 |
| ||||||
| |||||||
สาววีไอพีเดินเข้าไปในเมนฮอลล์แล้ว ... แต่พนักงานฟันปาร์คที่ชื่อรุ่ง ยังยืนงงอยู่กับคำพูดของแขกคนสำคัญ เขาค่อย ๆ เดินกลับมาที่รถคลับ พยายามขบคิดคำพูดทิ้งท้ายของสาวเมื่อครู่นี้ 'คำพูดของมอแกนน่ะเหรอ ที่ทำให้เธอนอนอมยิ้ม ? แปลกคนจริง ๆ ! ที่ข้างรถคลับ เพื่อนผิวมืด ผมหยิก ตัวสั้น กำลังคุกเข่าอยู่ที่พื้น มีใบหน้าที่สลด หนังตาตก รุ่งหยุดยืนอยู่ข้างหน้ามอแกน มอแกนเงยหน้ามองเพื่อน แล้วยกมือขึ้นตบหน้าตัวเองอย่างแรง เสียง 'เพี๊ยะ !' ดังจนรุ่งตกใจ แล้วเพื่อนปากหมา ก็เปลี่ยนเป็นกำหมัด แล้วทุบเข้าที่ขมับของตัวเองอย่างแรง หลาย ๆ ครั้ง 'พลั่ก ! พลั่ก ! พลั่ก !' "เรามันแย่มาก เราทำให้นายเดือดร้อน เราเป็นเพื่อนที่งี่เง่า เราเป็นเพื่อนที่โง่ที่สุดของนาย เราทำให้นายเดือดร้อนครั้งแล้วครั้งเล่า" น้ำตาเริ่มไหลมาที่แก้มของมอแกน เขารู้ตัวว่าได้กระทำสิ่งที่ผิดพลาดอย่างมหันต์ต่อเพื่อนรัก โดยไม่รู้ว่าจะหาวิธีมาชดใช้ได้อย่างไร เขาเหลือบไปเห็นหินก้อนเล็กก้อนหนึ่งบนพื้น จึงเอื้อมมือไปคว้าขึ้นมา รุ่งรีบพุ่งตัวลงมา ง้างมือเพื่อนไว้ "อย่า ! มอแกน อย่า !" รุ่งจับที่ข้อมือของเพื่อนแน่น แล้วบีบอย่างแรงจนเพื่อนผมหยิก คลายนิ้วมือ ปล่อยหินให้ตกลงบนพื้น "นายจะทำร้ายตัวเองทำไม ? มันไม่ได้แก้ไขอะไรให้ดีขึ้นเลย" มอแกนพูดทั้งน้ำตา "เราคงทำให้นายโกรธมาก ให้เราเอาหัวโขกหินตายไปคืนนี้เลยดีกว่า นายจะได้กลับไปหาไอ้วิทย์ นายจะได้มีเพื่อนที่ฉลาดเท่านาย เพื่อนที่ไม่ทำให้นายขายหน้า" รุ่งถอนหายใจ แล้วพูดช้า ๆ "มอแกน ! หยุดได้แล้ว ! เราเลิกโกรธนายแล้ว !" มอแกนมองหน้ารุ่ง "จริงเหรอ ? นายไม่โกรธเราแล้วจริง ๆ เหรอ ?" รุ่งพยักหน้า "เออ ! คุณหงส์เค้าไม่ถือสา เค้าไม่ได้โกรธเราสองคน" สีหน้าที่สลด เปลี่ยนเป็นยิ้มได้ในทันที "จริงเหรอ ? ดีจัง ! เป็นผู้หญิงที่ใจดีมากเลย นายได้แฟนดี ๆ อย่างนี้ เราภูมิใจจริง ๆ" รุ่งยกมือชี้หน้า "มอแกน ! นายเลิกพูดซี้ซั้วได้แล้ว ผู้หญิงคนนั้นไม่ใช่แฟนเรา เขาเป็นแขกวีไอพีของสวนสนุก ถ้านายยังพูดโดยไม่คิดแบบนี้ นายจะไม่ได้บรรจุเป็นพนักงานประจำแน่ ๆ" เพื่อนหยุดยิ้มทันที "ลุกขึ้นได้แล้ว ! กลับห้องพักกัน" ********************************************************************** มอแกนเดินผิวปากขึ้นบันไดหอพัก รุ่งเดินตามเพื่อนตัวเตี้ย เขาเคยชินกับอารมณ์ที่เปลี่ยนแปลงไปมาได้อย่างรวดเร็วของเพื่อนคนนี้ เปรียบเหมือนกับเด็กที่ยังด้อยในนิติภาวะ เมื่อพ้นความเครียด ก็มีความสุขต่อได้ในทันทีทันใด มอแกนไขประตูเปิดห้องพัก ห้องข้าง ๆ เปิดประตูออกมา ผู้ชายวัยสามสิบกว่าปี โผล่หน้าออกมาเรียก "รุ่ง ๆ !" รุ่งผงกหัว "สวัสดีครับพี่ตุ่ย" "พี่มีเรื่องคุยอะไรหน่อย" รุ่งพยักหน้าให้มอแกนเดินเข้าห้องไปก่อน พี่ตุ่ยในชุดเสื้อกล้าม กางเกงขาสั้น เดินออกมาจากห้อง "รุ่ง ช่วยบอกเพื่อนว่า ตอนกลางคืนเวลาดูโทรทัศน์ ช่วยเบาเสียงหน่อย เปิดเสียงดังมาก คนข้างห้องเขาได้ยินหมด" รุ่งมีสีหน้าตกใจ "โอ... ! เหรอพี่ ? ขอโทษด้วยครับ แย่จังเลย ! ได้ครับ ผมจะจัดการ" รุ่งยกมือไหว้ "ขอโทษพี่ด้วยครับที่ทำให้เดือดร้อน" พี่ตุ่ยหัวเราะ "มันไม่ใช่อะไรหรอก ดันเปิดหนังเอ็กซ์ เสียงร้องซี๊ดซ๊าดก้องไปหมด ไม่รู้ห้องข้าง ๆ ฝั่งโน้นเค้าจะเป็นไงบ้าง" รุ่งถลึงตาโต "หา ! หนังเอ็กซ์เหรอ ? ชิบหาย !" พี่ตุ่ยอมยิ้ม แล้วเดินกลับเข้าห้องไป รุ่งเปิดประตูเข้าห้อง "มอแกน นายกับเรา มีเรื่องต้องคุยกัน" มอแกนนั่งอยู่บนเตียง มีรอยยิ้มขึ้นมาทันที "ดีเลยรุ่ง เราอยากให้นายคุยกับเรา" รุ่งเดินมาดูข้าง ๆ โทรทัศน์ แผ่นดีวีดีสี่ห้าแผ่นถูกวางอยู่บนโต๊ะ เขาหยิบแผ่นขึ้นมาดู "เฮ่ย ! มอแกน ! นี่มันหนังเอ็กซ์ทั้งนั้นเลยนี่ !" เพื่อนยิ้มด้วยความภูมิใจ "ใช่เลย ! นายจะยืมแผ่นไหนไปดู นายเอาไปได้เลย สำหรับนายแล้ว ได้เสมอ" รุ่งหยิบแผ่นดีวีดีขึ้นชู "ไอ้แผ่นพวกเนี้ยอ่ะนะ ที่นายกลัวมันจะเปียกน้ำ เลยต้องรีบหยิบมันไว้กับตัวตอนน้ำท่วมห้อง ?" มอแกนพยักหน้า "ใช่ ๆ มันแพงนะ แผ่นละร้อยกว่าบาทเชียว" รุ่งถอนหายใจยาว ๆ แล้วหายใจเข้าใหม่ลึก ๆ ช้า ๆ เขานั่งลงที่ปลายเตียง "มอแกน ! ต่อไปนี้ เราคงต้องมีข้อตกลงกัน นายต้องฟังเราดี