 |
| ||||||
| |||||||
ออดี้ A4 สีขาวนวล วิ่งบนถนนยกระดับราชชนนี มุ่งหน้าไป มหาวิทยาลัยมหิดล ศาลายา หงส์ในชุดกระโปรงชุดสีน้ำเงิน แต่งหน้าอ่อน ๆ โทนชมพู ใส่เจลแล้วเป่าผมให้เป็นลอน ดูคล้ายเด็กสาวแรกรุ่น นั่งอยู่เบาะหน้าคู่กับโชเฟอร์ผู้บริหารหนุ่ม "คุณหงส์เคยไปที่ศาลายาหรือยังครับ ?" ตุ๊กตาหน้ารถกลับหัวเราะ "หงส์สิต้องถามคุณธรรม์ว่า คุณธรรม์เคยไปหรือยัง ? หงส์มาดูดนตรีที่นี่บ่อยค่ะ" "อ้าวเหรอครับ ? ผมไม่เคยไปหรอก ครั้งนี้เป็นครั้งแรก ที่นี่จัดคอนเสิร์ตบ่อยเหรอครับ ?" หงส์พยักหน้า "ค่ะ ! วิทยาลัยดนตรีนี่คะ เค้ามีห้องออดิทอเรี่ยมโดยเฉพาะ บรรยากาศดี คนไม่เยอะมาก" ธรรม์พยักหน้ากับความรู้ใหม่ที่เขาไม่เคยสนใจมาก่อน "วิทยาลัยดนตรี ? สอนเฉพาะดนตรีเลยเหรอครับ ? มิน่า เค้าถึงมีคอนเสิร์ตที่นี่" "ค่ะ ! วิทยาลัยดุริยางคศิลป์มหิดล สอนเฉพาะดนตรี หงส์ชอบมาถ่ายรูปที่นั่น ร่มรื่นดี คุณธรรม์ได้บัตรคอนเสิร์ตนี้มาได้ยังไงคะ ?" "บริษัทในเครือไตรสรณ์ ร่วมเป็นสปอนเซอร์ครับ เลยได้บัตรฟรีมา ช่วงนี้มีบัตรคอนเสิร์ตเข้ามาเยอะ ที่ซีดาร์ก็จะมีคอนเสิร์ตของมิกซ์ ถ้าคุณหงส์สนใจ ผมหาให้ได้ แต่ท่าทาง คงไม่ชอบดนตรีป๊อปทั่วไป" ตุ๊กตาหน้ารถหัวเราะ "คุณธรรม์ต่างหากล่ะ คงไม่ชอบดนตรีป๊อปทั่วไป หงส์ฟังอะไรก็ได้ค่ะ คุณธรรม์จำครั้งที่แล้ว ที่พาหงส์ไปถ่ายรูปในสนามกอล์ฟทอสคาน่าวัลเลย์ คุณปัญจะวิทย์เชิญเราให้ไปเที่ยววัด หงส์จำไม่ได้ว่าวัดอะไรคะ ?" โชเฟอร์นึกถึงเหตุการณ์นั้นเมื่อปลายปีที่ผ่านมา "ไม่ใช่วัดครับ เป็นสถานปฏิบัติธรรมอารยะเมตตาจิต อยู่ที่โคราช" หงส์ทวนชื่อซ้ำ "สถานปฏิบัติธรรมอารยะเมตตาจิต โคราช ! คุณธรรม์เคยไปมาหรือยังคะ ?" โชเฟอร์สั่นหัว "ไม่เคยครับ ! คุณหงส์สนใจจะไปปฏิบัติธรรมเหรอครับ ?" "เปล่าค่ะ ! คุณปัญจะวิทย์เล่าว่า ที่นั่นสวยมาก อากาศดี สถานที่สร้างอย่างทันสมัย หงส์แค่คิดว่าจะไปหาสถานที่ถ่ายรูปใหม่ ๆ แค่นั้นเอง ท่าทางคุณปัญจะวิทย์คงจะสนใจเรื่องปฏิบัติธรรมมากนะคะ ถึงชวนเราไปที่แบบนั้น" "ไม่รู้เหมือนกัน ไม่เคยได้คุยกันเรื่องส่วนตัวขนาดนั้น แต่ถ้าคุณหงส์อยากไป ก็ไม่ยาก" หงส์พยักหน้า "ค่ะ ! ไว้มีโอกาสค่อยว่ากัน" ธรรม์พูดขึ้นลอย ๆ "นึกถึงเฉิงตู !" หงส์น้อยอมยิ้มเมื่อได้ยิน **********************************************************************
ออดี้สีขาว ส่งสาวสวยชุดน้ำเงิน ลงที่หน้าอาคารภูมิพลสังคีต แล้วโชเฟอร์จำเป็นต้องวนไปหาที่จอดรถในจุดอื่น เสียงเรียกจากโทรศัพท์ดังเข้าผ่านสัญญาณบลูทูธมาออกที่ลำโพงวิทยุรถยนต์ ธรรม์กดปุ่มรับสาย "ฮัลโหล ! ธรรม์ กูเอง วัฒน์" เสียงปลายทางดังออกลำโพง "เออ วัฒน์ ! โทษทีเมื่อกี๊ไม่สะดวกรับสาย" โชเฟอร์พูดไป ตาก็มองข้างทาง สอดส่ายหาที่ว่างเพื่อจอดรถ "แล้วตอนนี้คุยได้หรือยัง ? ตกลงเรื่องน้องหงส์ จะว่าไง ?" "กูถามเค้าแล้ว ท่าทางเค้าไม่สนใจงานนั้น มันใช้เวลาเยอะเกินไป เหมือนกับต้องใช้เวลาทั้งวันเลย เค้าคงไม่สะดวก" "โอเค ! งั้นไม่เป็นไร กูจะได้หาคนอื่น ทีแรกนึกว่าได้น้องหงส์ก็ดี ฝีมือถ่ายรูปเชื่อได้ คนกันเอง อนาคตเพื่อนสะไภ้" เสียงวัฒน์หัวเราะร่าหลังจบประโยค "เฮ่ย ! ซี้ซั้วพูด ! ยังไม่ได้เป็นอะไรกัน อย่าพูดไป" เพื่อนสนิทตอบกลับ "ไม่ได้พูดกับใคร ก็พูดกับมึงเท่านั้น ตกลงมึงจีบเค้าไม่ติด หรือ เค้าจีบมึงไม่ติด ทำงานตำแหน่งอย่างมึงน่าจะมีแต่สาว ๆ มาจีบ มึงอย่าเล่นตัวมาก หรือถือว่า ชายแท้ ๆ มีน้อยกว่าหญิงแท้ ๆ ?" ธรรม์หัวเราะ "เปล่า ! สำหรับคนนี้ไม่ใช่แบบนั้น เค้าไม่ใช่ผู้หญิงที่ไล่จีบผู้ชายแน่ ๆ" "เออ ! ดูก็รู้แล้ว แล้วมึงไม่ชอบเค้าหรือไง ? สวยก็สวย เก่งก็เก่ง" ธรรม์เบี่ยงรถเข้าเทียบจอดข้างถนนในพื้นที่ขาวแดงชั่วคราว แล้วเปิดไฟกระพริบ "วัฒน์ มึงเคยได้ยินเรื่องคนหลายบุคลิกหรือเปล่า ?" "แบบฆาตกรโรคจิตเหรอ ? น้องหงส์น่ะเหรอ หลายบุคลิก ?" "ใช่ ! แต่ไม่ใช่โรคจิต แต่เค้ามีหลายบุคลิก" "เป็นไง ? ไหนเล่ามาซิ" ธรรม์นึกถึงวันแรกที่ได้เจอกับสาวสวยที่ชื่อหงส์ "ครั้งแรกที่กูเจอน้องในงานวันเกิดคุณย่า น้องเค้าใส่ชุดราตรีสีแดง รองเท้าส้นสูง แต่งหน้า เกล้าผม ใส่น้ำหอม ภาษาดี รสนิยมดี ดูมั่นใจ นั่นเป็นบุคลิกแบบแรกที่กูเห็น ตอนกูไปเฉิงตู น้องหงส์ไปรอรับกู กูเดินอยู่ในโถงผู้โดยสารจำน้องเค้าไม่ได้ จนน้องเค้าเดินเข้ามาถึงตัว เรียกชื่อกู