สั่งซื้อ หนังสือนิยาย 'หมอเถื่อน' รวมเล่มฉบับแรก ราคา 380 บาท

รุ่งนำฝน จากหลังเวที เดินตามทางเดินเล็ก ๆ เขาต้องการจะอ้อมกลับไปที่บริเวณซุ้มอาหาร โดยไม่ต้องผ่านสนามหญ้า

ทางเดินคดเคี้ยวนำทั้งสองคนมาถึงบริเวณหน้าเรือนคนงาน บริเวณนี้มีแสงไฟสีเหลืองส่องสว่างพอให้มองเห็นทาง

จู่ ๆ เขาก็หยุดเดิน แล้วหันกลับมา

"ฝน เรามีอะไรจะสารภาพ"

ฝนหยุดเดิน เธอมองหน้าเขา ลมหนาวเอื่อย ๆ โชยมา พัดกลิ่นน้ำหอมจาง ๆ จากตัวเขามาถึงจมูกเธอ

"อะไรเหรอ ?"

"มันอาจจะตลกนะ ฝนอาจจะคิดไม่ถึง แต่มันก็เป็นไปแล้ว"

คำพูดของเขา ทำให้หัวใจเธอเต้นแรง

"จะสารภาพอะไร ?"

"เราคิดว่า เรา.... หลงทางอะ !"

"หา ! ? หลงทางในบ้านตัวเอง ?" พูดแล้วเธอก็หัวเราะ

รุ่งหันไปมองรอบข้าง

"อือ... ไอ้บ้านนี่มันก็ใหญ่เหลือเกิน มาตอนกลางวันก็ยังเคยหลงเลย นี่มืดซะขนาดนี้"

ฝนหัวเราะเบา ๆ

รุ่งหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา กดหาเบอร์ญาติผู้น้อง

"วิ พี่รุ่งนะ พี่รุ่งอยู่ที่หน้าที่พักของคนงานอะ จะหาทางกลับไปตรงสนามหญ้ายังไง ? แถวนี้ไม่มีคนอยู่เลย.. โอเค ได้ ๆ งั้นจะรอตรงนี้"

รุ่งกดตัดสายแล้ว

"รอตรงนี้ก่อน เดี๋ยวน้องวิเดินมารับ"

ฝนมองขึ้นไปบนฟ้า ท้องฟ้าโปร่งเห็นดาวดวงเล็ก ๆ เป็นกลุ่ม พระจันทร์คืนนี้แหว่งเป็นเสี้ยว

รุ่งมองกระโปรงชุดที่ฝนใส่

"อือ... วันนี้มีบุญ ได้ยืนคุยกับสาวที่เริ่ดที่สุดในงานไฮโซ"

ฝนมองชุดตัวเอง แล้วยิ้ม

"นายไดโสะ นายเล่นกีต้าร์ได้เก่งจังเลย เพื่อนคนนั้น เค้าเอานาฬิกาเธอไปเหรอ ?"

รุ่งพยักหน้า

"อือ... แต่ จริง ๆ เราให้เค้าเอง นาฬิกานั้น มันเป็นเรือนเดียวที่เราใส่มาตั้งแต่เด็ก แต่ดันให้เค้าไปแล้ว ถ้าไม่ใช่เรือนนั้น ก็คงไม่ใส่เรือนไหนอีก"

"นาฬิกาทำด้วยอะไร ? ทำไมถึงต้องรักมันขนาดนั้น ?"

"มันแค่นาฬิกาไซโก้ธรรมดา ทำด้วยอะไรก็ไม่สำคัญ สำคัญที่คนที่ให้มาต่างหาก"

ฝนพยักหน้า

"รักเค้ามากเหรอ คนที่ให้นาฬิกามาน่ะ ?"

รุ่งพยักหน้า

"รักดิ พ่อเราให้มาเอง"

"อ้าว แล้วเอานาฬิกาที่พ่อให้มา มาให้คนอื่น ?"

รุ่งหัวเราะ

"อือ... ความจริงเรื่องมันยาวกว่านั้น อยากฟังมั้ยล่ะ ?"

"อยากเล่ามั้ยล่ะ ?"

"ได้ เริ่มเรื่องตั้งแต่สมัยที่พระพุทธเจ้าพระนามว่ากกุสันโธ..."

"พอ ๆ ถ้าเริ่มยังงี้ อย่าเล่าเลย เกรงใจ"

รุ่งหัวเราะ เขาถามขึ้น

"แล้วเพื่อนฝนล่ะ ?"

