 |
| ||||||
| |||||||
ประตูเริ่มเปิดให้ผู้ชมเข้าลานคอนเสิร์ตเวลา 1815 น. รุ่งพาภาวี และ นิลกาญจน์มาถึงที่นั่ง สองสาวชะโงกดูเลขที่นั่งที่หลังเบาะ เมื่อมั่นใจว่าไม่ผิดตัว ทั้งสองก็ทรุดตัวลงนั่ง รุ่งนั่งลงบนเก้าอี้ตัวที่ติดกับนิลกาญจน์ เขาอมยิ้ม มองหน้าสาวที่เพิ่งบอกความในใจกับเขา แล้วยักคิ้วให้ นิลกาญจน์ยกมือขึ้นตีแขนรุ่ง "ยักคิ้วให้ทำไม ?" รุ่งสั่นหัว แต่ยังอมยิ้มไม่หยุด เขาหรี่ตาให้เธออีกครั้ง แล้วก็ยักคิ้ว ความเขินทำให้เธอหน้าแดงก่ำ ภาวีหัวเราะ "เราสองคนเป็นอะไร ?" นิลกาญจน์สั่นหัว "ไม่รู้เค้า !" ผู้ชมเริ่มทยอยกันเข้ามาประจำที่นั่งของตนเอง สาวใส่เสื้อแขนกุดสีฟ้า เป็นที่เตะตาของรุ่ง เขาจ้องมองเธอในระยะห่างประมาณสิบกว่าเมตร ทางขวามือ มีสาวใส่เสื้อแขนกุดสีน้ำเงินอีกคนหนึ่งที่ไว้ผมทรงสั้นตรง แต่ที่มุมห้องระยะไกล ก็ยังมีสาวใส่เสื้อแขนกุดสีดำเดินมาให้เห็น เขาตัดสินใจลุกขึ้นยืน มองไปรอบ ๆ บริเวณ ฤดูร้อน กับ สาวที่ใส่เสื้อแขนกุด ..... ไม่ต่ำกว่าร้อยคนแน่ ๆ ในงานนี้ แต่สาวคนไหนที่มีผมสั้นประมาณนั้น และ ใส่น้ำหอมกลิ่นนั้น ? นี่เขาเป็นสุนัขหรือไง ถึงคิดว่าจะดมกลิ่นไปหาเจ้าตัวได้ ? "รุ่ง !" เสียงเรียกของผู้ชายที่ดังมาจากด้านหลัง ทำให้เขาต้องหันหลังกลับมา "พี่ธรรม์ ! สวัสดีครับ" รุ่งยกมือไหว้ ผู้บริหารหนุ่มแห่งไตรสรณ์อยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตแขนยาวพับแขน กางเกงแสล็ค ยืนอยู่ข้างหลังเก้าอี้ของเขา "เห็นรุ่งตั้งแต่ตอนเข้ามากับเพื่อนแล้ว รุ่งมีเวลาว่างมั้ย ? พี่ขอคุยอะไรด้วย" รุ่งพยักหน้า "ได้ครับ !" "งั้นเราไปคุยกันข้างนอกดีกว่า" *********************************************************************************************
รุ่งพาธรรม์เดินออกจากลานคอนเสิร์ตทางประตูพนักงาน สองหนุ่มหยุดยืนอยู่ที่แนวถนนสตาฟรูท ธรรม์ยิงคำถามแรก "งานที่นี่เป็นไงบ้างรุ่ง ?" คำถามมาแบบนี้ ทำให้เขาเริ่มตั้งการ์ดรับทันที "พี่ธรรม์ถามในแง่ไหนครับ ?" "ก็รวม ๆ น่ะ ! รุ่งวางแผนชีวิตการทำงานไว้ว่ายังไงล่ะ ?" การ์ดที่รุ่งตั้งขึ้นนั้น เต็มไปด้วยสติเพื่อเตรียมรับการตะล่อมของคู่สนทนา เขาเงียบไปหนึ่งอึดใจ ความคิดที่เกิดขึ้นในจิต ณ ตอนนี้ คือ คำขอร้องที่ไม่ออกเสียง 'พี่ธรรม์ ! ขอร้องเถอะ ! อย่าทำแบบนี้กับผม ! อย่าล้ำเส้นผม ผมไม่อยากให้เราต้องบาดหมางกันเพราะการสนทนาครั้งนี้' "หือ...! ทำไมคิดนานจัง ?" ธรรม์ถามย้ำ 'ได้ ! งั้น... มาเล่นเกมส์แห่งคำถามกัน !' รุ่งเงยหน้าขึ้นสบตาคู่สนทนา "พี่ธรรม์คิดว่า