สั่งซื้อ หนังสือนิยาย 'หมอเถื่อน' รวมเล่มฉบับแรก ราคา 380 บาท

เสียงเพลงท่อนสุดท้าย จบลงอย่างงดงาม เสียงปรบมือดังขึ้นทั่วบริเวณสนามหญ้า

ต้นเดินเข้ามาหาวิ

"วิ... พี่รุ่งเล่นกีต้าร์สุดยอดเลย"

วิพยักหน้า

"แหงล่ะ พี่รุ่งของน้องวิซะอย่าง"

รุ่งค่อย ๆ ว่างกีต้าร์ลง แล้วยืนขึ้น ยกมือไหว้ผู้ชม แล้วคว้ากีต้าร์ หันหลังกลับ กำลังจะเดินไปทางหลังเวที

พิธีกรรีบทักขึ้น

"เดี๋ยวสิครับ คุณไดโสะ แหม เสร็จกิจ แล้วจะทิ้งสาวเลย ช่วยพาสาวที่สวยที่สุดคนนี้ ลงจากเวทีด้วยครับ"

รุ่งหันกลับ เดินมากลางเวที แล้วรอฝน

สองคนเดินเข้าไปหลังเวทีด้วยกัน

"ขอเสียงปรบมือ ให้กับ คุณฝน และ คุณไดโสะอีกครั้งครับ"

รุ่งวางกีต้าร์คืนที่หลังเวที แล้วถอดหน้ากาก หันมาหาคู่กรณี

"นี่ อยากตายหรือไงฝน ? มาแกล้งเราอย่างนี้"

ฝนหัวเราะ

"แค่นี้ จะเล่นให้ถึงตายเลยเหรอ ?"

"คุณรุ่ง" เสียงวัลภาทักขึ้น

รุ่งหันมาทางต้นเสียง

"ภาค่ะ วัลภา เลขาของคุณมัณฑนา"

"อ้อ ครับ พี่ภา" รุ่งยกมือไหว้

"คุณรุ่ง ทำไมต้องแต่งตัวเป็นพนักงานเสิร์ฟด้วยคะ ?"

"อ๋อ... เสื้อผมขาดครับ เค้าเลยเอาเสื้อกั๊กมาให้ใส่ทับ จะได้มองไม่เห็นรอยขาด"

รุ่งสังเกตเห็นดวงตาที่แดงก่ำของวัลภา

"พี่ภา ถูกอามัณต่อว่าเหรอครับ ที่เห็นผมในชุดนี้ ?"

วัลภาพยักหน้า

"ค่ะ คุณรุ่งไม่ควรอยู่ในชุดนี้ จริง ๆ ภาต้องเป็นคนเตรียมชุดให้คุณรุ่ง แต่ภาก็พลาดไป"

"พลาดยังไงครับ ? ผมแต่งตัวยังไง มันน่าจะเป็นเรื่องของผม ทำไมต้องมีคนแต่งตัวให้ ?"

"คุณมัณอยากให้เตรียมให้ทุกอย่างเหมาะสมกับคุณรุ่งค่ะ"

รุ่งเริ่มมีอารมณ์

"ถ้าผมไม่เหมาะสม เชิญผมมางานทำไม ?"

วัลภาตกใจที่ได้ยินน้ำเสียงรุ่งที่เปลี่ยนไป

"ภาขอโทษค่ะ คุณรุ่ง ภาเองที่พลาดไป จริง ๆ ภาต้องอธิบายรายละเอียดให้คุณรุ่งฟังก่อน แต่ภาก็ละเลยไปเอง"

"พี่ภาหยุดพูดว่าตัวเองผิดได้แล้ว พี่ภาไม่ได้ผิด เพราะพี่ภาพยายามพูดแล้ว แต่ผมไม่เชื่อเอง แล้วผมก็จะไม่ทำตามนั้นด้วย เพราะมันไร้สาระมาก ถ้าคิดว่าผมจะทำให้ครอบครัวเสื่อมเสีย ทิ้งผมไว้เหมือนเดิมดีกว่ามั้ง"

น้ำตาไหลออกจากเบ้าตาของวัลภา

รุ่งกลับเป็นฝ่ายที่ตกใจ

"พี่ภา พี่ภา ผมขอโทษ ผมไม่ได้โมโหพี่ภานะครับ พี่ภาไม่ผิดนะ พี่ทำตามหน้าที่แล้ว เรื่องนี้ ผมเป็นคนก่อปัญหา ให้อามัณคุยกับผมเองดีกว่า"

"ภาก็รู้ว่าจริง ๆ คุณรุ่งก็ลำบากใจ แล้วภาก็ทำใจไว้แล้ว ช่วงนี้ภาก็เครียดเรื่องงานอื่น ๆ ด้วย ภาไม่เป็นไรค่ะ"

รุ่งหัวเราะเบา ๆ

"ทำงานกับอามัณนี่เครียดมากเลยใช่มั้ยครับ ?"

วัลภากำลังซับน้ำตาด้วยผ้าเช็ดหน้าตัวเอง เธอพยักหน้า

"ก็ ค่ะ คุณมัณเป็นคนเก่งมาก แล้วก็เพรสเช่อร์คนเก่ง แต่เธอก็รักลูกน้องนะคะ แต่ภาเองอาจจะยังไม่เก่งพอ งานนี้เสร็จ ภาก็คงจะขอย้ายไปทำส่วนอื่น"

รุ่งพยักหน้า

"อือ.. ครับ ผมเข้าใจ แล้วพี่ภาชอบทำงานกับอามัณหรือเปล่าล่ะ ?"

เธอพยักหน้า

"ค่ะ จริง ๆ ภาชอบคุณมัณ คุณมัณเป็นต้นแบบของภาเลย เธอเป็นผู้หญิงที่ทำงานเก่ง ฉลาด เก่งว่าผู้ชายหลายเรื่อง อยู่ใกล้ ๆ เธอแล้วได้ความรู้มาก"

รุ่งกลับหัวเราะ

"โธ่เอ๊ย ... พี่ภา ถ้าพี่ภาชอบอามัณนะ อย่าย้ายเลย การที่ได้ทำงานกับคนที่เราชื่นชม แล้วเค้าก็รักลูกน้องด้วย พี่ภาโชคดีแล้ว กะอีแค่พลาดทีเดียว ผมเชื่อว่าอามัณจะไม่ทำอะไรพี่ภาหรอก แล้วพี่ภาจะไปหาเจ้านายที่ไหนที่เก่งกว่าอามัณ ผมว่าเสร็จงานนี้แล้ว ทุกอย่างก็ไม่มีอะไร อังเคิ่ลร็อบเคยสอนผมว่า if it doesn't kill you, it only makes you stronger. หมายถึง ถ้าไอ้ที่เราผ่านมาน่ะ มันไม่ทำให้เราถึงกับตาย เราจะแกร่งขึ้น"

เธอพยักหน้า

"งั้นผมขอตัวก่อนนะพี่ภา ขอตัวควงสาวสวยไปเดินเล่นก่อน"

เขาหันมาพยักหน้ากับฝน แล้วเดินลงจากหลังเวที

วัลภายืนสูดลมหายใจลึก ๆ

คุณรุ่งโรจน์... อายุเพียงยี่สิบหกปี แต่ให้คำแนะนำที่เปี่ยมไปด้วยวุฒิภาวะเกินวัยจริง ๆ

************************************************************************************************* 

1,<อ่านหน้า>3 , 4
นิยาย 'หมอเถื่อน' รวมเล่มฉบับแรก เปิดให้จองแล้ว กดที่นี่