"เสกน่ะเหรอ เค้าคุยอยู่กับเพื่อน ๆ กลุ่มจ๊อด"

"อ้อ... กลุ่มหลานชายคนโตของคุณย่าเฉลานั่นเอง เค้าอุตส่าห์เชิญเองเลยนะ ไม่มาก็นับว่าเสียน้ำใจ" รุ่งกระเซ้าเธอเล่น

ฝนทำหน้าย่น เธอคิดว่ารุ่งอาจจะเข้าใจความหมายที่ไม่ตรงกับที่เธอต้องการจะสื่อ

"หลานชายคนโตที่ฝนพูดถึง คือ รุ่ง"

นายจอมกวน อมยิ้ม

ฝนมองหน้ารุ่ง เธอยังคิดว่า เขายังไม่มั่นใจว่า เธอมาในงานนี้เพราะใคร

"ฝน มางานนี้ เพราะน้องสาวของรุ่งเชิญฝน ไม่ใช่เพราะจ๊อด"

คำพูดซื่อ ๆ ของฝน ทำให้รุ่งประหลาดใจ รอยยิ้มกว้างปรากฏบนใบหน้าเขาทันที

"อ้าว ฝนไม่บอก ไม่งั้นจะให้ทอมไปรับ"

"ไม่ต้อง ถ้าเสกไม่ไปรับ ฝนก็หาทางมาได้ ถ้าจะมา"

"อือ... แล้วเสก เค้า... เค้า รู้หรือเปล่าว่าฝนได้รับบัตรเชิญจากน้องวิมาก่อน"

"ไม่รู้ ฝนไม่ได้บอก"

รุ่งพยักหน้าหงึก ๆ

"อือ... แล้ว เค้า.... เค้า..."

ฝนยิงคำถามตรงแสกหน้า

"ทำไม ? หึงเหรอ ?"

รุ่งผงะหัวกลับ

"โอ้ย... ทำไมถามตรงจัง ? ท่าทางเราเหมือนยังงั้นเหรอ ?"

"ไม่รู้ ใครจะไปรู้ ก็เห็นถามเยอะ"

"แล้วเรามีสิทธิ์หึงฝนได้เหรอ ?"

ฝนหัวเราะหึ ๆ

"ก็ถ้ายังไม่ได้เป็นอะไรกัน ก็คงไม่ได้"

"แล้วถ้าเป็นล่ะ ?"

ฝนเอียงคอ มองหน้า

"เอ๊ะ ! จะเอายังไง ?"

"ไม่รู้จะเอายังไง แล้วฝนล่ะ จะเอายังไง ?"

"หมายความว่ายังไง ? จะเอายังไง ?"

"อ้าว ! ก็ฝนเป็นคนถามก่อน ว่าจะเอายังไง ?"

ฝนสั่นหัว

"คุยกับรุ่งไม่รู้เรื่อง เมากีต้าร์แล้วมั้ง"

"เหอ ๆๆ อือ ท่าจะงั้น งั้นเราถามฝนว่า ฝนไม่เกลียดเราแล้วใช่หรือเปล่า ?"

ฝนมองหน้า

"อะไรกัน ? ที่เจอกันที่ฟันปาร์ค ท่าทางฝนเหมือนกับยังเกลียดรุ่งอยู่เหรอ ?"

รุ่งพยักหน้า

"อือ... รู้ แต่เราหมายถึง ว่า ไม่เกลียด แล้วเฉย ๆ ไปเลย หรืออะไร ประมาณนี้"

ฝนก้าวขา ยืนเผชิญหน้ากับบริกรหนุ่ม

"จะถามอะไร ก็กล้า ๆ ถามมาเลย"

รุ่งยกมือเกาหัว

"เอางี้ ฝนคิดว่าเราจะถามอะไร ฝนก็ตอบ ๆ มาเลยแล้วกัน"

"อือ... รุ่งอยากรู้ว่าฝนคิดกับรุ่งยังไง ใช่มั้ย ?"

รุ่งยิ้ม พยักหน้าหงึก ๆ แล้วมีท่าทางเขิน

"ในจำนวนเพื่อนผู้ชายที่ฝนรู้จักมา ตอนนี้ฝนชอบรุ่งมากที่สุด..."

รุ่งกำมือทุบหน้าอกตัวเอง แล้วก้มตัวลง ทำท่าจะกระโดด

ฝนท้าวสะเอว ยืนจ้อง

รุ่งหยุดทะเล้นทันที

"โอเค.. ฝนพูดต่อให้จบเถอะ"

"ฝนไม่เคยมีเพื่อนผู้ชายที่อยู่ด้วยแล้วรู้สึกสบายใจ รุ่งเป็นคนแรกที่ฝนรู้สึก ฝนคิดว่า น่าจะเรียกว่า ไว้ใจมากกว่า"

รุ่งเริ่มบิดตัวไปมาช้า ๆ แสดงความเขินออกมาอย่างเห็นได้ชัด เขาพูดเสียงเบา ๆ

"แล้ว... แล้ว... ฝนชอบเราเรื่องอะไรเหรอ ?"

