทันที

"มันแรงเว่ย.. มือนึงควงแขนแฟน ยังอุตส่าห์หันหน้ามาส่งยิ้มให้ มันแรงจริง ๆ"

รุ่งทำท่าจะเดินตามไป

"น่ารักดีว่ะ เดินตามไปให้โดนกระทืบหน่อยเป็นไงวะ ?"

ทอมหัวเราะ

"เล่นกับลูกคนรวย ถึงตายเลยนะเว้ย"

"ล้อเล่นหรอกน่า คนมีแฟนแล้ว ชั้นไม่ยุ่งหรอก" รุ่งตอบ

วิทย์มองดูบรรยากาศโดยรอบ หน้าห้องโถงรับแขกของอาคารใหญ่ มีผู้คนเป็นกลุ่ม ๆ ยืนอยู่ ทั้งเจ้าหน้าที่ และ แขกเหรื่อ พร้อมช่างภาพ และ ช่างกล้องวีดีโอ ทางซ้ายมือของอาคารใหญ่ ไกลออกไป มองเห็นสนามหญ้ามีเวทีตั้งอยู่ริมสุดของสนาม

"ตกลงเราจะไปไหนก่อน ? เดินเข้าตึกหรือเปล่า ?"

รุ่งมองไปที่อาคารใหญ่ แล้วสั่นหัว

"อย่าเลย คนเยอะว่ะ เดินอ้อมไปที่สนามหญ้าก่อน จำได้ว่า ติดกับสนามหญ้าก็เป็นซุ้มอาหารแล้วมั้ง"

ทอมย้ำถามเพื่อนอีกครั้ง

"ตกลงเรามางานนี้นี่ ไม่ต้องมาไหว้ผู้ใหญ่เลยเหรอ ? ไม่ต้องไหว้คุณย่า ไม่ต้องไหว้ใคร มากินเงียบ ๆ แล้วก็กลับเหรอวะ ? ถ้างั้นจะมาทำไม มาแล้วไม่ต้องเจอใคร ?"

รุ่งตอบซื่อ ๆ

"ไม่รู้เหมือนกัน พอเค้าเปลี่ยนว่าไม่ต้องแนะนำตัวชั้นแล้ว ชั้นก็ไม่ต้องไปโผล่หน้าในตึกให้คนถาม ไม่ต้องไปนั่งร่วมกินข้าว แล้วถ้าจู่ ๆ จะเดินเข้าไปหาคุณย่ากลางงาน ได้ความแตกกัน"

ทอมหัวเราะหึ ๆ

"แล้วแกจะมาทำไมวะ ในเมื่อเค้ายังไม่อยากให้ใครรู้เรื่องแก ?

รุ่งไม่รู้จะให้คำตอบยังไง เพียงแต่เขาตระหนักในใจว่า นี่คือหน้าที่ของหลานที่ดีคนหนึ่งที่จะต้องทำ คือ การมาอยู่ร่วมในงานนี้ ชื่นชมกับความเจริญรุ่งเรืองของคุณย่า การที่เขาจะเริ่มยอมรับความจริงเสียทีว่า เขาก็คือลูกหลานคนหนึ่งของไตรสรณ์ แค่นี้ก็คงเพียงพอกับที่คุณย่าต้องการ

เขาปั้นหน้าให้ดูจริงจัง แล้วตอบกลับ

"ที่ชั้นต้องมาในงานนี้เอง เพราะว่า.... เพราะว่า... ไอ้กั้งหินจักรพรรดิ์น่ะ ถ้าห่อไปกินที่บ้านมันไม่อร่อย ต้องมากินเอง"

วิทย์หัวเราะหึ ๆ ทอมถลึงตามองหน้าเพื่อน

รุ่งเดินนำเพื่อนทั้งสองคน เลี่ยงอาคารใหญ่ เพื่อตรงไปยังสนามหญ้า

เขาเดินออกจากถนนลงมาที่ทางเดินเล็ก ๆ ที่วางด้วยหิน เพื่อหลบให้ไกลจากประตูของห้องโถงใหญ่

รุ่งนำเพื่อนมาจนถึงจุดที่ไฟส่องไม่ถึง ข้างหน้ามองเห็นเป็นพุ่มไม้ เขาค่อย ๆ ย่องแหวกพุ่มไม้ที่สูงประมาณเอว แล้วเพ่งมองดูทางที่ค่อนข้างมืด สองสหายเดินตาม

ทอมถอนหายใจเสียงดัง

"เฮ้อ... ! ดูสภาพพวกเราซิ จะมางานเลี้ยง ทำยังกะโจร ต้องมาด้อม ๆ เดินในที่มืด ๆ รู้งี้ใส่ยีนส์มาซะก็หมดเรื่อง"

'แคว่ก !'

เสียงผ้าขาด... ได้ยินอย่างชัดเจน

รุ่งหยุดเดิน หันหลังมา แล้วหัวเราะดังลั่น

"ฮ่า ๆๆๆ เสียงกางเกงใครวะ ? กระโปรงแกแน่เลยทอม ขาดตรงไหนวะ ?"

