 |
| ||||||
| |||||||
สั่งซื้อ หนังสือนิยาย 'หมอเถื่อน' รวมเล่มฉบับแรก ราคา 380 บาท จ๊อดจำบุคลิกของบริกรบนเวทีได้เป็นอย่างดี... ... ความไม่พอใจเริ่มก่อตัวขึ้นทีละน้อย แต่เพื่อนฝูงที่อยู่ล้อมรอบมากมายในเวลานี้ ทำให้เขาต้องเก็บอารมณ์นี้ ไม่ให้เล็ดลอดออกมาทางสีหน้าท่าทาง มัณฑนายืนขึ้นจากเก้าอี้โซฟาที่ตั้งกลางสนามหญ้า หันมากวักมือเรียกผู้ช่วยสาว "ภา !" วัลภาเห็นสีหน้าที่เคร่งเครียดของเจ้านาย เธอก็รีบก้าวเท้าเข้าไปหา "ค่ะ คุณมัณ" "บนเวทีนั่น รุ่งใช่มั้ย ?" วัลภามองขึ้นไปบนเวที เธอตอบตามที่เธอคิด "ภาคิดว่าใช่ค่ะ" "ทำไมรุ่งแต่งตัวอย่างนี้ ? ชั้นบอกภาแล้วว่าให้เรียกมาพบชั้นก่อนงาน แล้วนี่ถ้าคนอื่นรู้ว่านี่คือรุ่ง ภาจะรับผิดชอบไหวเหรอ ? ชั้นย้ำแล้วนะว่าให้ดูแลเรื่องการแต่งกายของรุ่งด้วย" "ภานึกไม่ถึงว่าคุณรุ่งจะแต่งตัวแบบนี้ เพราะตอนภาถาม คุณรุ่งบอกว่าจะใส่เสื้อเชิ้ต แล้วก็ย้ำว่าไม่ต้องให้ภาช่วยเรื่องเสื้อผ้า" เจ้านายสาวพยักหน้าช้า ๆ แล้วทวนคำ "ไม่ต้องให้ช่วยเรื่องเสื้อผ้า.... นี่ไง ผลที่ได้ ใครรับผิดชอบ ? ความหมายว่าไม่ต้องให้ใครช่วยหมายถึงอะไร ? เราไม่ได้หมายถึงว่าเขาไม่มีเสื้อผ้าจะใส่ แต่เราหมายถึงภาพพจน์กับรสนิยม ความเหมาะสม ภาเข้าใจไม่ใช่เหรอ ? ถ้ารุ่งลงจากเวที ภาช่วยไปถามเหตุผลทีว่าทำไมเขาถึงแต่งตัวอย่างนั้น" ผู้ช่วยพยักหน้า เจ้านายหันหลังกลับ เดินจากไป เหงื่อฤดูหนาวผุดขึ้นที่ซอกคอของวัลภาทันที ********************************************************************************* ธรรม์กำลังสนทนากับรองประธานหม่า, ริชาร์ด และ เลอหงส์อย่างสนุกสนานบนรถตู้ โทรศัพท์มือถือของธรรม์ดังขึ้น "Excuse me ! I have to take this call." ธรรม์ขอตัวกับแขก เพื่อคุยโทรศัพท์ "ว่าไง ภา ?" "คุณธรรม์ คุณรุ่งไปปรากฏตัวบนเวที แต่แต่งตัวเป็นบ๋อย คุณมัณโมโหภามากเลย " เสียงของเธอสั่น "หา ? ทำไมเป็นยังงั้นล่ะ ?" "ภาก็ไม่ทราบเหมือนกัน แต่ภาทนไม่ไหวแล้ว ภาอยากโรเททไปทำงานอื่น คุณธรรม์ช่วยภาหน่อยนะคะ" ธรรม์รู้ทันทีว่าอีกฝ่ายกำลังร้องไห้ "ภา