ฝนกลอกตาขึ้นข้างบน เธอนึกเพียงอึดใจ แล้วตอบ

"เรื่องที่สำคัญที่สุด ฝนชอบที่รุ่งเป็นคนมีน้ำใจ แล้วก็ละเอียดอ่อน บางทีฝนก็รู้สึกเหมือนรุ่งมีความเป็นผู้หญิงข้างใน"

สีหน้ารุ่งจากยิ้ม เปลี่ยนเป็นงง

"ฝนชอบเรา เพราะคิดว่าเราเป็นแต๋ว ?"

ฝนหัวเราะ

"ไม่ใช่ รุ่งเป็นผู้ชายแท้ ฝนรู้ แต่ฝนหมายถึง บางทีเราอยู่กับผู้ชาย แต่เราก็รู้สึกถึงความอ่อนโยนข้างในได้ ประมาณนี้แหละ มันก็ทำให้เวลารุ่งอยู่กับฝน รุ่งจะดูเป็นธรรมชาติกว่าผู้ชายคนอื่น"

รุ่งพยักหน้าช้า ๆ

"โห... ฝนดูคนได้ลึกถึงทวารหนักเลยนะเนี่ย ก็ฝนคงมีผู้ชายมาจีบเยอะละมั้ง เลยได้มีโอกาสอ่านคนเยอะ"

"แล้วรุ่งล่ะ เห็นฝนเป็นไง ?"

รุ่งถอยออกมาก้าวนึง แล้วมองดูฝนตั้งแต่หัวจรดเท้า

"อย่างแรกนะ เราคงมองไปไม่ถึงทวารหนักฝนแน่นอน"

"เวลาอย่างนี้ ยังมีหน้ามาทะลึ่งอีก"

รุ่งหันไปมองรอบข้าง

"อือ... เนอะ เวลาอย่างนี้ บรรยากาศตรงนี้มันดีจัง สำหรับคนมาสารภาพรักกัน ดูดิ ท้องฟ้าก็เห็นดาว เห็นพระจันทร์ อากาศก็เย็น ๆ ไฟแถวนี้ก็สลัว ๆ"

ฝนหัวเราะ

"แล้วจะพูดต่อหรือเปล่า ?"

"ต่อ ๆ ก็ เราเริ่มชอบฝนตั้งแต่วันที่ไปฟันปาร์ค เราว่าฝนเป็นคนง่าย ๆ ตรง ๆ ไม่ลึกลับ เวลาอยู่ด้วยแล้วก็สบายใจ ได้แหย่เล่นได้ สนุกดี ฝนไม่ถือตัวมาก ทั้ง ๆ ที่ดูจากภายนอก เราคิดว่าฝนเป็นคนถือตัว แล้ววันนี้ จริง ๆ เมื่อกี๊เลยแหละ ที่ฝนพูดตรง ๆ ออกมา ยิ่งทำให้เราชอบฝนมากขึ้น วันนี้ฝนน่ารักมากกว่าสวย"

ฝนพยักหน้า

"อือ... แปลว่าอะไร น่ารักมากกว่าสวย ?"

"บุคลิกของฝน เวลาฝนพูดอะไร เราว่ามันน่ารัก ฝนอาจจะงงนะ ถ้าเราจะบอกว่า ยิ่งเราได้อยู่ใกล้กับฝน เรากลับอยากเป็นเพื่อนฝนให้นาน ๆ มากกว่า...เอ่อ..."

"มากกว่าอะไร ?"

"...มากกว่า อยากเป็นแฟนอะ ฝนเข้าใจหรือเปล่า ?"

เธอกำลังคิดทวนคำพูดของรุ่ง

รุ่งอธิบายต่อ

"เวลาเราเห็นฝนภายนอก เราว่าฝนสวย แต่เราไม่ได้ชอบแบบนั้น แต่พอได้คุย ได้อยู่ใกล้ เราว่าฝนเป็นคนน่ารัก แล้วเราก็อยากเป็นเพื่อน คือ เรา... ว้า... จะพูดแบบตรง ๆ เลยนะ แต่หยาบหน่อย ฟังได้หรือเปล่า ?

ฝนรีบพยักหน้า

"รีบพูดมาเลย"

รุ่งรีบพูดอย่างเร็ว

"...เราอยากได้ฝนเป็นเพื่อน ไม่ได้อยากได้เป็นเมีย !"