ทอมสั่นหัว

"เปล่า ไม่ใช่ของชั้น"

วิทย์ก้มดูกางเกงตัวเอง
"ไม่ใช่ของกู เสียงมาจากโน้น ไม่ทอม ก็มึง"

รุ่งก้มลงมองตัวเอง ชายเสื้อด้านหน้าของเขา มีรอยฉีกเป็นแนวยาวเกือบคืบ เขารีบจับชายเสื้อขึ้นมา

"ชิบหาย ! เสื้อกู"

วิทย์หัวเราะเสียงดัง "ฮ่า ๆๆ"

เพื่อนยิปซีเดินเข้าไปจับชายเสื้อรุ่ง

"ไหน ขาดเยอะป่าววะ ?"

รุ่งร้องเสียงหลง

"เฮ้ย ! อย่าดึง เดี๋ยวมัน...." เขารีบดึงชายเสื้อกลับไปอย่างเร็ว

'แคว่ก !'

คราวนี้รอยฉีกเพิ่มขึ้น ยาวจนถึงหน้าอก

ทอมร้องเสียงหลง

"ว้าย ! ขอโทษ ไอ้รุ่ง ทำไมเสื้อแกบางอย่างนี้วะ ? "

วิทย์แหกปากหัวเราะดังลั่น ไม่สนใจที่จะมองหน้าตาของเพื่อนผู้โชคร้าย เขาเหลือบมองรอยขาดบนเสื้อเพื่อน แล้วก็ตั้งหน้าตั้งตาหัวเราะ

"ว๊าก...ฮ่า ๆๆๆๆ เอิ๊ก ๆ ... ฮ่า ๆๆๆ"

รุ่งยืนมองหน้าทอม แล้วมองเสื้อตัวเอง

"ซวยแล้วกู"

วิทย์ยังหัวเราะไม่หยุด รุ่งเดินเข้ามาข้างหลังนายซ่ง แล้วใช้เท้ายันก้นเต็มแรง

"เฮ่ย ! ไอ้เห้..." วิทย์ร้องลั่น

แรงถีบทำให้เพื่อนแว่นเซถลา แล้วล้มลงไปบนพุ่มไม้

รุ่งตะโกนใส่เพื่อน

"หัวเราะหาเตี่ยมึงเหรอ ? ตลกอะไรมากมายวะ ? มึงถอดเสื้อมาเลย มึงเปลี่ยนเสื้อกับกูเดี๋ยวนี้"

วิทย์ค่อย ๆ พยุงตัวเองขึ้นมาจากพุ่มไม้

"ไอ้ห่านี่เล่นกูเจ็บ ๆ มึงจะบ้าเหรอ ! กูเป็นแขก ไม่มีใครรู้จัก ขืนใส่เสื้อขาดแบบนั้นมาเดินในงาน มีหวังโดนยามไล่ออก มึงน่ะเป็นทายาทบ้านนี้ มึงจะเดินแก้ผ้าก็ไม่มีใครว่ามึง เดี๋ยวมึงก็บอกให้ใครเอาเสื้อมาให้มึงเปลี่ยน แค่นี้ก็หมดเรื่อง"

ทอมหัวเราะบ้าง

"แกไปโทษไอ้วิทย์มันได้ยังไง ? แกเป็นคนเดินนำมาทางนี้เอง"

รุ่งยังมองที่ชายเสื้อตัวเอง สีหน้าเจื่อนลงอย่างรวดเร็ว

"เสื้อตัวนี้สองร้อยบาทเอง ซื้อที่ตลาดนัด เห็นมันบางดี ไม่คิดว่ามันจะขาดง่าย ไปเกี่ยวโดนต้นอะไรวะเนี่ย ?"

เขาหันไปมองทั่วบริเวณ แล้วก็นึกขึ้นมาได้

"วิทย์ เรียกรปภ.ที่ซุ้มหลังบ้านให้หน่อยดิ บอกว่ารุ่งเป็นคนเรียก คิดว่าเค้ารู้จักกู แล้วมึงพาเค้ามาที่นี่แล้วกัน"

วิทย์พยักหน้า

"อือ... แล้วกูจะหาทางไปหลังบ้านได้ไงวะ ? แต่ไม่เป็นไร เดี๋ยวก็ถามเค้าเอา"

เพื่อนหน้าตี๋รีบเดินอย่างเร็ว มุ่งหน้าตัดสนามหญ้าตรงไปทางประตูหลัง ปล่อยให้แม่มดยิปซี กับ เจ้าชายพันล้าน ยืนปลงสังเวชในเสื้อราคาถูกอยู่ตรงนั้น

***********************************************************************************************

อ่านหน้า> 2, 3
นิยาย 'หมอเถื่อน' รวมเล่มฉบับแรก เปิดให้จองแล้ว กดที่นี่