ๆ" เพื่อนจ้องหน้ากลับ กำลังตั้งใจฟัง "ข้อแรก นายห้ามเปิดเสียงโทรทัศน์ เกินเลขสิบ มันรบกวนชาวบ้าน" "ได้ ! ไม่เปิดเสียงเกินเลขสิบ" มอแกนทวนคำ "ข้อสอง ถ้าภายในเจ็ดวัน นายท่องรหัสเอถึงแซ่ด ไม่ได้ เราจะยึดเครื่องดีวีดีคืน เขาจะไม่บรรจุให้นายเป็นพนักงานประจำ ถ้านายท่องรหัสพวกนั้นไม่ได้ นายจะสื่อสารกับคนในฟันปาร์คด้วยวิทยุสื่อสารไม่ได้ นายเข้าใจมั้ย ?" มอแกนพยักหน้า "เราท่องได้เยอะแล้วนะ รุ่ง ! เอ อัลฟ่า, บี บราโว่, ซี ชาร์ลี, ดี เดลต้า, อี เอ็คโค่, เอฟ... เอ่อ เอฟนี่ยากจัง ฟักตุ๊ด หรือ อะไรนี่แหละ" รุ่งสั่นหัว "เอฟ ฟอกซ์ทรอต ! นายไม่ต้องท่องให้เราฟังตอนนี้ เจ็ดวัน นายค่อยมาท่องให้เราฟัง ถ้าไม่ได้ นายอดดูดีวีดี" เพื่อนพยักหน้ารับคำ "ข้อต่อไป นายห้ามดูหนังเอ็กซ์ !" คราวนี้ เพื่อนจ้องหน้ารุ่งตาเขม็ง "โห ! รุ่ง นายทำไมห้ามเรื่องยาก ๆ ?" รุ่งลุกขึ้นยืนท้าวเอว "นายรู้มั้ย ? เพราะว่านายดูหนังพวกนี้มากไป ทำให้จิตของนายคิดแต่เรื่องพวกนี้ แล้วต่อไป นายจะเข้ากับผู้หญิงได้ลำบาก คนเค้าจะคิดว่านายลามก จิตวิปริต นายต้องหาอย่างอื่นทำบ้าง หนังอื่น ๆ เยอะแยะ ทำไมไม่หามาดู ?" มอแกนก้มหน้า พยายามหาทางต่อรอง "เอางี้ ! ขอเวลาเราปรับตัว เราจะไม่ได้ดูหนังเอ็กซ์ทุกวันก็ได้ เราขอแค่วันศุกร์วันเดียว นะ เราจะดูหนังเอ็กซ์เฉพาะวันศุกร์เท่านั้น" รุ่งโมโหจนขำ "นี่นายดูหนังเอ็กซ์ทุกวันเลยเหรอ ?" "ก็ไม่ทุกวันหรอก ถ้าวันไหนไม่ว่าง หรือ เหนื่อย เราก็ยอมอดได้บ้าง" รุ่งสั่นหัวอีกครั้ง "นายนี่มันยอดมนุษย์จริง ๆ !" มอแกนอมยิ้ม เขาชูนิ้วขึ้นมา "ให้เราขอจากนายบ้างนะ คืนนี้ เราขอเปลี่ยนสายฉีดน้ำนี้ให้นายนะ เราอยากทำ" รุ่งพยักหน้า "ได้ ! นายต้องทำแน่นอน เพราะนายเล่นถอดมันออกมาแล้ว วาล์วก็ต้องปิดอยู่ นายก็จะใช้น้ำไม่ได้เลยถ้าไม่ใส่สายเข้าไป ฉะนั้น ตอนนี้ นายไปทำได้แล้ว" มอแกนกระโดดผุงจากเตียงขึ้นมายืน "ถ้ายังงั้น แสดงว่า นายโอเคแล้ว ที่ยอมให้เราดูหนังเอ็กซ์ได้ในวันศุกร์ เราตกลงกันได้แล้ว ดีจัง !" เขายกมือกำหมัด แล้วชูขึ้น เดินตรงเข้าไปที่ห้องน้ำ เสียงมอแกนตะโกนออกมาจากห้องน้ำ "รุ่ง ! คืนนี้นายนอนค้างที่นี่ด้วยกันมั้ย ?" "ไม่ เราต้องกลับบ้าน แม่ไม่ค่อยสบาย เดี๋ยวเราจะติดรถเที่ยวสุดท้ายออกไป" รุ่งไม่เคยสำรวจห้องพักนี้เลย หลังจากให้เพื่อนอัจฉริยะเข้ามาพัก ไม่รู้ว่ามอแกนซุกซ่อนอะไรน่าประหลาดใจไว้ในห้องอีก เขาถือวิสาสะเปิดลิ้นชัก สมุดเปียกน้ำเล่มหนึ่ง ถูกวางไว้ด้านบนสุด รุ่งหยิบสมุดเล่มนี้ขึ้นมา นี่คงเป็นสมุดเล่มที่มอแกนซุกไว้อยู่ที่ข้างหลัง ไม่ยอมทิ้งไปกับหนังสือโป๊ มันเป็นสมุดจดธรรมดา รุ่งเปิดข้างในออกมาดู มันคือเล็คเชอร์วิชาเรียน มีลายมือของมอแกนอยู่เต็มทั้งเล่ม หน้าปกด้านใน มีรูปวาดด้วยปากกา เป็นรูปนักเรียนชายตัวสูงในชุดกางเกงนักเรียนขาสั้น ยืนคู่กับ นักเรียนชายอีกคนที่ตัวเตี้ยกว่า แต่ผมหยิก ด้านบนของนักเรียนตัวสูง มีลายมือเขียนว่า 'รุ่ง' แล้วลูกศรชี้มาบนหัว ข้างล่าง เป็นลายมือมอแกน เขียนว่า "รุ่งโรจน์... นายคือฮีโร่ของเรา" 4 กุมภาพันธ์ 2541 รุ่งปิดสมุด แล้ววางไว้ในลิ้นชักเหมือนเดิม ปิดลิ้นชัก ความคิดหนึ่งแล่นเข้ามาในสมอง 'มอแกน ! เราจะทิ้งนายลงได้ยังไงล่ะ ?' เขาเปิดประตู เดินออกจากห้อง หยุดยืนที่ระเบียง หัวเราะกับตัวเองเบา ๆ มีคำถามหนึ่งที่เกิดขึ้นในใจวนเวียนถามซ้ำซากอยู่หลายครั้ง ไม่เคยได้คำตอบที่น่าพอใจซักที เขากดโทรศัพท์หาเพื่อนรัก ปลายทางรับสาย รุ่งทักขึ้น "โหล วิทย์ ! มีเรื่องถามมึง มึงฉลาดกว่ากูเยอะ มีเรื่องที่กูคิดแทบตาย คิดไม่ออก จนวันนี้ กูไม่รู้จะไปหาคำตอบจากไหน รัฐบาลไหนก็คงจะให้คำตอบนี้กับกูไม่ได้ แต่กูจะถามมึง มึงน่าจะตอบกูได้" "อือ... ! มีอะไรว่ามา" "กูอยากถามว่า ไอ้มอแกนมันจบปริญญาตรีได้ยังไงวะ ?" เสียงหัวเราะร่วน ดังมาจากปลายทางทันที "ฮ่า ๆๆๆๆ เอิ๊ก ๆๆๆ ฮ่า ๆๆๆๆๆ !" __________________________________________________________________________________________ โดย วีรยาติ กลับขึ้นด้านบน สมัครสมาชิก เว๊บบอร์ดที่นี่ (หากไม่สมัครสมาชิก จะโหวต หรือ แสดงความคิดเห็นไม่ได้) และ อ่าน หรือ แสดงความคิดเห็นที่นี่ |
|||||||
|
|
|||||||
 |
|||||||
 |
|||||||
