 |
| ||||||
| |||||||
สั่งซื้อ หนังสือนิยาย 'หมอเถื่อน' รวมเล่มฉบับแรก ราคา 380 บาท หนุ่มเสื้อเชิ้ตลายสก็อตขับรถคลับผ่านลานน้ำพุ กำลังมุ่งหน้าไปสู่เรือนไม้ เสียงสัญญาณ SMS เข้าที่เครื่องโทรศัพท์ รุ่งเปิดดูข้อความ ข้อความถูกส่งมาจากโทรศัพท์ของธรรม์ เป็นประโยคภาษาจีน เสียงโทรศัพท์มือถือดังแทรกขึ้นมา รุ่งกดรับสาย เสียงปลายทางเป็นชาย "รุ่ง ! พี่เปี๊ยกนะ ไม่ได้พกวิทยุสื่อสาร ?" "เปล่าครับ ! มีอะไรครับพี่เปี๊ยก ?" "คนที่ไปยืนใช้กล้องส่องทางไกลบนฮอนเท็ดเฮ้าส์เป็น เพื่อนรุ่งใช่มั้ย ?" "หือ ! เพื่อนผม ?" "พนักงานแคนทีนบอกว่าจำได้ว่า นั่นเป็นเพื่อนรุ่ง เค้าขึ้นไปบนห้องชั้นบนสุดของฮอนเท็ดเฮ้าส์ แล้วใช้กล้องอยู่" รุ่งยกมือถือมาดูเวลาบนหน้าจอโทรศัพท์.... สามทุ่มสี่สิบนาที ..... ปราสาทผีปิดตั้งแต่สองทุ่ม "ครับ พี่เปี๊ยก เดี๋ยวผมจะไปที่นั่น เค้าทำอะไรอยู่ครับ ?" "เค้าใช้กล้องอยู่น่ะ เราห้ามคนขึ้นไปใช้กล้องส่องตอนกลางคืน เพราะมันส่องไปเห็นหอพักหญิงได้ กล้องนั้นไว้ให้ลูกค้าใช้ชมทิวทัศน์ตอนกลางวันเท่านั้น พี่เห็นจากกล้องวงจรปิด ทางนี้ก็นึกว่าลูกค้าหลุดขึ้นไปแล้วลงไม่ได้ ไม่เห็นหน้าชัดเพราะห้องนั้นปิดไฟ เห็นทรงผมว่าเป็นผมหยิก แต่คนในแคนทีนมาดูที่มอนิเตอร์ เค้าบอกว่าคุ้น ๆ ว่า เป็นเพื่อนกับรุ่ง" "ชิบหาย ! มอแกน !.... ครับ งั้นเดี๋ยวผมตรงไปที่นั่น ขอบคุณครับ พี่เปี๊ยก" เขารีบกดโทรศัพท์เข้าเบอร์มือถือของเพื่อนตัวดี แต่ติดต่อไม่ได้ รถคลับถูกบึ่งด้วยความเร็วสูงสุด ไปถึงหน้าปราสาทผีสิง.. Haunted House
เจ้าหน้าที่ รปภ. ตะเบ๊ะให้ รุ่งถามขึ้นทันที "ไหนครับ ? ห้องไหนครับ ?" รปภ.หนุ่มชี้ขึ้นไปบนห้องชั้นบนสุดของปราสาท "โน่นครับ ! คนแน่ ๆ ไม่ใช่ผี" รุ่งมองตามมือรปภ. ไปที่ห้องบนสุดชั้นสี่ของปราสาท เห็นเงาตะคุ่ม ๆ ของใครสักคนอยู่ในห้อง เขาบอกกับรปภ. "โอเค ! เดี๋ยวผมจัดการเอง" รุ่งเดินตามทางเข้าไปยังประตูประสาท เปิดประตูเข้าไป ไฟข้างในปราสาทฮอนเท็ดเฮ้าส์ชั้นล่างยังเปิดสว่างอยู่ ข้างในถูกตบแต่งเป็นปราสาทยุโรปโบราณ ที่รกร้าง มีใยแมงมุมเทียมห้อยพาดระโยงระยาง เขาตรงไปที่บันไดไม้ แล้วรีบจ้ำเท้าขึ้นไปข้างบน การเดินรวดเดียวจนมาถึงที่พักบันไดก่อนขึ้นชั้นสี่โดยไม่หยุดพัก ทำให้เขาหอบตัวโยนเพราะความเหนื่อย ขาที่รู้สึกล้า ทำให้เขาเดินช้าลง เมื่อเงยหน้าขึ้นมองไปบนห้องบนสุดชั้นสี่ ก็พบว่าไฟถูกปิดมืดสนิท ขาที่เหยียบไปบนบันได ทำให้เกิดเสียงเอี๊ยด ฟังดูน่ากลัวเหมือนกับบันไดของบ้านโบราณ 'นี่เขาตั้งใจสร้างบันไดให้มีเสียงนี้ได้ด้วยหรือ ? ซือก้อยจริง ๆ !' รุ่งคิดในใจ เขาลองวางเท้าลงอย่างช้า ๆ บนพื้นบันไดขั้นถัดไป เสียง 'แอด' ที่ดังลั่นของบันไดขั้นนี้ ทำให้รุ่งอมยิ้ม แล้วพลันก้าวขึ้นบันไดอย่างเร็วจนขึ้นไปถึงชั้นสี่ เมื่อขาทั้งสองยืนได้เต็มเท้า น้ำจากทิศทางใดไม่รู้ ก็ซัดเข้าเต็มใบหน้า และ ลำตัวของเขา "เฮ้ย ! อะไรเนี่ย !......" เสียงร้องของรุ่งดังลั่นปราสาท ไม่กี่วินาทีถัดมา โคมไฟบนชั้นสี่ก็ถูกเปิดขึ้น รุ่งยกมือขึ้นลูบหน้า ทันทีที่ไฟสว่าง ข้างหน้าของเขาคือ เพื่อนผมหยิกตัวเตี้ย ในชุดเสื้อสีเขียวที่คุ้นตา มีสีหน้าตะลึงงัน เบิ่งตาโต ในมือของเพื่อนผิวหมึกถือถังเหล็ก "รุ่ง ! อ้าว ....! นายขึ้นมาบนนี้ทำไม ? มันอันตรายนะ ขึ้นมาเงียบ ๆ บนนี้ ที่นี่เค้าไม่ได้ให้คนขึ้นมาเล่นนะ" รุ่งชี้มาที่หน้าของตัวเอง "เราต่างหากต้องถามประโยคนี้กับนาย ? มอแกน ! ตอบมาก่อน ไอ้นี่คืออะไร ? มันคือน้ำอะไร ? มันมาจากไหน ?" เพื่อนเตี้ยรีบวางถังเหล็กลงบนพื้น "ขอโทษด้วยรุ่ง ! เรานึกว่าเป็นผี เราได้ยินเสียงบันไดมีคนเดินขึ้นมา เราก็ตกใจน่ะ" รุ่งรู้สึกถึงความเหนียวเหนอะของของเหลวบนตัวเขา เขาก้มลงมองดูตัวเอง ลูกตาข้างหนึ่งของรุ่งถูกคราบน้ำปิดอยู่ ทำให้มองเห็นไม่ชัด "มอแกน ! นี่มันน้ำอะไร ? มันมาจากไหน ?" เสียงรุ่งตะโกนโหวกเหวก เขาแหงนคอขึ้นไปดูด้านบน "มันมีเครื่องปล่อยน้ำตรงไหน ?" มอแกนระล่ำระลักตอบเพื่อน "เปล่า ๆ ! ไม่ใช่มาจากเครื่องเล่น แต่มาจากถังนั่น" รุ่งมองไปที่ถังเหล็ก เขาพอเห็นลาง ๆ "แล้วมันมาฉีดใส่ตัวเราได้ยังไง ?" "เปล่า ! เราเป็นคนสาดมันเองแหละ เพราะเรานึกว่า นายเป็นผี" "โอ้ เวร ! ผีบ้าที่ไหนกลัวน้ำ ? ทำไมมันเหนียว ? มันคืออะไรมอแกน ?" เพื่อนผมหยิกเดินเข้ามาใกล้ ๆ รุ่ง แล้วพิจารณาก่อนตอบ "มันคือเลือดปลอมมั้ง แดงแจ๋เลยรุ่ง แต่ไม่รู้มันทำมาจากอะไร เค้าตั้งถังไว้ตรงนี้ เรานึกว่าเป็นน้ำเปล่า" รุ่งถอนหายใจ "ซวยอีกแล้วกู ! เลือดปลอม ! เสื้อกูไม่เละไปหมดแล้วเหรอ ?" มอแกนดูสภาพใบหน้า เสื้อ และ กางเกงของเพื่อน ซึ่งแดงฉานไปด้วยเลือดปลอม เขาสั่นหัว "ไม่ต้องคิดมากหรอกรุ่ง ! มันแดงแป๊ดขนาดนี้ ทิ้งได้เลย ซักไม่ออกหรอก" รุ่งขยับตัวเดินเข้าหาเพื่อน มอแกนยกมือห้าม "รุ่ง ! นายอย่าเดินเข้ามาสิ เดี๋ยวเปรอะเราไปด้วย" เพื่อนผู้โชคร้ายไม่รู้ว่าควรจะเลือกอารมณ์ไหน... ระหว่างโกรธ กับ ขำ "คืนนี้เราคงต้องมีเรื่องคุยกันเยอะ แต่ครั้งนี้มันจะซีเรียสกว่าทุกครั้ง นายรีบลงไปข้างล่างกับเราเดี๋ยวนี้เลย" มอแกนพยักหน้าหงึก ๆ รุ่งล้วงกระเป๋ากางเกง หยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาเช็ดรอบขอบตา เขามองเห็นกล้องส่องทางไกลที่ติดตั้งไว้บนพื้นห้อง ใกล้หน้าต่าง "นายใช้กล้องส่องอะไร ?" มอแกนกระพริบตาปริบ ๆ รุ่งเดินเข้าไปที่กล้อง แล้วก้มหน้า จรดลูกตาลงไปที่กระบอก กล้องถูกตั้งส่องไปยังขาอ่อนของสาวคนหนึ่ง
"มอแกน ! นายขึ้นมาใช้กล้องนี่ส่องคุณหงส์เหรอ ?" เพื่อนผมหยิกพยักหน้าช้า ๆ "ก็มันเป็นวิธีเดียวที่เราจะได้เห็นเค้าใกล้ ๆ เราไม่เหมือนนาย นายคุยกับคุณหงส์แบบร่มชนร่มได้ แต่เราคงไม่มีโอกาสอย่างนั้น" รุ่งเหลือกตาโต "นี่นายเห็นไปถึงโน่น ! ไอ้กล้องนี่ส่องไปถึงเมนฮอลล์เลยเหรอ ?" เพื่อนผิวหมึกตีหน้าซึม ๆ พยักหน้าช้า ๆ "อื้อ ! ก็มันโล่งนี่ ทางโน้นก็ส่องไปได้ถึงหอพักเรา แล้วก็เรือนไม้โน่นด้วย แต่.... ทำไมนายต้องแอบคุณหงส์ข้างกำแพงด้วย ? นายเล่นจ๊ะเอ๋กับเค้าเหรอ ? นายนี่มีมุขเยอะจัง คุณหงส์คงชอบนายมากกว่าเรา" รุ่งปล่อยมือออกจากกล้อง ทิ้งรอยเลือดปลอมไว้บนกระบอก "โอ๊ย รุ่ง ! นายทำกล้องเปื้อนหมดเลย !" มอแกนหยิบผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋ากางเกงออกมา เช็ดรอยเลือดปลอมบนกล้อง รุ่งเกาหัว "กูละเชื่อ ! มอแกน ! นายพกผ้าเช็ดหน้า..... แล้วเมื่อกี๊หน้าเราเปื้อนเลือดนี่ ทำไมนายไม่รีบเอาออกมาเช็ดหน้าเรา ?" "เดี๋ยวมันซักไม่ออก !" รุ่งลุกขึ้นยืน "นายเอากล้องมาส่องขาอ่อนคุณหงส์อย่างนี้ไม่ได้นะ มันเสียมารยาท นายตามส่องเค้ามาตั้งแต่ตอนไหนเนี่ย ?" เพื่อนผิวหมึกเช็ดกล้องเสร็จแล้ว เก็บผ้าเช็ดหน้าลงในกระเป๋ากางเกงตัวเอง "เราเห็นคุณหงส์ตอนเที่ยงน่ะ เค้าเดินมาจากเรือนไม้ นายเห็นชุดเค้าหรือเปล่า ? คุณหงส์แต่งตัวดีจังเลย แล้วเราก็เพิ่งมาส่องเจอคุณหงส์อีกทีตอนสองทุ่มกว่า" "เรือนไม้ ? คุณหงส์ไปทำไมที่เรือนไม้ ?" มอแกนสั่นหัว "เราไม่รู้หรอก ! มองจากหอพักของเราออกไปก็เห็นเค้าเดินออกมาแล้ว" รุ่งเอียงคอ นึกสงสัยว่าสาวหงส์คนนี้ มีธุระใดกับเรือนไม้ในวันนี้ "รุ่ง นายเชื่อเรื่องพลังของเสื้อสีเดียวกันหรือเปล่า ?" รุ่งหัวเราะหึ ๆ "นายไปอ่านอะไรที่ไหนมาอีก ?" "เค้าบอกว่า ถ้าเราได้ใส่เสื้อสีเดียวกับคนที่เรารัก มันจะสื่อความในใจถึงกัน ส่งพลังให้กันและกันได้" รุ่งพยักหน้า "อ๋อ ! นายก็เลยมายืมเสื้อสีเขียวเราไปใส่ จะได้เป็นสีเดียวกับชุดคุณหงส์" "ใช่ ๆ ! แล้วนายก็จะรู้ว่า นายเอง ก็มีคนชอบนายมากขนาดใส่เสื้อเหมือนนายมาแสดงพลังในวันนี้" รุ่งก้มลงมองอดีตเสื้อลายสก็อตตัวใหม่ ที่ปัจจุบัน กลายเป็นเสื้ออาบเลือดสีแดงสด "พลังห่าเหวอะไรคงไม่ได้แล้วล่ะ ก็เล่นอาบเลือดเละเทะแบบนี้แล้ว !" มอแกนทำสีหน้าเศร้า หางตาตก ยกมือขึ้นไหว้ "เราขอโทษ ! เรานึกว่านายเป็นผีจริง ๆ" รุ่งชี้ไปที่กล้อง "ปิดฝากล้องกลับเข้าที่ แล้วรีบลงไปจากห้องนี้ ก่อนที่นายจะพาเราซวย ถูกไล่ออกจากงานไปด้วย" มอแกนพยักหน้า แล้ว จรดลูกตาลงบนเลนส์กล้องอีกครั้ง รุ่งตะโกน "อ้าว ! ยังส่องอีก ! รีบออกไปจากปราสาทนี่เดี๋ยวนี้ เร็ว !" ไอ้หัวหยิกมองภาพที่เห็นในเลนส์แล้วสะดุ้ง ผงะหัวออกจากกล้อง "รุ่ง ๆ ! เกิดอะไรขึ้นกับคุณหงส์ ? ดูนี่สิ คุณหงส์เป็นอะไรน่ะ ?" รุ่งรีบก้มตัวลงมองลงในเลนส์กล้อง