ใจเย็นก่อนนะ คุณรุ่งแต่งตัวเป็นบ๋อยยังไง ?" "เค้าใส่เสื้อแขนยาว ใส่เสื้อกั๊กของบ๋อย แล้วใส่หน้ากาก ขึ้นไปเล่นกีต้าร์บนเวที" ธรรม์ค่อย ๆ คิดตาม "ใส่หน้ากากเหรอ ? ถ้ายังงั้น ก็ไม่มีใครเห็นหน้าเต็ม ๆ ของเค้าใช่มั้ย ?" "เอ่อ... ภาคิดว่า คงไม่มีใครจำหน้าได้ ยกเว้นคนที่เคยรู้จักอยู่แล้วก็คงจำได้" "แล้วเค้าพูดว่าเค้าชื่อรุ่งโรจน์หรือเปล่า ?" "เปล่าค่ะ คุณร็อบเชิญขึ้นไป บอกว่าเป็นบ๋อยเฉย ๆ ค่ะ" "ถ้ายังงั้น ก็ไม่เท่าไหร่หรอก ก็ไม่น่าจะมีใครรู้ เดี๋ยวผมคุยกับอามัณเรื่องนี้แล้วกัน แต่ก็เป็นบทเรียนของผมเหมือนกัน ใจเย็น ๆ ก่อนนะภา ผมเข้าใจภาดี ตอนนี้ ภาไปคุยกับคุณรุ่งให้แน่ใจว่า คุณรุ่งจะต้องเปลี่ยนเครื่องแต่งตัวใหม่ทันทีที่ถอดหน้ากาก จะให้ใครเห็นคุณรุ่งอยู่ในชุดนี้ไม่ได้ แล้วไม่ต้องกลัวนะภา ไม่ใช่ความผิดของภา ผมเข้าใจนะ ผมจะพูดกับอามัณเอง" ธรรม์ตัดสายไปแล้ว เขาไม่คิดว่าเด็กคนนี้จะไม่รู้กาละเทศะแบบนี้ แต่ไปโทษเขาก็ไม่ได้ รุ่งอาจจะโตมาโดยไม่มีใครสั่งสอนเรื่องมารยาทสังคม หากจะต้องเปิดตัวในอนาคต ก็คงต้องอบรมกันอีกพอสมควร เขาพักสายตาที่สาวสวยในชุดแดง "หงส์ครับ จะสอนผู้ชายซักคนเรื่องการแต่งตัวเข้าสังคมนี่มันยากมั้ยครับ ?" หงส์ยิ้ม "ไม่ทราบเหมือนกันค่ะ หงส์เองก็ไม่ค่อยชอบงานสังคมนัก หงส์มีแต่พี่ชาย พี่ชายเป็นคนที่แต่งตัวได้ดี ในสายตาของหงส์นะคะ คนอื่น หงส์ไม่มีความเห็นค่ะ" ธรรม์พยักหน้ารับรู้ แล้วกดโทรศัพท์มือถือหามัณฑนาทันที ********************************************************************************* บนเวที ดีเจป๋องกำลังมีกิจกรรมเล่นกับแขกผู้มีเกียรติ หลังเวที รุ่งถอดหน้ากากออกแล้ว กำลังยืนถามถึงทุกข์สุขกับอังเคิ่ลร็อบ เขาไม่จำเป็นต้องใช้เวลารื้อฟื้นภาษาอังกฤษมากนัก เพราะพื้นฐานทางภาษาของเขามีติดตัวมาตั้งแต่เด็ก สำเนียงของรุ่งคือสำเนียงของเด็กอเมริกันแทบจะไม่มีผิดเพี้ยน "ทำไม ? ทำไมอาร็อบถึงรู้ว่าผมจะมางานวันนี้ คุณย่าบอกเหรอ ?" "ใช่" อังเคิ่ลร็อบสะพายกระเป๋ากีต้าร์ กำลังจะเดินลงจากหลังเวที "แล้วนี่ อาจะรีบไปไหน ? ยังไม่ได้คุยกันเลย" "จะรีบไปธุระ" "ไปธุระที่ไหน ? ผมไปด้วยได้มั้ย ? จะไปยังไง ? ผมไปด้วยสิ" ร็อบโบกมือห้าม "ไม่ต้อง อีกไม่กี่วันก็ได้เจอกันอีก" รุ่งหัวเราะ "ไม่กี่วัน ? มีอะไรเซอร์ไพรส์ผมอีกเหรอ ? เจอกันที่ไหน ?" "เดี๋ยวรู้เอง ฉันไปก่อน รุ่ง แล้วเจอกัน ขอพระเจ้าอวยพร" อาใจดีแบกกีต้าร์เดินลงจากเวที แล้วรีบก้าวเท้าเดินไปทางประตูหลัง รุ่งยืนชะงักอยู่ที่หลังเวที เขาควรจะกลับเข้าไปในงาน หรือ จะควรตามอังเคิ่ลร็อบไป ? ความรู้สึกคิดถึงยังไม่จางหายไปไหน จู่ ๆ อา ที่แสนดีคนนี้ก็ต้องรีบจากไปอีก เขาตัดสินใจเดินลงจากหลังเวที แล้ววิ่งตามทางเดิน ไล่หลังร็อบมา "อาร็อบ อาร็อบ !" ร็อบหันหลังกลับมา "ตามมาทำไม ? กลับไปสนุกในงานเถอะ อีกไม่กี่วันก็ได้เจอกันจริง ๆ" รุ่งยืนหอบ "ไม่กี่วัน คือ กี่วัน ? จะเจอกันที่ไหน ? บอกผมมาก่อน" "ที่ซีดาร์ฟันปาร์ค จะมีวันทำพิธี ฉันจะไปที่นั่นวันนั้น เธอก็จะอยู่ที่นั่นด้วย เราจะเจอกัน" รุ่งถามขึ้นทันที "ที่เรือนไม้ใช่มั้ยครับ ?" "ใช่" รุ่งไม่ถามอะไรต่อ เขาพยักหน้า แล้วเดินอ้าแขนเข้าไปกอด *********************************************************************************
"หลังจากรางวัลผู้ชายที่ดูดีที่สุดในงานผ่านไปแล้ว ต่อมา ก็ถึงฝ่ายหญิงบ้าง....." ดีเจป๋องค่อย ๆ ก้าวลงจากเวทีมาบนสนาม แล้วถือไมค์ลอย ค่อย ๆ เดินเลาะมากลางสนามหญ้า ในมือมีโพยกระดาษ ไฟโฟโลว์สปอตส่องตามมา ".... เรามาลุ้นกันว่า แมวมองของเรา ได้โหวตให้ใครเป็นสาวที่สวยที่สุด หรือ ดูดีที่สุดในงานนี้ ขอไฟสาดตามผมมาเลยครับ" เขายืนชะเง้อ มองเห็นเพื่อนยืนส่งสัญญาณชี้ตัวผู้ต้องหาให้ ป๋องมองเห็นเป้าหมายแล้ว เขาเดินตรง ผ่านกลางสนามหญ้า ผ่านกลุ่มเก้าอี้โซฟาของครอบครัวไตรสรณ์ เขาค้อมหลัง ยกมือไหว้คุณย่าเฉลา แล้วเดินผ่านมา ทุกสายตามองตาม พิธีกรเริ่มเดินใกล้เข้ามา ทอมรู้ทันทีว่าเขาเดินเข้ามาหาใคร เธอคว้าข้อมือฝน "ฝน เราว่า เค้าเดินมาหาฝนแน่เลย" ฝนมองหน้าเพื่อน ทำหน้าตื่น สายตาของดีเจป๋อง จ้องตรงมายังฝน พาให้สายตาของแขกทั้งหมด จ้องตามมา