 |
| ||||||
| |||||||
สั่งซื้อ หนังสือนิยาย 'หมอเถื่อน' รวมเล่มฉบับแรก ราคา 380 บาท
รุ่งยืนอมยิ้มอยู่ในร้านไดโสะ ค่อย ๆ พับจดหมายจากสาวนิรนาม เก็บลงในกระเป๋าเสื้อ จดหมายฉบับที่สิบแล้ว กับลายมือ และ คำหวานที่เขาคุ้นเคย หนุ่มไดโสะหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดหาเพื่อน "วิทย์ ! โรงเรียนอำไรมีเว็บไซต์เหรอวะ ?" "อำไรเหรอ ? มี !" เสียงเพื่อนรักปลายทางตอบกลับมา รุ่งพยักหน้ารับรู้ "มีเหรอ ? มีรูปถ่ายรุ่นแต่ละรุ่นขึ้นเว็บ ฯ ด้วยเหรอ ?" "ไม่มี ! มีแต่รูปโรงเรียน รูปอาจารย์ แต่ไม่มีรูปรุ่นนักเรียน นักเรียนแม่งกี่ห้อง กี่รุ่นกัน จะขึ้นเว็บหมดได้ยังไง ?" "แล้วถ้าจะหารูปรุ่นนักเรียนทางอินเตอร์เน็ต จะหาได้ที่ไหน ?" "รุ่นเรา กูมี แต่มึงจะหารูปใคร เพราะมึงไม่ได้จบที่อำไร ? ไม่มีรูปมึง" รุ่งเริ่มขมวดคิ้ว บ่นพึมพำ "แล้วเค้าไปดูรูปมัธยมกูที่ไหนวะ ? ในอินเตอร์เน็ตก็ไม่มี" วิทย์ถามกลับมา "ใครไปเห็นรูปมึง ?" "ก็คนที่เขียนจดหมายถึงกู เค้าบอกว่าเห็นกูใส่กางเกงขาสั้น รู้ว่ากูเรียนมัธยมที่ไหน มันก็ต้องดูจากเน็ตแหง ๆ กูเองยังไม่เคยมีรูปตัวเองตอนเรียนมัธยมเลย เค้าจะไปหาได้จากไหน ?" เสียงวิทย์หัวเราะ "มึงนี่มันน่าอิจฉาว่ะ ! มีแฟนคลับเขียนจดหมายไม่บอกชื่อมาหา เสน่ห์แรงสัตว์ ๆ !" "อ่านไปอ่านมา เพิ่งรู้ตัวว่ากูชอบจดหมายของเค้า ทุกฉบับเลย" "อือ ! ชอบก็นัดเจอตัวสิวะ เผื่อจะได้พบคุณป้าอายุหกสิบ นมยานโตงเตง ใส่เสื้อคอกระเช้า กระโปรงสั้นจู๋" รุ่งหัวเราะ "หุบปากมึงเลย ! นี่ถ้ากูไม่ได้สัญญากับไอ้ทอมไว้ กูคงขอเจอตัวไปนานแล้ว แต่ ตอนนี้ กูคิดว่าสัญญาคงไม่มีความหมายอะไรแล้ว กูจะไปรักษาสัญญากับมันทำไม ในเมื่อมันทำกับพวกเราได้ นี่อาทิตย์กว่าแล้ว มันไม่มีติดต่อใครมาเลย" วิทย์เห็นด้วย "อือ ! ไม่รู้ว่าจริง ๆ มันอาจจะกลับมาเป็นเดือนแล้วก็ได้ ถ้ามึงไม่ไปเจอมันที่นั่น เราคงไม่มีทางรู้ว่ามันกลับมา มันคงกะไม่ติดต่อพวกเราเลยตลอดไป มันเป็นเหี้ยอะไรของมันวะ ?" "ไม่รู้แม่ง ! ว่าจะบุกไปหามันที่บ้าน แล้วถามมันให้รู้เรื่องไปเลย ว่าเราสองตัวนี่ยังเป็นเพื่อนมันอยู่หรือเปล่า ไอ้ห่านี่ ตอนจะไปร้องไห้จะเป็นจะตาย กูไม่เข้าใจทำไมกลับมาแล้วมันเป็นแบบนี้ มันไปลืมสมองอยู่ที่โน่นหรือเปล่า ?" รุ่งเหลือบมองไปที่แม่กุญแจชนิดตั้งรหัสได้ทรงกบ สินค้าใหม่ที่วางโชว์อยู่บนหิ้ง เสียงเพื่อนพูดกลับมา "ฮ่า ๆๆๆ ! นาน ๆ จะเห็นมึงมีอารมณ์ซักที" "อือ... น่ารักว่ะ ! เป็นรูปกบซะด้วย" เพื่อนปลายทางตามไม่ทัน "อะไรน่ารัก ?" "กุญแจ เป็นรูปกบ น่ารักดีว่ะ !" "มึงอยู่ที่ไหน ?" "ไดโสะ !" "ทำไมมึงไม่สมัครไปเป็นพนักงานประจำร้านไดโสะซะเลยวะ ? ตอนนี้ของใช้ทุกอย่างในชีวิตมึงมันราคาหกสิบบาทเท่ากันหมดแล้ว ไอ้ห่า !" รุ่งขำในความเห็นของเพื่อน เขาหัวเราะร่วน "อีกคำถามนึง ไอ้วิทย์ ถ้าในเว็บโรงเรียนไม่มีรูปรุ่นนักเรียน แต่อาจมีใครเอารูปของพวกเรา สมัยที่กูยังอยู่อำไรไปโพสต์ในเว็บ เป็นไปได้มั้ย ?" วิทย์ใช้เวลาคิดสักหนึ่งอึดใจ แล้วตอบ "อาจเป็นไปได้ แต่ คนที่ไปหาเจอ เค้าจะไปหาเจอได้ยังไง ? ถึงเค้าเอารูปที่ติดมึงด้วยไปลง แต่เค้าก็คงไม่ได้ตั้งชื่อรูปว่ารุ่งโรจน์ แต่ถ้าเป็นรูปที่มึงเล่นดนตรีกับวงแบล็คอีวิล ก็เป็นไปได้ แต่คนที่หาเจอ มันก็ต้องรู้จักหาคำว่าแบล็คอีวิล" รุ่งพยักหน้า "อือ ! มันก็ไม่ใช่หาง่ายเหมือนกันนะ" "ลองถามไอ้มอแกนดู มันน่าจะให้คำตอบได้ เพราะไอ้นี่มันคลอดมาจากเมนบอร์ด มันไม่ได้ออกมาจากมดลูก" รุ่งหัวเราะหึ ๆ "เออ ! กูลืมมอแกนไปได้ไง ? สุดยอดแฮคเกอร์ของเมืองไทย ถามอะไรเกี่ยวกับไอทีมันตอบได้หมด แต่เรื่องสามัญสำนึก มันตอบไม่ได้ซักเรื่อง" คราวนี้วิทย์เป็นฝ่ายหัวเราะร่วน "ฮ่า ๆๆๆๆๆ" "พูดถึงวงดนตรี คืนนี้มีคอนเสิร์ตของมิกซ์ที่ฟันปาร์ค ไม่น่าเชื่อว่ามันจะดังขนาดนี้" "อือ ! ได้รางวัลศิลปินกตัญญูด้วยนะ ถ้ากูเป็นศิลปิน คงได้รางวัลศิลปินเณรคุณ กูเจอเตี่ยกูทุกเช้า มีเรื่องให้ด่ากันได้ทุกเช้า เตี่ยกูแม่ง...ไม่รู้จะด่ากูไปถึงไหน กูไม่กล้าพายิ้มเข้าบ้านเลย เดี๋ยวกูก็แต่งเงียบ ๆ ไม่ต้องเชิญเตี่ยมางานซะเลย ด่ากูดีนัก !" รุ่งพูดด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบ "อย่าคิดยังงั้นเลย วิทย์ งานแต่งที่หลบไม่ให้พ่อแม่มีส่วนรู้เห็น มันเป็นเรื่องใหญ่ที่จะบานปลายต่อมาแน่นอน แล้วยิ้มเองก็ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไหนข้างถนน มึงจะเอาเค้าทำเมีย ก็ต้องให้เกียรติเค้าด้วย" คำพูดของรุ่ง ทำให้วิทย์นึกถึงหัวอกของเพื่อนทันที "ปล่าวหรอก ! กูก็พูดไปยังงั้นเองแหละ ถ้าแต่งแล้วไม่ให้เตี่ยกูรู้ เตี่ยกูคงโมโหจนหัวระเบิดตาย