วัฒน์หัวเราะ "เฮ่ย ! เค้าไปทำศัลยกรรมหน้ามาหรือไง ?" "เค้าแต่งตัวในชุดเสื้อแจ็คเก็ตหนังสีดำ กางเกงหนังสีดำ ปล่อยผมยาว ไม่แต่งหน้า เหมือนกับเด็กวัยรุ่นธรรมดา ๆ คนนึง มีอยู่วันนึง เป็นวันหยุด เค้าพากูเที่ยว ตั้งแต่เช้า ยันสี่ทุ่ม คุยกันทั้งวัน สนุกมาก ไม่รู้สรรหาเรื่องอะไรมาคุย คือ... อยู่ที่เฉิงตูกับน้องหงส์ เหมือนกับอยู่ในสวรรค์กับเทพธิดา" "อือ !" สายปลายทางตอบมา เพื่อเป็นการยืนยันว่า ยังฟังอยู่ "แต่พอกลับมาเจอกันอีกครั้งที่กรุงเทพ ฯ เค้าดัดผมใหม่ ใส่ชุดเปิดคอลึก กระโปรงสั้น แต่งหน้าเฉี่ยว ๆ ครั้งแรกที่เห็นเค้าในทรงผมใหม่ กูก็จำเค้าไม่ได้ แปลกมาก ผู้หญิงคนอื่น เวลาเปลี่ยนทรงผม มันไม่เปลี่ยนไปมากหรอก แต่น้องหงส์ เวลาเธอเปลี่ยนลุค เหมือนกับเธอเปลี่ยนเป็นคนละคนได้เลย บุคลิกนี้ เซ็กซี่ เปรี้ยว เวลาคุยกับเค้า เค้าจะยิ้ม แต่ไม่หัวเราะ" วัฒน์ฟังพลาง หัวเราะหึ ๆ ไปพลาง "อือ ! กรณีศึกษาว่ะ กูก็ไม่เคยเจอ อยากเห็นเหมือนกัน มึงน่าถ่ายรูปมาให้กูดู" "ใช่ ! ถ้ากูถ่ายรูปให้มึงดู มึงจะตกใจว่า นี่คือผู้หญิงคนเดียวกันเหรอ ? รูปในแต่ละมุมของเค้า ก็ไม่เหมือนกัน บางมุมเหมือนเด็กใส ๆ น่ารัก บางมุม เหมือนเด็กเปรี้ยวที่ไม่ใช่คนเดียวกันกับคนเดิม" "มึงคิดไปเองหรือเปล่าวะ ? รูปถ่ายต่างมุม มันก็ต้องให้อารมณ์ต่างกันอยู่แล้ว" "ไว้ให้มึงดูรูปเองดีกว่า กูมีเก็บไว้อยู่พอสมควร นี่ยังไม่หมด ลุคที่สาม คือ เธอตัดผมแล้วซอยสั้น แต่งหน้าอ่อน ๆ ใส่น้ำหอมเปลี่ยนกลิ่น แล้วก็ไม่ค่อยพูด บุคลิกนี้ ก็แปลกดี แต่วันนี้ น้องเค้ามาใหม่อีกแล้ว ! แต่งหน้าทำผม ใส่ชุดเป็นกระโปรงเหมือนเด็กมัธยม ใส่น้ำหอมกลิ่นใหม่ ไม่ซ้ำเดิม แล้วทั้งยิ้ม ทั้งหัวเราะ ไม่เหมือนครั้งก่อนที่เจอกัน เค้าทำให้กูเซอร์ไพรส์อีกครั้งจนได้" วัฒน์หัวเราะอีกครั้ง "ฮ่า ๆๆๆ กูว่ามึงน่ะคงหลงน้องเค้าจนบ้าไปแล้ว ใครกันวะ เปลี่ยนทรงผม เปลี่ยนชุด แล้วยังเปลี่ยนวิธีการพูดจาตามไปด้วย ? มันจะมีใครเป็นแบบนั้น ? ตกลงนี่มึงคงกลัวน้องเค้าไปเลยหรือไง ?" "เปล่า ! ที่แย่ คือ ตรงกันข้ามว่ะ ! กูกลับทึ่งในตัวของเค้า เหมือนกับว่า กูได้รู้จักเค้าไม่หมดซักที" "อือ... ! ไอ้นี่ชอบของแปลก แต่มันต้องมีบุคลิกนึง ที่เป็นตัวตนของน้องเค้าจริง ๆ มึงต้องดูออกสิว่าบุคลิกตอนไหน" ธรรม์นึกสักพัก "ไม่แน่ใจว่ะ !" 