พิธีกรเดินมาถึงตัวฝนแล้ว ไฟส่องหยุดนิ่ง ฉายสว่างมา ณ จุดนี้ ทอมกับวิทย์ ขยับตัวออกห่าง ปล่อยให้พิธีกรยืนคู่กับฝน เขาพูดออกไมค์ "คุณผู้หญิงครับ.... คุณคือผู้โชคร้ายในคืนนี้ครับ" ฝนยิ้มด้วยความเขิน "คุณคือ ผู้ที่แมวมองทั้งครอก ลงความเห็นว่า เป็นผู้หญิงที่สวย และ ดูดีที่สุดในงานนี้ ผมต้องขออนุญาตคุณผู้หญิง ให้เกียรติผม ขึ้นเวทีนะครับ แต่ตอนนี้ ผมขอทราบชื่อก่อนครับ คุณผู้หญิงชื่อะไรครับ ?" เขายื่นไมค์จ่อที่ปากฝน "ฝนค่ะ" "ครับ ขอเสียงปรบมือให้คุณฝนครับ เธอสวยจริง ๆ ผมจะเชิญเธอขึ้นเวทีคุยกันเล็กน้อย เชิญครับ" ดีเจป๋องยื่นแขนให้ฝนเกาะ ฝนหัวเราะปนขวย ยื่นมือเกาะแขนพิธีกร ทั้งคู่เดินผ่านสายตาของผู้ชม ตรงไปยังเวที แสงไฟส่องจับทั้งคู่ตลอดทางเดิน วิเดินเข้ามาหาทอม "พี่ทอม พี่วิทย์" เธอยกมือไหว้ ทอมทักทาย "อ้าวน้องวิ โอ... วันนี้สวยจังเลย จำแทบไม่ได้เลย เป็นสาวเต็มตัวเลยนะเนี่ย" วิถามถึงพี่ชายทันที "พี่รุ่งลงจากเวทีแล้วหายไปไหนอะ ?" วิทย์มองไปที่หลังเวที "อือ... สงสัยไปหาเสื้อเปลี่ยนมั้ง มันคงไม่กล้ามาอยู่ตรงนี้ในชุดนั้นหรอก" วิเอียงคอถาม "แล้วทำไมพี่รุ่งต้องแต่งชุดนั้นด้วยคะ ?" "เสื้อมันขาดน่ะ ไม่รู้จะหาเสื้อใหม่ที่ไหน พี่เลยหาเสื้อกั๊กของบ๋อยให้มันใส่ปิดทับไปก่อน" วิทย์ตอบ "อ้าว... เหรอ ? ทำไมไม่บอกน้องวิล่ะ น้องวิจัดการให้ได้ อยากให้พี่รุ่งมาเห็นพี่ฝนตอนนี้ พี่ฝนสวยมากเลย" ทอมพยักหน้า "อือ... คืนนี้ฝนสวยมาก แต่ดันควงคนอื่น" วิขมวดคิ้ว "ควงใครเหรอคะ ? พี่ฝนไม่ได้มากับพี่รุ่งเหรอคะ ?" "เปล่า ฝนมากับเพื่อนจ๊อดน่ะ"
จ๊อดยืนอยู่ในกลุ่มเพื่อน เขาทักเสก "เสก วันนี้ได้เดทสาวที่สวยที่สุดในงานเลยนะเว้ย เยี่ยมจริง ๆ" เสกยืนอมยิ้ม รุ่งกำลังยืนอยู่นอกสนามหญ้า มองดูเหตุการณ์บนเวที ดีเจป๋อง พาฝนมานั่งบนเก้าอี้สตูลคู่กัน กลางเวที เขายื่นไมค์ลอยอีกตัวให้ฝนถือ "คุณฝน มาในงานนี้ เป็นแขกของไตรสรณ์ท่านไหนครับ ?" ฝนคิดสักอึดใจ เธอควรใช้คำพูดแบบไหน จึงจะเหมาะ "ฝนเป็นแขกของ หลานชายคนโตของคุณย่าเฉลาค่ะ" เสกยืนอมยิ้มไปพร้อมกับเพื่อน ๆ ในกลุ่มของจ๊อด วิทย์พูดกับทอม "เค้าหมายถึงจ๊อด หรือ ไอ้รุ่งวะ ?" ทอมไม่ตอบ เพราะเธอก็เดาใจฝนไม่ถูกเหมือนกัน พิธีกรถามต่อด้วยสีหน้ากรุ้มกริ่ม "หลานชาย... แหม อิจฉาหลานชายคนโตของคุณย่าเฉลาจริง ๆ ที่มีเพื่อนเป็นแขกสาวสวยอย่างนี้ อนาคตจะมีข่าวดีเร็ว ๆ นี้หรือเปล่าครับ ?" คนดูหัวเราะครืน จ๊อดหัวเราะ แล้วกระเซ้าเพื่อน "เสก ดีเจป๋องมันจะยกฝนให้กูแล้ว มึงยอมหรือเปล่า ?" เสกหัวเราะ ฝนตอบซื่อ ๆ "เป็นเพื่อนค่ะ เป็นเพื่อน" "อ้อ ครับ ไม่อยากสนิทกว่านี้เหรอครับ ?" ฝนยิ้ม แต่ไม่ตอบ "ผมนี่ก็ถามเรื่อยเปื่อยไปได้ แล้วหลานชายคนโตของไตรสรณ์คนนี้ เป็นเพื่อนที่ดีมั้ยครับ ?" ฝนพยักหน้า "ค่ะ พอได้เจอมากกว่าครั้งนึง ก็รู้สึกดีกว่าเจอครั้งแรก" ทอมหันกลับไปตอบวิทย์ "ชั้นว่าหมายถึงไอ้รุ่งแน่ ๆ" ดีเจถามต่อ "อ้าว... แสดงว่าครั้งแรกยังไม่คุ้น นี่ถ้าเจอกันต่อไป อาจจะพัฒนาไปได้มากกว่านี้" พูดแล้วเขาก็หัวเราะ สาวสวยได้แต่ยืนยิ้ม ไม่ตอบคำถาม "ผมพูดแหย่เล่นนะครับ ไม่โกรธนะครับ จะได้รู้สึกไม่เกร็ง เป็นกันเอง คราวนี้มาถึงรางวัลคนสวยแล้ว เป็นสร้อยข้อมือที่..." ฝนยื่นหน้าเข้ามาพูดกับพิธีกร "อะไรนะครับ ? อ๋อ อ้าว เหรอครับ ? คุณฝนไม่อยากได้รางวัลนี้ อยากเปลี่ยนรางวัล เป็นอะไรล่ะครับ แสดงว่ามีของที่อยากได้ในงานนี้" ฝนพยักหน้า "คุณฝนพูดที่ไมค์เลยครับ ทุกท่านจะได้ได้ยินด้วย จะขออะไรแลกเปลี่ยนดีครับ ?" ฝนยกไมค์ขึ้นจ่อปาก "ฝนอยากให้พนักงานเสิร์ฟคนเมื่อกี๊ ขึ้นมาเล่นกีต้าร์ให้ฟังอีก" รุ่งเบิกตาโต "ฝน... ทำไมเธอต้องมาแกล้งเราวันนี้ด้วยนะ ?" ดีเจหนุ่มหัวเราะ เขาทวนคำ "อยากให้พนักงานเสิร์ฟคนเมื่อกี๊ ขึ้นมาเล่นกีต้าร์ให้ฟังอีก ?" เขาหันหลังไปมองที่หลังเวที แล้วหันกลับมา "เอ่อ... แล้วผมจะไปตามเขาที่ไหน ? เดี๋ยวนะครับ แต่ไหน ๆ คนสวยที่สุดในงาน ขอมาแล้ว ผมต้องทำให้ได้ ยังไงดี ? ผมจะเชิญบ๋อยศิลปินคนเดิมขึ้นมาอีก ได้มั้ยครับ ? ไม่ทราบยังอยู่ในงานหรือเปล่าครับ ? มีสาวสวยอยากฟังท่านร่ายมนต์อีกครั้ง" ทุกคนชะเง้อหาบริกรหน้ากากผีเสื้อ เสียงพิธีกรยังพูดออกไมค์ "ยังอยู่ในงานหรือเปล่าครับ ? หรือกำลังเสิร์ฟน้ำอยู่ ? อย่าปล่อยให้คนสวยรอเก้อนะครับ มันบาป มันบาป" รุ่งมองขึ้นไปบนเวที ฝนกำลังสอดส่องสายตาไปรอบ ๆ เพื่อมองหาเขา หรือเขาควรหลบออกไปจากงาน ปล่อยให้ฝนรอเก้อไป ? รุ่งสั่นหัวกับความคิดตัวเอง แล้ว รีบคว้าหน้ากากขึ้นมาใส่ เดินตรงไปที่หลังเวที สักพัก...บริกรหน้ากากผีเสื้อ เดินออกมาจากหลังเวที พร้อมกีต้าร์ ฝนปรบมือให้ คนดูปรบมือตาม ดีเจหนุ่มลุกจากเก้าอี้ ให้ศิลปินนั่งคู่กับสาวสวย รุ่งทรุดตัวลงนั่ง มีกีต้าร์วางไว้บนตัก "ขอบคุณมากเลยครับ อุตส่าห์กลับขึ้นมาบนเวที ผมขออนุญาตถามชื่อศิลปินก่อน ชื่ออะไรครับ ?" เขาจ่อไมค์เข้าหารุ่ง รุ่งไม่ทันคิดชื่อ การบอกชื่อจริงไปคงไม่เหมาะสม ชื่อแรกที่นึกได้.... เขาตอบ "ชื่อ ไดโสะครับ" "โอเคครับ เป็นญี่ปุ่นที่พูดไทยได้ชัดมาก ชื่อไดโสะนะครับ ก็คงจะเล่นให้ฟังเพลงละหกสิบบาท คุณฝนครับ คุณอยากฟังเพลงอะไรครับ บอกจำเลยไปเลยครับ" ฝนโน้มตัวมาหารุ่ง แล้วพูดไม่ออกไมค์ "วันนี้ฝนสวยที่สุดในงาน รุ่งเล่นเพลงอะไรก็ได้ให้คนที่สวยที่สุดฟัง" รุ่งหัวเราะ "ทำไม วันนี้ฝนกวนยังงี้ ? ไว้ลงจากเวทีก่อน โดนแน่" สาวสวยอมยิ้ม เสียงดีเจป๋องถามขึ้น "ว่ายังไงครับ ? ตกลงยอมความกันได้หรือยังครับ ? คุณฝนอยากฟังเพลงอะไรจากคุณไดโสะครับ ?" ฝนยกไมค์ขึ้นพูด "เพลงอะไรก็ได้ ที่เค้าเคยเล่นให้ผู้หญิงฟัง ให้เค้าเลือกเองค่ะ" "โอเค เชิญคุณไดโสะเลยครับ เคยเล่นเพลงอะไรจีบผู้หญิงมาก่อน เชิญงัดมาจีบเธอได้เลยครับ" หนุ่มหน้ากากผีเสื้อ ก้มหน้า ใช้สมองคิดอยู่ว่าเขาควรจะเล่นเพลงอะไร เขาถามดีเจป๋อง "พี่ครับ นี่มีกล้องถ่ายวีดีโอไว้ด้วยใช่มั้ยครับ ?" ดีเจป๋องพยักหน้า "ใช่" "งั้น ถ้าผมจะขอก๊อปปี้ที่อัดไว้ได้ใช่มั้ยครับ ?" "น่าจะได้ ไม่มีปัญหาหรอก เดี๋ยวผมจัดการบอกเด็กเขาทำให้ได้" รุ่งพยักหน้า "งั้น โอเค ผมรู้แล้วจะเล่นเพลงอะไร" ดีเจป๋องขอไมค์จากมือฝน แล้วยื่นให้รุ่ง "ขอเชิญคุณไดโสะบอกผู้ชมหน่อยครับ ว่าจะเล่นเพลงอะไร" รุ่งยกไมค์ขึ้นจ่อปาก "เป็นเพลงบรรเลงครับ ชื่อเพลง ตั้งแต่พบเธอ" "แน่ะ... ความหมายดีซะด้วย