ภาพของหงส์ในชุดกระโปรงเขียว กำลังนั่งก้มหน้า มือกดอยู่ที่ท้อง "อาการปวดท้องกำเริบ !" รุ่งพูดขึ้น มอแกนทำตาลุกโพลง พยักหน้าให้กับรุ่ง "ไป ! เราไปหาคุณหงส์เถอะ !" รุ่งชี้มือไปที่กล้อง "ไอ้นี่มันที่ไหน ? ร้านที่นายส่องคุณหงส์นี่ ร้านอะไร มันอยู่ตรงไหน ?" "ร้านบิสโตรตรงสวนฝรั่งเศส" รุ่งพยักหน้ารับรู้ "ไป ! เดี๋ยวเอารถคลับไป แต่แปลกจัง ทำไมคุณหงส์ไม่กลับไปกับพี่ธรรม์ ยังมานั่งกินกาแฟอยู่คนเดียว ?" มอแกนจ้ำพรวดไปที่บันไดแล้ว "คืนนี้เราจะได้เป็นฮีโร่ ช่วยพาคุณหงส์ไปส่งโรงพยาบาล" สองสหายเดินลงมาจากปราสาท 'ฮอนเท็ดเฮ้าส์' เจ้าหน้าที่ รปภ. คนเดิมถึงกับผวา ร้องเสียงหลง เมื่อเห็นสภาพของรุ่งมีเลือดแดงฉานอาบตั้งแต่เสื้อลงมาถึงกางเกง "เฮ่ย... เอ๋อ....! ไปโดนอะไรมาครับ !" เขารีบยกวิทยุสื่อสารขึ้นมาเตรียมจ่อปาก "ผมเรียกรถพยาบาลนะครับ" รุ่งโบกมือ "ไม่ต้องครับ ! เลือดปลอม เลือดปลอม !" รปภ.หนุ่มสูดหายใจเต็มปอด "โธ่ ! เล่นเอาผมใจหาย นี่ถ้าเป็นเลือดจริง คงปางตายแน่ !" รุ่งก้าวขึ้นรถคลับฝั่งคนขับ มอแกนขึ้นนั่งข้าง ๆ โชเฟอร์โบกมือให้กับรปภ. แล้วเคลื่อนรถออกโดยเร็ว ***********************************************************************
รถคลับวิ่งผ่านโซนน้ำพุ ค่ำนี้ยังมีร้านค้าเปิดให้บริการอยู่จนถึงสี่ทุ่ม เพื่อให้บริการกับลูกค้าที่ต้องการฆ่าเวลาระหว่างรอดูการแสดงพลุ หญิงสาวคนหนึ่งยกมือปิดปากด้วยความตกใจ เมื่อเห็นรถคลับที่มีคนขับอยู่ในสภาพเลือดโทรมกายวิ่งผ่านหน้าเธอไป เมื่อรถวิ่งผ่านไปทางไหน ก็สร้างความระทึกหัวใจกับผู้ใช้บริการสวนสนุกที่ได้เห็นสภาพของคนขับ มอแกนหัวเราะ "พวกเค้านึกว่านี่เป็นโชว์วันฮาโลวีนแน่เลย !" รุ่งหันหน้ามาส่งสายตาให้เพื่อน โดยไม่มีรอยยิ้ม มอแกนยกมือปิดปากตัวเอง รถคลับวิ่งมาถึงบริเวณร้านกาแฟตรงข้ามสวนฝรั่งเศส รถถูกจอดข้างสวน รุ่งรีบลุกออกจากรถ เดินตรงมาที่ร้านกาแฟ หนุ่มสาวสองคนนั่งอยู่ที่โต๊ะกาแฟด้านนอก ถึงกับสะดุ้งเมื่อเห็นหนุ่มที่มีเลือดอาบกาย เดินตรงเข้ามาที่ร้าน