กูก็เป็นลูกชายคนโต ยังไงก็ต้องทำให้ถูกประเพณี.... แล้วคืนนี้ มึงได้ไปดูคอนเสิร์ตด้วย ?" "อือ... ! มีสาวนัดกูเพียบเลย ฮ่า ๆๆ" วิทย์หัวเราะ "เออ ดี ! ฝากขอลายเซนมิกซ์ด้วย !" "ไม่เอาด้วยหรอก ! มีแต่สาว ๆ เข้าไปรุม เอาลายเซนกูไปก่อนละกัน สมัยก่อนกูดังกว่ามิกซ์เยอะ ฮ่า ๆๆๆ" *****************************************************************************************************
มัณฑนาเดินออกจากลิฟท์ผู้บริหาร ตรงไปยังห้องทำงาน เลขาสาวส่งยิ้มให้ "คุณธรรม์นั่งรออยู่ข้างในห้องแล้วค่ะ" ประธานบริหารของกลุ่มธุรกิจไตรสรณ์พยักหน้ารับรู้ เธอยื่นกระเป๋าเอกสารให้เลขา "ขอบใจ แป๋ว ! ในนี้มีรายละเอียดทัวร์ที่จะไปสวีเดน แป๋วประสานงานกับพิม เลขาของคุณเอก... ประชุมบอร์ดใหญ่เดือนหน้า เลื่อนเป็นวันที่สิบ... แล้วก็ บอกฝ่ายเอชอาร์ คนที่มาสมัครเป็นเลขาของวิลเลียม เฉิน ชั้นขอสัมภาษณ์ด้วย" เลขาสาวกำลังจดคำสั่งของเจ้านายลงในกระดาษ "ค่ะ ! แป๋วจะซิงค์ข้อมูลเข้าระบบให้ คุณมัณเช็คตารางอีกทีได้จากมือถือพรุ่งนี้เช้านะคะ" มัณฑนาพยักหน้า "โอเค ! แป๋ว อีกเรื่องนึง... ช่วยถาม วัลภา เลขาเก่าของชั้นว่า ตอนนั้นที่เคยติดต่อครูสอนภาษาจีนให้กับผู้บริหาร ติดต่อที่ไหน แป๋วจดรายละเอียดไว้ด้วย" ประธานบริหาร ผละออกจากโต๊ะเลขา แล้วเดินตรงไปยังประตูห้องทำงาน เปิดประตูเข้าห้องไป ธรรม์กำลังนั่งอยู่ที่โซฟารับแขก เอ่ยปากทักอาสะไภ้ "อามัณ ! ได้คุยกับวิลเลียม เฉินแล้วเหรอครับ ?" มัณฑนาเดินมาทรุดตัวลงนั่งที่โซฟาฝั่งตรงข้าม "คุยแล้ว ความคิดไม่เลวเลย ฉลาดมาก แล้วก็ลงรายละเอียดงานโอเปอเรชั่นได้ลึกกว่าหลัวเหลียง ท่าทางพวกเราคงต้องเรียนภาษาจีนกลางบ้างแล้วล่ะ" ธรรม์ขมวดคิ้ว "เราต้องพูดภาษาจีนกับวิลเลียม เฉิน เหรอครับ ?" "เปล่า ! แต่วิลเลียม เฉิน ก็แนะนำว่า ถ้าเรียนรู้ภาษาจีนกลางบ้าง มันก็ทำให้การพบปะสังสรรค์ง่ายขึ้น อาคิดว่าก็ไม่เลวเหมือนกัน เพราะปีนึง เราก็ต้องบินไปประเทศจีนไม่ต่ำกว่าสองครั้ง ถ้ารู้ภาษาบ้าง อย่างน้อยทักทายด้วยภาษาเค้า เหมือนกับที่เค้าพูดคำว่า สวัสดี ขอบคุณ ขอโทษ ไม่เป็นไร เป็นภาษาไทยได้ มันก็สร้างความสัมพันธ์ให้ราบรื่นขึ้น" ธรรม์พยักหน้า "ก็ดีนะ ! ครั้งที่แล้วที่ไปเฉิงตู ผมได้ศัพท์จีนกลางมาเยอะเลย ความจริง ภาษาจีนกลางไม่ได้ยากเลยนะ คุณหงส์เค้าสอนคำพูดที่จำเป็นหลาย ๆ อย่าง พอได้อยู่ที่นั่นสองสามวัน ก็เริ่มคุ้น เริ่มจำได้" มัณทนามองหน้าธรรม์ "น้องหงส์ ! ชื่อของน้องหงส์นี่เป็นที่รู้จักกันทั่วในบีที ฯ คำถามนี้บอกความตั้งใจของผู้พูดได้อย่างตรงไปตรงมา ความตั้งใจที่จะเอาชนะครอบครัวกิจบูรณา "น้องวิชอบภาษาจีนกลาง แต่กำลังจะไปอะเบอร์ดีน ส่วนต่อไม่ชอบทางด้านภาษา ผมก็ยังมีความเห็นเหมือนเดิม คือ ยังไงเราก็ขาดทายาทที่จะมาช่วยสานงานต่อ เรื่องนี้ เราสู้กิจบูรณาไม่ได้ เขามีคนในที่พร้อมกว่า" กุนซือหญิงพยักหน้าช้า ๆ "พี่เอกก็ยังไม่ยอมเรียกจ๊อดกลับมา คนของเรา ก็เกิดมักง่าย รักสบาย กินเงินเดือนไม่กี่หมื่นบาท ก็พอใจกับชีวิตแค่นั้น" เธอถอนหายใจ แล้วพูดต่อ "ธรรม์ ! ช่วยจัดการให้รุ่งสมัครเข้าเป็นสมาชิกชมรมเดอะท็อปด้วย ให้ใช้ชื่ออาเป็นคนแนะนำ เราต้องจัดการให้เด็กคนนี้กลับมาเป็นไตรสรณ์ซะที ปล่อยให้เค้าใช้ชีวิตเล่น ๆ ไปวัน ๆ มาพอแล้ว" ธรรม์พยักหน้า "ครับ !" มัณฑนาอธิบายความคิดของเธอต่อ "เราต้องเชื่อมความสัมพันธ์กับกิจบูรณาให้ได้มากกว่านี้ ถ้ารุ่งไม่ใช่คนที่เชื่อมได้ เราต้องหาคนอื่นไว้เผื่อ" ความคิดในสมองของนักกลยุทธ์หนุ่มเริ่มตกผลึกมาเป็นคำตอบอยู่เพียงสองสามคำตอบมาสักพักแล้ว เพียงแต่ เขารอเวลาที่จะเผชิญหน้ากับความเป็นจริงเหล่านั้นเมื่อพร้อม ********************************************************************************************************************************
บ่ายวันนั้น.... รุ่งยืนอยู่ที่ระเบียงหน้าห้องพัก สายตามองไกลไปยังเวทีคอนเสิร์ต ในมือถือถุงพลาสติคที่บรรจุของที่ซื้อมาจากร้านไดโสะ วันนี้อากาศขมุกขมัว ท้องฟ้าเริ่มมีเมฆฝนดำครึ้มมาตั้งแต่เช้า ทำให้เขาฉุกคิดถึงเนื้อความในจดหมาย สาวนิรนามนางนี้ คงต้องเขียนจดหมายฉบับนี้เมื่อเร็ว ๆ นี้ ในขณะที่ฝนฤดูร้อนกำลังมาเยี่ยมกรุงเทพ ฯ ลมกรรโชกมาเป็นระยะ ๆ มองดูกลุ่มเมฆที่เริ่มรวมตัวกันทีละหย่อม เขาไม่มั่นใจว่า คืนนี้คอนเสิร์ตจะรอดพ้นจากสายฝนไปได้ เวทีคอนเสิร์ต และ ลาน อยู่ภายใต้โครงเหล็กที่มีรูปร่างคล้ายโดม สามารถเปิดเป็นลานกลางแจ้งให้แสงแดดส่อง หรือ จะปิดกันฝนได้โดยการสั่งการด้วยคอมพิวเตอร์จากห้องควบคุม สักพัก ลมที่โชยมาพร้อมความชื้น และ กลิ่นดิน ทำให้เขาแน่ใจว่า