ฝนถึงกับอึ้งในสิ่งที่ได้ยิน....

... แต่แล้ว เธอก็ค่อยเปลี่ยนเป็นรอยยิ้ม

รุ่งชะโงกหน้าเข้ามาใกล้เธอ

"ยิ้มนี่ ไม่โกรธใช่มั้ย ?"

"จะโกรธทำไมล่ะ ? มีคนอยากให้ฝนเป็นเพื่อน น่าโกรธเหรอ ?"

"อือ... แต่ฝนก็สวยนะ หุ่นดีด้วย ขาก็เรียว แต่วันนี้น่าจะใส่กระโปรงสั้นกว่านี้"

"ทะลึ่งอีกแล้ว น่องแบบนี้ไม่ดูใหญ่ไปเหรอ ?"

"ไม่เลย เพราะฝนสูง แบบนี้กำลังดี ยิ่งพวกนักเทนนิสหญิง ขาเรียวสวยเลย ชอบมองขานักเทนนิส ใส่กระโปรงสั้น ๆ ชอบ ๆ"

ฝนหัวเราะ

"อยากขาเรียวแบบนั้นเหมือนกัน แต่เป็นนักวอลเลย์ หลักต้องอยู่ที่ขา ต้องล้มแล้วลุกตลอดเวลา นักเทนนิสไม่ต้องล้ม ขาก็เรียวกว่าได้ "

นายจอมกวนถือโอกาสจ้องขาของฝนตาไม่กระพริบ

ฝนยกมือขึ้นตีที่แขนรุ่ง

"นี่... หยุดมองได้แล้ว เดี๋ยวก็ได้ตากุ้งยิงพอดี"

รุ่งเปลี่ยนสายตา มามองที่หน้าฝน

"ถ้าคืนนี้เราชวนให้ฝนกลับกับเรา เราจะไปส่ง ฝนจะว่าไง ?"

...อาจจะเป็นเพราะกลิ่นน้ำหอมของเขา

หรือ อาจจะเป็นเพราะแสงจากจันทร์เสี้ยวดวงนี้ ที่เห็นลอยเด่นอยู่บนฟ้า

หรือ อาจจะเป็นเพราะคำพูดที่จริงใจของเขา..

ฝนตอบทันที

"อือ ได้"

รุ่งยื่นหน้าถาม

"ไม่คิดซักหน่อยเหรอ ? ตอบซะเร็วเลย แล้วนายเสกนั่นน่ะ ฝนไม่ต้องกลับกับเค้าเหรอ ?"

ฝนสั่นหัว

"ไม่ต้องหรอก รุ่งกับทอมจะไปไหน ฝนไปด้วยได้"

รุ่งอมยิ้ม

เสียงฝีเท้าของใครคนหนึ่งกำลังเดินมาทางนี้

"พี่รุ่ง พี่ฝน" วิเดินเข้ามาพร้อมยกมือไหว้ แล้วก้าวเข้ามาจับมือฝน

"พี่ฝนสวยมากเลยคืนนี้"

ฝนเขย่าแขนน้อง

"น้องวิก็สวย แต่งอย่างนี้แล้วดูเป็นสาวขึ้นอีก"

รุ่งพูดขึ้น

"สวยกันหมด มีกูอยู่คนเดียวที่แต่งตัวเป็นบ๋อยปัญญาอ่อนอยู่เนี่ย"

วิหันมาหัวเราะ

"พี่ไดโสะเล่นกีต้าร์เก่งมาก ไม่ว่าพี่รุ่งแต่งตัวยังไง ก็น่ารัก แต่พี่รุ่งรีบไปทางโน้นเร็วเถอะ อาน้อยเตรียมของให้พี่รุ่งน่ะ เค้าตามหาพี่รุ่งอยู่ เดินตามน้องวิมาเลย"

สาวน้อยหันหลัง แล้วก้าวเท้าเดินนำ

รุ่งมองหน้าฝน แล้วพยักหน้าให้เดินตามวิ

สองคนเริ่มเดินคู่กันตามทางเดิน

ฝนเดินอมยิ้ม..

เธอพูดขึ้นมา

"คืนนี้ เธอพูดได้.... น่ารักนะ นายไดโสะ "

จำเลย รู้สึกฉงน

"อะไร ? เราพูดอะไร ? ตอนไหน ?"

สาวที่สวยที่สุดในคืนนี้ ยังคงเดินอมยิ้ม ไม่ตอบคำถามใด ๆ

************************************************************************************************* 

1, 2, <อ่านหน้า> , 4
นิยาย 'หมอเถื่อน' รวมเล่มฉบับแรก เปิดให้จองแล้ว กดที่นี่