ฝ่ายชายถึงกับออกปาก "โดนอะไรมาครับ ? อุบัติเหตุเครื่องเล่นเหรอครับ ?" รุ่งรีบโบกมือ "เปล่าครับ ! เลือดปลอมครับ ขอโทษครับ !" รุ่งผงกหัวให้ชายผู้หวังดี แล้วรีบเปิดประตูกระจกเข้าไปในร้านกาแฟ ทันทีที่เขาก้าวเข้าประตู เหงื่อบนแขนผสมกับเลือดปลอม หยดเป็นเม็ดลงบนพื้นร้าน พนักงานหญิงที่กำลังเดินอยู่ใกล้ประตูที่สุด ก้มลงมองหยดเลือดบนพื้น แล้วเงยหน้าขึ้นมองรุ่ง พลันสะดุ้งเฮือก แก้วบรรจุกาแฟร้อน กลิ้งลงจากถาดที่เธอถืออยู่ ตกลงบนพื้น "เพล้ง !" ตามมาด้วยเสียงร้อง "ว๊าย !" สายตาสามสี่คู่ของลูกค้าในร้านจ้องมาที่เขา ผู้หญิงคนหนึ่งตกใจมากถึงกับลุกขึ้นยืน เด็กชายอายุประมาณสิบปีตะโกนขึ้น "ตกรถไฟเหาะแน่เลย !" ลูกค้าอีกสองคนที่อยู่อีกหลืบหนึ่งของร้าน เดินออกมาดู คนที่เป็นหญิงถึงกับยกมือขึ้นปิดปาก "อุ้ย ตาย ! ดีนะวันนี้ไม่ได้ขึ้นรถไฟเหาะ !" รุ่งรีบยกมือขอโทษทุกคน "โทษครับ ! ไม่มีอะไรครับ ! เลือดปลอมครับ !" เขากวาดสายตาหาเก้าอี้ที่จำมาจากภาพในกล้อง เมื่อเห็นเก้าอี้ตัวนั้น แต่ไม่เห็นสาวในชุดเขียว ก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่ แล้วรีบหันกลับมาขอโทษพนักงานสาวคนเมื่อครู่ ที่กำลังยืนตกใจ โดยไม่ได้สนใจแก้วกาแฟที่ตกแตก "ขอโทษครับ ! ขอโทษจริง ๆ ขอโทษที่ทำให้ตกใจ" เขาถึงกับยกมือไหว้ รีบเปิดประตูออกจากร้าน แล้วตะโกนบอกเพื่อนผมหยิกยืนคอยอยู่หน้าร้าน "ไม่เจอคุณหงส์ ไม่รู้อยู่ไหนแล้ว มอแกน นายเข้าไปถามหน่อยว่า มีใครเห็นคุณหงส์ไปทางไหน เราเดินเข้าไป พวกเค้าตกใจวุ่นวายกันไปหมด" เพื่อนเตี้ยพยักหน้าเข้าใจ แล้วรีบวิ่งเข้าไปในร้าน หนุ่มเลือดโชกยืนฉงนอยู่บริเวณหน้าร้านบิสโตร ความเป็นห่วงสาวในชุดเขียวทวีคูณมากขึ้น เขาแหงนมองขึ้นฟ้า สังเกตสิ่งที่เปลี่ยนแปลงไปของสภาพอากาศ.... ฝนหยุดตกแล้ว ! ********************************************************************************* 1, 2 < อ่านหน้า > 4
|
|||||||
 |
|||||||
 |
|||||||
รุ่งขยับเลนส์เพื่อซูมออกมาจนเห็นกระโปรงสีเขียว แล้วก็เห็นสาวผู้โชคร้ายเต็มตัว 