'ปี๊ด ๆๆๆ' เสียงนกหวีดดังมาจากท้ายรถ ธรรม์หันหลังไปมอง เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย เดินมาโบกให้เขาเคลื่อนรถออกจากจุดนั้น "เฮ่ย วัฒน์ ! กูวางสายก่อน เดี๋ยวต้องไปหาที่จอดรถใหม่ แล้วค่อยโทรคุยกัน" ธรรม์เคลื่อนรถออกจากริมถนน เขามองไม่ออกจริง ๆ ว่าตัวตนจริง ๆ ของหงส์น้อยผู้นี้ เป็นอย่างไร แต่ หากเป็นไปได้ เขาขอให้เธอมีตัวตนเหมือนกับครั้งที่เขาได้พบเธอที่เฉิงตู **********************************************************************
"ถนนสายนี้โรแมนติคมาก เหมาะสำหรับเราสองคนจริง ๆ" เขาพูดแล้วหัวเราะ สายตามองไปที่ทางเดินพื้นปูน ๆ ที่มีต้นไม้สูงขึ้นขนาบสองข้างทางเดิน ดูร่มรื่น ริมทางเดินมีเสาไฟแรงเทียนเปิดอยู่เป็นระยะ เธอถามกลับ "สำหรับเราสองคน เพื่อทำอะไรเหรอ ?" "เพื่อมาเรียนชกมวยมั้ง ?" เขาตอบเชิงประชดประชัน คำตอบของเขาทำให้แคลร์หัวเราะ "เรามากันตั้งสี่คน มันคงต้องมีถนนที่เหมาะสำหรับคนสี่คนบ้างสินะ ที่นี่" รุ่งทำสีหน้าหมดอารมณ์ ยืนคอตก ทำจมูกหึ่ง "เธอนี่ไม่โรแมนติคเอาเสียเลย ! เห็นถนนแบบนี้แล้วยังไม่มีอารมณ์อ่อนไหว" แคลร์เดินนำหน้าเข้าไปในทางเดิน แล้วหันหลังกลับมา "มาสิ ! อยากอ่อนไหวนัก ก็เดินตามมา" รุ่งรีบก้าวเท้าตามสาวอินเดียนไป "เราเดินไปหาที่หลบสกลกับซูดีกว่า โน่น ! เดินเข้าไปในพงมืด ๆ นั่นเลย" เขากระเซ้าเธอเล่น ชี้มือเข้าไปในข้างทางซึ่งมืดมิด แคลร์ยิ้มเห็นฟันขาว เธอตอบกลับ "ถ้าจะเซอร์ไพรส์พวกเขา ฉันว่าเราสองคนเรียกรถแท็กซี่ กลับบ้านเลยดีกว่า" รุ่งหัวเราะเสียงดังลั่น "ฮ่า ๆๆๆ แคลร์ ! เธอมันตัวแสบจริง ๆ" รุ่งมองข้ามไหล่แคลร์ เห็นสาวในชุดกระโปรงสีน้ำเงิน เขาจำได้ทันทีว่า นั่นคือแขกคนสำคัญของฟันปาร์ค หนุ่มทะเล้น รีบเดินตรงมาที่แคลร์ "แคลร์ ! เราเดินออกไปจากที่นี่ดีกว่า ไม่ปลอดภัยแล้ว ฉันต้องหลบคู่กรณี" พูดจบ เขาก็ฉุดข้อมือแคลร์ เดินออกจากทางเดิน เข้าไปทางอาคารออดิทอเรียม "เราต้องหนีใครเหรอ โรมิโอ ?" "คุณผู้หญิงที่เป็นแขกวีไอพีของฟันปาร์ค เมื่อกี๊ฉันเห็นเธอยืนอยู่ที่ข้าง ๆ ตึกนั่น" รุ่งเลือกที่จะพาแคลร์เดินมายืนหลบอยู่ข้างกำแพงติดกับบันได เขาพูดกับแคลร์ "เธอลองโผล่หน้าออกไปสิ เห็นผู้หญิงใส่กระโปรงสีน้ำเงิน ที่คอมีผ้าขาว ๆ ตรงนี้น่ะ เห็นมั้ย ?" สาวอินเดียนชะโงกหน้าพ้นกำแพงออกไป เธอพยักหน้า "เห็น ! แต่นั่นไม่ใช่แขกวีไอพีที่ฉันเจอวันนั้น ! เธอหมายถึงแขกคนไหนกันแน่ ? "ฉันหมายถึงคุณหงส์ แขกวีไอพีที่เธอพาไปขึ้นเอ็กซคลูซีฟไรด์นั่นไง" "หน้าตาไม่เหมือนกันเลย เด็กคนนี้น่าจะอายุน้อยกว่าแขกวีไอพีคนนั้นสักสองสามปีได้" รุ่งโผล่หน้าไปดูบ้าง "จะไม่ใช่ได้ยังไง นั่นแหละคือแขกวีไอพีคนนั้น คนเดียวกัน ทำไมเธอถึงจำไม่ได้ ?" แคลร์หันกลับมาเถียง "ไม่ใช่แน่ ๆ คนนี้เตี้ยกว่าคนนั้นตั้งเยอะ รูปร่างหน้าตา ก็ไม่เหมือนกันเลย เธอสายตาสั้นหรือเปล่ารุ่ง ? ว่าแต่... เธอมีปัญหาอะไร ถึงต้องหลบเขา ?" รุ่งบ่นเป็นภาษาไทย "ทำไมมันต้องบังเอิญมาเจอกันที่นี่ด้วยนะ ?" เขาพูดกับแคลร์ "เดี๋ยวเราสองคน เข้าไปหาที่นั่งก่อนเลยดีกว่า เข้าทีหลังจะเป็นจุดเด่น แล้วโทรให้สกลกับซูเข้าตามไป" รุ่งเดินออกจากหลืบกำแพง สาวกระโปรงน้ำเงินยืนอยู่ข้างหน้า "สวัสดีค่ะ พี่รุ่ง !" รุ่งตกใจ ร้องเสียงหลง "จ๊าก !" คนรอบข้างหันมามอง เลอหงส์หัวเราะคิกคัก เธอยกมือทักสาวอินเดียน "ไฮ แคลร์ !" แคลร์เพ่งมองสักครู่ แล้วทำตาโต เธออุทานทันที "Oh my God !..." สาวอินเดียนเดินเข้าไปจับมือกับหงส์ "ขอโทษด้วย ! ฉันจำคุณแทบไม่ได้เลย คุณดูเด็กลง แล้วก็สวยขึ้นในชุดนี้" รุ่งบ่นพึมพำเป็นภาษาไทย "ก็กูบอกแล้วไง ว่ากูจำได้ กูจำได้ !" __________________________________________________________________________________________ โดย วีรยาติ กลับขึ้นด้านบน สมัครสมาชิก เว๊บบอร์ดที่นี่ (หากไม่สมัครสมาชิก จะโหวต หรือ แสดงความคิดเห็นไม่ได้) และ อ่าน หรือ แสดงความคิดเห็นที่นี่ |
|||||||
|
|
|||||||
 |
|||||||
 |
|||||||
กูมองหน้าค่อยจำได้ว่านี่คือน้องหงส์"
น่ารักไปอีกแบบ เวลาอยู่กับเค้าที่เฉิงตู เค้าเหมือนกับเป็นเด็กวัยรุ่นคนนึง ยิ้มง่าย หัวเราะง่าย 