อธิบายหน่อยได้มั้ยครับ ทำไมถึงเลือกเพลงนี้ ?" ศิลปินบริกรกำลังคิด เรียบเรียงคำพูด "เอ่อ... หลายปีก่อน มีเพื่อนรุ่นพี่คนนึง ชอบเพลงนี้ เค้าก็อยากให้ผมเล่นให้ฟัง ผมก็พยายามแกะ จนเล่นได้ แต่เป็นเพลงบรรเลงนะครับ" "อ้อ... แรงบันดาลใจในการเล่นเพลงนี้ ก็มาจากรุ่นพี่คนนั้น ?" "ใช่ครับ" "โอเค ได้ ได้ คราวนี้ สมมุติว่ารุ่นพี่คนนั้น มานั่งอยู่ตรงนี้ สมมุติว่าเป็นคุณฝนแล้วกัน โทษนะครับ รุ่นพี่คนนั้นนี่เป็นผู้หญิงหรือผู้ชายครับ ?" รุ่งหัวเราะ "ผู้หญิงครับ" "แน๊... คุณไดโสะชอบเป็นหญ้าอ่อนนี่เอง ล้อเล่นนะครับ เอ้า... สมมุติว่า พี่สาวคนนั้นคือคุณฝนที่นั่งอยู่ตรงนี้ คุณรุ่งมีอะไรจะฝากบอกเธอ ก่อนที่จะเล่นเพลงนี้" รุ่งมองหน้าฝนแล้วหัวเราะ เขายกไมค์ขึ้นพูด "ผมจะบอกเธอว่า .... Hey sis !.... if you hear this song...just bring me back my watch. " "อ้าว ทำไมพูดภาษาอังกฤษล่ะครับ ? ผมฟังไม่รู้เรื่อง แปลด้วยครับ" "ผมบอกเค้าว่า ถ้าได้ยินเพลงนี้ เอานาฬิกาผมมาคืนด้วย" ดีเจป๋องหัวเราะร่า "ฮ่า ๆๆๆ ที่แท้ ไม่ได้คิดถึงเค้าหรอก เราหวงนาฬิกานั่นเอง โอเค งั้นเชิญเล่นได้เลยครับ" รุ่งยื่นไมค์คืนฝน แล้วพูด "เดี๋ยวลงจากเวที ฝนตายแน่" สาวสวยหัวเราะ รุ่งเริ่มจับคอร์ด แล้วเสียงกีต้าร์ก็ถูกบรรเลงขึ้น... ฝนตั้งใจฟัง สายตาจดจ่ออยู่กับศิลปินจำเป็น นิ้วมือที่เรียวยาวของรุ่ง เดินบนคอกีต้าร์ได้อย่างสวยงาม เธอนึกในใจ ... ผู้ชายอะไร มีนิ้วมือที่เรียวยาวเหมือนผู้หญิง ! ไม่เคยมีชายคนใด เล่นกีต้าร์ให้เธอฟังต่อหน้ามาก่อน รุ่งเล่นเพลงนี้อีกครั้ง แต่ครั้งนี้ต่อหน้าผู้คนเป็นร้อย ทางเดินคอร์ดทั้งหลาย ทางเดินของนิ้วที่ซับซ้อน... เขายังจำได้หมดทุกอย่าง หากพี่สาวคนนั้นได้ฟังเพลงนี้อีกครั้ง หวังว่าเธอคงนำนาฬิกาเรือนนั้น กลับมาคืนให้เขา ไม่ใช่สิ บางที นาฬิกาเรือนนั้น อาจจะเป็นฝ่ายพาเธอกลับมาหาเขาต่างหาก ความคิดคำนึง... ถูกถ่ายทอดผ่านนิ้วมือทั้งสองข้าง ออกมาเป็นเสียงเพลง
(อ่านลำนำเพลงอย่างเดียว กดที่นี่) อ่านหน้า> 2, 3 , 4 |
|||||||
 |
|||||||
 |
|||||||