ผมควรจะมีแผนชีวิตการทำงานยังไงครับ ถึงจะเหมาะสม ?" เขาตั้งคำถามกลับ ธรรม์รู้สึกแปลกใจ เขารู้ทันทีว่ารุ่งกำลังปกป้องอาณาเขตของตนเอง "เปล่า ! พี่ไม่เคยคิดหรอก เพียงแต่ แค่อยากรู้ว่า รุ่งเคยคิดเรื่องอนาคตไว้หรือเปล่า ?" "อนาคต คือ อะไรครับ ? ช่วงเวลาไกลจากปัจจุบันขนาดไหนที่พี่ธรรม์เรียกว่าอนาคต ?" ธรรม์ขมวดคิ้ว เด็กคนนี้เริ่มโต้ตอบกับเขาด้วยปรัชญา "ก็อย่างเช่น... อยากจะทำงานที่นี่ต่อไปเรื่อย ๆ อีกซักกี่ปี หรือ อยากจะเป็นผู้บริหารที่นี่ในอนาคต หรือ อยากจะออกมาทำกิจการของตัวเอง ?" รุ่งหัวเราะเบา ๆ ท่าทีของรุ่งทำให้ธรรม์รู้ตัวว่า คำถามที่ใช้มันโจ่งแจ้งเกินไป การหัวเราะเบา ๆ ของรุ่ง คือ การจับไต๋ของเขาได้ รุ่งกำลังคิดว่า หากเขาใช้ลูกเงียบ คู่สนทนาจะต้องอึดอัดไปกว่านี้แน่ เพราะความรู้สึกผิดที่เข้ามาก้าวก่ายเรื่องส่วนตัว ซึ่ง นั่นยังไม่ใช่สิ่งที่เขาต้องการ ณ ตอนนี้ "ตอนนี้ยังสนุก ผมก็ไม่ได้คิดวางแผนอะไรไว้มากมาย แค่ทำให้ดีที่สุดก็พอ พี่ธรรม์มีอะไรจะแนะนำ ก็เชิญได้เลยครับ" ธรรม์พยักหน้า การใช้คำถามเลียบเคียงต่อไปเหมือนผู้ใหญ่คุยกับเด็ก คงจะใช้ไม่ได้กับรุ่ง ณ ตอนนี้ "อามัณอยากให้รุ่งเข้าเป็นสมาชิกชมรมเดอะท็อป รุ่งเคยได้ยินชื่อมั้ย ?" เขาสั่นหัว "ไม่เคยครับ !" ธรรม์อธิบาย "ชมรมเดอะท็อป คือ ชมรมที่ผู้บริหารธุรกิจระดับสูงมาเป็นสมาชิก เพื่อแลกเปลี่ยนความรู้ แต่สำคัญที่สุด คือ คอนเน็คชั่น ได้รู้จักคนใหญ่โตในแวดวงธุรกิจเมืองไทย ปกติเลขาชมรม จะส่งใบสมัครไปเชิญผู้บริหารขององค์การที่มียอดบิลลิ่งตั้งแต่หนึ่งพันล้านต่อปีขึ้นไป แล้ว มีเงินเดือนประจำตั้งแต่หนึ่งแสนห้าต่อเดือน..." รุ่งเลิกคิ้ว แล้วผงกหัวช้า ๆ แต่ไม่มีคำโต้ตอบ ธรรม์เล่าต่อ ".... ก็มีผู้บริหารจากบริษัทต่าง ๆ เป็นร้อยบริษัท บางคนก็เป็นเจ้าของกิจการ เราจะจัดกิจกรรมในวาระต่าง ๆ เช่น เลี้ยงสังสรร ตีกอล์ฟ การสัมนาวิชาการ รุ่งจะได้เข้ามาเป็นสมาชิกชมรมนี้ ไม่ต้องห่วงเรื่องตำแหน่ง หรือ เงินเดือน เพราะใช้ชื่ออามัณแนะนำเข้าไปเป็นสมาชิก เรื่องนี้พี่จะจัดการให้ได้ เมื่อรุ่งเป็นสมาชิกแล้ว ก็จะได้รู้จักคนในวงการธุรกิจ คือ เรารู้จักไว้ไม่เสียหาย อนาคต คอนเน็คชั่นพวกนี้จะช่วยทำให้เรากว้างกว่าคนอื่น มันเป็นคีย์สำคัญสำหรับผู้นำอย่างหนึ่ง..." คนอธิบายสังเกตสีหน้าคู่สนทนา รุ่งไม่ผงกหัวแล้ว กระพริบตาปริบ ๆ ยกมือขึ้นกอดอก นักกลยุทธ์แห่งไตรสรณ์ไม่ใช่คนโง่ เขารู้ทันทีว่า รุ่งคงทำหูทวนลมไปตั้งแต่ประโยคไหนแล้วก็ไม่รู้ ธรรม์หยุดอธิบาย รุ่งเป็นฝ่ายถาม "ทำไมอามัณถึงคิดว่า ชมรมนี้เหมาะกับผมครับ ?" รุ่งเล่นเกมส์แห่งคำถามต่อ ถ้าคู่สนทนาจะยินดีตอบคำถามเขาไปได้เรื่อย ๆ เขาก็มีวิธีคิดคำถามต่าง ๆ จนถึงเที่ยงคืน ธรรม์กลับมีรอยยิ้มออกมา คำถามของรุ่งบอกธรรม์ให้รู้ว่า ถึงจุดที่ควรสิ้นสุดการสนทนา สองสามนาทีกับเด็กคนนี้ ผิดคาดกว่าที่เขาเคยคิด รุ่งไม่ใช่เด็กเมื่อวานซืนที่เหยาะแหยะเหมือนที่เขาเคยจินตนาการไว้ ภาพพจน์ของรุ่งตอนนี้ ทำให้เขาหัวเราะออกมาเบา ๆ ด้วยท่าทีที่ผ่อนคลาย รุ่งมีสีหน้าแปลกใจ "ตลกอะไรเหรอครับ ?" ธรรม์ยกมือขึ้นแตะไหล่รุ่ง "งานที่นี่คงสนุกมากสินะ !" หนุ่มไดโสะพยักหน้าติดกันหลายครั้ง "ครับ สนุกมาก !" ธรรม์ถอนหายใจ "น่าอิจฉาเรา ! ... ไป ! กลับเข้าไปดูคอนเสิร์ตกันเถอะ ! ขอโทษที่ทำให้เสียเวลา" รุ่งส่งยิ้มให้ "อามัณโชคดีมากเลย ที่ได้มือขวาอย่างพี่ธรรม์" "หือ ?" ผู้บริหารแห่งไตรสรณ์เลิกคิ้ว แปลกใจที่ได้ยินอีกฝ่ายพูดประโยคนี้ "ก็ได้ผู้ช่วยที่เก่งมาก แล้วก็สนุกกับงานที่ทำ ใครจะต้องการอะไรมากไปกว่านี้ ?" คำชมนี้ทำให้ธรรม์มีรอยยิ้มอีกครั้ง ********************************************************************************
รุ่งเดินออกมาจากห้องน้ำชาย สาววัยรุ่นกลุ่มหนึ่งกำลังยืนรอเพื่อนที่อยู่บริเวณหน้าห้องน้ำหญิงพากันซุบซิบตามหลัง รุ่งหันกลับมามองด้วยหางตา สาวกลุ่มนั้นพากันชี้มือมาที่ตัวเขา หนุ่มไดโสะเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น แต่ก้นกบที่ระบมเริ่มสำแดงฤทธิ์มากขึ้นเช่นกัน ทางแยกข้างหน้า ซ้ายมือคือทางเดินตรงไปสู่โดมคอนเสิร์ต ขวามือ คือ ทางไปทะเลสาป เขาตัดสินใจเดินไปทางขวา เพื่อหลบจากกลุ่มคน ทางเดินนี้พาเขาเลียบทะเลสาปของสวนสนุก เขาลดฝีเท้าให้เดินช้าลง เหลือบมองทิวทัศน์ในทะเลสาป ไฟสปอตไล๊ท์หลายดวงฉายส่องมากลางน้ำ คืนนี้บริการเรือถีบของสวนสนุกยังจะเปิดให้บริการถึงสี่ทุ่ม
เสียงฝีเท้าวิ่งของรองเท้าผ้าใบดังตามมา "พี่เสื้อลาย !" รุ่งหยุดเดิน แล้วหันกลับ สาววัยรุ่นอายุประมาณยี่สิบปีใส่ชุดเดรสลายสก็อตสีส้มสลับดำคาดเข็มขัดเอวต่ำ กำลังวิ่งเหยาะ ๆ มาถึงตัวเขา หนุ่มเสื้อลายเลิกคิ้วแทนคำถาม สาวคนนั้นยืนหายใจแรงสองสามครั้ง แล้วถามขึ้น "พี่ใช่พี่รุ่งหรือเปล่าคะ ?" เขาสั่นหัวทันที "เปล่าครับ ? หน้าผมเหมือนกับคนชื่อรุ่งเหรอครับ ?" สาวเสื้อสก็อตยกมือขึ้นปิดปาก "อุ๊ยตาย ! งั้นก็ ขอโทษค่ะ ! หนูเห็นใส่เสื้อตัวนี้ นึกว่าเป็นพี่รุ่ง" รุ่งเบิกตาโต แล้วเริ่มคิดในใจ 'ไอ้เสื้อตัวนี้นี่เอง !' "เสื้อตัวนี้ มันทำไมเหรอครับ ?" "ก็ในเฟสบุคโพสต์เสื้อลายนี้เลย แต่... ไม่เป็นไรค่ะ ! ถ้าพี่ไม่ใช่พี่รุ่ง หนูเล่าไป พี่คงไม่รู้เรื่องหรอกค่ะ" เธอจ้องมองที่เสื้อของรุ่งอีกครั้ง "...