ฝนคงได้เริ่มตกแล้วที่ไหนสักแห่ง ลมถึงได้หอบเอากลิ่นชื้นมาได้ถึงที่นี่ เพื่อนอัจฉริยะผมหยิก ผิวดำ ตัวเตี้ย กำลังเดินจากรถชัตเทิ่ลมาที่หอพัก อีกสองนาทีถัดมา เสียงผิวปากดังขึ้นที่บริเวณบันได มอแกนอยู่ในชุดพนักงานชั่วคราว เสื้อเชิ้ตแขนสั้นสีขาว กางเกงแสลคขายาว รองเท้าทำงานหนังสีดำ ทันทีที่เงยหน้ามอง เขารู้สึกประหลาดใจที่เห็นรุ่งมายืนอยู่ที่หน้าห้องพัก "รุ่ง ! นายมารอเราเหรอ ?" รุ่งหัวเราะ "มอแกน ! นายน่าจะเห็นเราตั้งแต่นายลงจากรถแล้ว แค่เงยหน้ามาดูหอพัก เราก็ยืนอยู่บนระเบียงนี่ตั้งนานแล้ว นายกลับเดินก้มหน้ามาตลอด" มอแกนพยักหน้า "อือ ! ก็เราไม่รู้นี่ ว่านายจะยืนตรงนั้น ถ้าเรารู้ เราจะมองขึ้นมาแน่นอน" เพื่อนสั่นหัว "ใครจะไปรู้ล่วงหน้า ? คนปกติ เวลาเดิน เขาก็มองไปทั่ว ๆ นายกลับก้มหน้ามองแต่ตีนตัวเอง" "เรามีเรื่องกำลังคิดน่ะ รุ่ง ! คิดมาตั้งแต่เช้าแล้ว" รุ่งมองถุงไดโสะในมือ "งั้น นายเลิกคิดได้แล้ว ปัญหาของนาย หมดไปแล้วล่ะ !" มอแกนทำตาโต "หา จริงเหรอ ! นายหาเจอแล้วเหรอ ? หรือว่า มันมาส่งผิดห้อง ?" รุ่งหุบยิ้มทันที เขาเพิ่งรู้ว่าสิ่งที่มอแกนเป็นกังวล เป็นคนละเรื่องกับที่เขากำลังเข้าใจ "อ้าว ! นายไม่ได้กังวลเรื่องผลของการสอบสัมภาษณ์งานเหรอ ?" มอแกนสั่นหัวหน้าซื่อ "เปล่า ! เราสั่งซื้อหนังเอ็กซ์ไปตั้งอาทิตย์แล้ว มันยังไม่มาส่งเลย ปกติสามสี่วันก็มาถึงแล้ว ไม่รู้มันหายไปไหน นายว่าเราควรทำยังไงดี ? เราควรจะส่งข้อความไปทวง หรือว่า ควรจะไปถามที่ไปรษณีย์ หรือว่า มันอาจจะอยู่ที่ห้องรับพัสดุที่ตึกเมนฮอลล์ ?" รุ่งเงยหน้าขึ้นมองทองฟ้า "เฮ้อ... ! กู... กลับดีกว่า" รุ่งทำท่าจะเดินผละออกไป มอแกนคว้าแขนเขาไว้ได้ "เดี๋ยวสิ รุ่ง ! นายมาถึงที่นี่แล้ว นายจะรีบกลับไปไหน ?" รุ่งจ้องหน้านายผมหยิก "งานของนาย ไม่สนใจเลยเหรอไง ? มัวสนใจแต่หนังโป๊ ! เราอุตส่าห์มารอนายกลับจากเวรบ่าย นายดันมาห่วงแต่เรื่องไร้สาระ" เพื่อนตัวดำ ทำหน้าเหรอหรา เหงื่อไหลลงจากลำคอเป็นเม็ด เสื้อเชิ้ตสีขาวเปียกโชกไปด้วยเหงื่อ รุ่งก้มลงมองรองเท้าหนังสีดำของเพื่อนที่เปรอะไปด้วยสีน้ำตาลจากฝุ่น เขาถอนหายใจ "รองเท้าหนังนี่ ยังกัดอยู่หรือเปล่า ?" มอแกนสั่นหัว "ไม่กัดแล้ว ! แต่มันก็ใส่ไม่สบายเหมือนกับรองเท้าผ้าใบแบบคนอื่น" "นายไปหาซื้อรองเท้าผ้าใบได้แล้ว" มอแกนสั่นหัวอีกครั้ง "ไม่เอาหรอก ! เราชอบใส่รองเท้าแตะเวลาไม่ทำงาน มันสบายกว่าใส่รองเท้าผ้าใบ" รุ่งตีหน้าตาย "ใส่ทำงานนั่นแหละ ! นายจะต้องใส่รองเท้าผ้าใบทำงานแล้ว" มอแกนทำตาโต เขาจ้องหน้าเพื่อน "นายรู้ผลสัมภาษณ์งานของเราแล้วใช่มั้ย ?" รุ่งพยักหน้า แล้วยื่นถุงไดโสะให้ "ใช่ ! แล้วนี่ ก็ของขวัญละกัน ผลสัมภาษณ์นายผ่านแล้ว เขารับนายเข้าเป็นพนักงานประจำฝ่ายไอที คราวนี้นายได้ใส่เสื้อยืด รองเท้าผ้าใบแล้ว" คำพูดของเพื่อนได้ยินถนัดหู มอแกนกระโดดอ้าขาทั้งสอง มือกอดตัวเพื่อน แล้วขาทั้งสองก็รัดเข้าที่เหนือเข่าของรุ่ง "เย้ ! เราได้เป็นพนักงานประจำแล้ว !" น้ำหนักเกือบหกสิบกิโลกรัมที่โถมเข้าใส่ผู้ยืนอย่างไม่ทันตั้งตัว ทำให้รุ่งทรุดฮวบลงไปพร้อมกับเพื่อน 'พลั่ก !' ก้นกบของรุ่งกระแทกอย่างจังลงบนพื้นทางเดิน "โอ๊ย !" เพื่อนตัวดำผมหยิก กำลังนั่งคร่อมขาของรุ่งอยู่ มีสีหน้าตกใจ "รุ่ง ! ขอโทษ ! นายเป็นยังไงบ้าง ?" รุ่งนอนอยู่บนพื้นทางเดิน ชี้มือไปที่ขาของเขา "นายรีบลุกออกเดี๋ยวนี้" มอแกนพยุงตัวเองลุกขึ้น แล้วเขยิบตัวเข้ามาประคองเพื่อน สีหน้าของรุ่งเหยเก ความชาเกิดขึ้นที่บั้นเอว เขาจับแขนของมอแกนแล้วพยายามดึงตัวเองขึ้น รุ่งยันขาจนยืนตัวตรงได้ แล้วความเจ็บปวดก็วิ่งพรวดขึ้นมาจากก้นกบทั้งสองข้าง เขาใช้มือทั้งสองคลึงสะโพกสองข้างของตัวเองอย่างแรง "เจ็บมากเลยเหรอ รุ่ง ?" เพื่อนยังมีหน้าถาม รุ่งขมวดคิ้ว "นายอายุเท่าไหร่แล้ว ? นายจะดีใจกับคนอื่นด้วยท่านี้ไม่ได้ ท่านี้มันสำหรับเด็กเล็ก ๆ เค้าใช้กัน" เพื่อนอัจฉริยะพยักหน้ารับรู้ "รู้แล้ว รู้แล้ว ! ข้างในห้องเรามียาหม่อง เดี๋ยวนายเข้าไปทายาหม่องก่อน" รุ่งพยักหน้า "เออ ดีเหมือนกัน นี่ดีนะ ยังลุกขึ้นยืนได้ นึกว่าเอวหักซะแล้ว" เพื่อนตัวดำเปิดประตูห้อง แล้วหันมาพูด "ก็เราดีใจน่ะ ! เราอยากจะยกมือไหว้นายด้วยซ้ำ แต่กลัวนายเขิน" คำพูดที่แสนเซ่อของเพื่อน ทำให้รุ่งอดหัวเราะไม่ได้ "นายเลยกระโดดกอดซะเลย ? วันหลังอยากไหว้ ก็ไหว้มาเหอะ กรรมของกูจริง ๆ !" เขาชี้มือเข้าไปในห้อง "รีบเข้าห้องไปเลย ! เราจะไปทายา" ***************************************************************************************************** อ่านหน้า > 2 , 3, 4 |
|||||||
 |
|||||||
 |
|||||||