แต่ เสื้อของพี่ มันลายเดียวกันกับในเฟสบุคเลย สีเดียวกันด้วย" เธอผงกหัวขออภัยอีกครั้ง แล้วหันหลังกลับ วิ่งกลับไปหากลุ่มเพื่อน รุ่งกลับคำไม่ทัน เขากำลังจะบอกเธอว่า เขาคือรุ่ง เพื่อให้เธอช่วยเล่าความเป็นมา แต่ไม่ทันเสียแล้ว ครั้นจะวิ่งตาม ก็เป็นไปไม่ได้ เพราะไอ้ก้นบ้านี่ระบมจนต้องเดินเหมือนเต่าคลาน ฝนเริ่มปรอยลงมาแล้ว ถ้าเขายังใส่เสื้อตัวนี้ปรากฏตัวให้คนทั่วไปเห็น มันก็คงจะกลายเป็นเป้าสายตา ถูกมอง ถูกทักโดยคนแปลกหน้า ไม่ตลก และ ไม่สนุกเลยสักนิด ทางที่ดี สมควรเดินกลับไปที่หอพัก แล้วเปลี่ยนเป็นเสื้อตัวอื่นจะดีที่สุด ********************************************************************************
ผู้คนนับพันเข้าคิวกันเดินเข้าประตูเพื่อชมคอนเสิร์ตในโดม ฝนเริ่มโปรยลงมาหนาเม็ดขึ้นเรื่อย ๆ ธรรม์แยกจากรุ่งแล้วเดินออกมาบริเวณโรงซ่อมอุปกรณ์ที่ถูกปิดประตู หลังคาสูงของโรงซ่อมเป็นที่บังสายฝนให้กับเขาเป็นอย่างดี กลิ่นชื้น และ ความสดชื่นของบรรยากาศแห่งฝน ทำให้นักธุรกิจหนุ่มรู้สึกผ่อนคลาย ฟ้าแล่บเป็นพัก ๆ ทำให้เขามองเห็นว่า ข้างหน้าเป็นทุ่งหญ้าโล่ง ไม่มีอะไรมาขวางสายตาในระยะสองร้อยเมตร บรรยากาศแบบนี้หรือเปล่า ที่เป็นหนึ่งในปัจจัยที่ทำให้รุ่งสนุกกับงาน ? การอยู่ในเมืองที่แออัด มองไปทางไหนก็มีแต่ตึก ช่างแตกต่างกับที่ฟันปาร์คแห่งนี้ ที่บรรยากาศล้อมรอบไปด้วยเครื่องเล่น เสียงกรีดร้องด้วยความสนุกของเพื่อนฝูง และ คนในครอบครัว รวมทั้งที่โล่งมากมายที่สามารถพักสายตาได้ตลอดเวลาในระหว่างทำงาน จะว่าไป... วันนี้ก็ไม่ใช่วันแรกที่เขามีทัศนคติที่เปลี่ยนไปต่อรุ่ง เขายังจำวันที่รุ่งบำบัดอาการปวดท้องของคุณหงส์ได้ สิ่งที่สัมผัสได้วันนั้น คือ ความเป็นตัวตนของเด็กหนุ่มที่มั่นใจในตนเอง ธรรม์เชื่อมั่นในสัมผัสของตัวเอง เมื่อรุ่งโรจน์แท้จริงแล้วมีบุคลิกลักษณะเช่นนี้ สิ่งที่อาสะไภ้วาดภาพไว้ก็ผิดจากความจริงไปมากทีเดียว ******************************************************************************** ______________________________________________________________________________________ โดย วีรยาติ
สมัครสมาชิก เว๊บบอร์ดที่นี่ (หากไม่สมัครสมาชิก จะโหวต หรือ แสดงความคิดเห็นไม่ได้) และ เชิญเยี่ยม Facebook หมอเถื่อน (ให้กำลังใจโดยเข้าไป แล้วกด Like หรือ เขียนคำวิจารณ์)
|
|||||||
 |
|||||||
 |
|||||||
